Delirium, een veel voorkomend probleem bij oudere ziekenhuispatiënten, veroorzaakt verwarring, onduidelijkheid in het denken en incoherentie. Hun gedrag kan verstoord zijn – geagiteerd, lethargisch of een combinatie van die twee. De delirante patiënten die slaperig en lethargisch zijn, worden vaak niet gediagnosticeerd omdat ze geen herrie schoppen.
Typisch worden oudere delirante patiënten die geagiteerd zijn, verpleegd in privé of semi-privé kamers, afgezonderd van anderen. Ze kunnen worden vastgebonden ter bescherming en krijgen kalmerende medicijnen.
Nu gooit een nieuw behandelingsmodel, ontwikkeld door geriaters van de Saint Louis University in het Saint Louis University Hospital, het enige in zijn soort in het land, veel van die ideeën over behandeling uit het raam.
De geriaters ontdekten dat oudere patiënten met een delier het beter doen als ze bij elkaar worden geplaatst en worden verpleegd in de Deliriumkamer, in wezen een intensive care-unit met vier bedden. Omdat er geen muren zijn in de Deliriumkamer, kan een hoog opgeleide gediplomeerde verpleegassistent of verpleegkundige hun toestand constant in de gaten houden en mogelijke problemen vroegtijdig opmerken om te voorkomen dat ze escaleren. Fysieke dwangmaatregelen worden niet gebruikt en medicatie om patiënten rustig te krijgen is de laatste keuze behandeling.
“Sinds 1997 doen we dit en als het goed wordt gedaan, werkt het,” zegt Joseph Flaherty, M.D., universitair hoofddocent ouderengeneeskunde aan de Saint Louis University School of Medicine en hoofdonderzoeker. “De verpleegkundige literatuur zegt dat geagiteerde patiënten agitatie veroorzaken bij normale patiënten, dus dat ze gescheiden moeten worden. We zien het gewoon niet gebeuren.”
Delirium is een veel voorkomend probleem onder gehospitaliseerde oudere patiënten, zegt Dr. Flaherty. Tussen de 15 en 20 procent van de oudere patiënten is delirant als ze worden opgenomen en tot 30 procent wordt delirant terwijl ze in het ziekenhuis zijn.
Delirium wordt veroorzaakt door een groot aantal medische problemen, waaronder ziektes, uitdroging en medicatie. Het is behandelbaar, omkeerbaar en moet worden gediagnosticeerd zodat de andere medische problemen van de patiënt niet worden gemist.
“De weinige sleutels tot een delier zijn vroege herkenning en vroege identificatie van de medische problemen die het delier veroorzaken,” zegt Dr. Flaherty. “Met de juiste zorg is het zo omkeerbaar.”
Typisch is wel dat delirante patiënten het niet goed doen in ziekenhuizen. Ze blijven langer in het ziekenhuis, vallen vaker, raken vaker gewond, verliezen hun fysieke mogelijkheden en hebben een grotere kans om te overlijden dan oudere patiënten die niet delirant zijn.
Het model voor behandeling van de Saint Louis University elimineert het verschil tussen oudere patiënten die wel en niet delirant waren. “We bestudeerden delirante patiënten gedurende de eerste 18 maanden na de opening van de Deliriumkamer. We hielden de verblijfsduur gelijk aan niet-delirante patiënten. We behielden hun fysieke functie. Ons valpercentage is bijna nul in die kamer omdat ze constant onder toezicht staan. Ons sterftecijfer was nul. Geen van de delirante patiënten is in die periode overleden,” zegt hij.
De verpleegkundigen in de deliriumkamer vertrouwen op strategieën om delirium te behandelen zonder fysieke beperkingen en zonder medicatie. Ze proberen de verwarde patiënt te heroriënteren en uit te zoeken waarom de patiënt onrustig wordt. In veel gevallen is de reden voor de agitatie van de patiënt eenvoudig op te lossen: het infuus zit ongemakkelijk, de patiënt moet naar het toilet of de pijnmedicatie raakt uitgewerkt.
“Het is intensieve verpleging,” zegt dr. Flaherty. “Medicijnen worden gebruikt, maar nadat elke niet-farmacologische methode is geprobeerd.”
Hij stelt voor dat ziekenhuizen patiënten behandelen die een hoog risico lopen op het ontwikkelen van een delier om de psychische stoornis een halt toe te roepen voordat deze de overhand krijgt.
“Er zijn patiënten waarvan we weten dat ze een hoog risico lopen op het ontwikkelen van een delier. Daartoe behoren zeer oude patiënten, patiënten met een onderliggende dementie, patiënten die problemen hebben met hun gehoor of zicht en patiënten die het risico lopen te worden uitgedroogd”, aldus Dr. Flaherty.
Een 80-jarige vrouw die in het ziekenhuis is opgenomen met longontsteking, de ziekte van Alzheimer heeft en thuis woont met haar man, zou een ideale kandidaat zijn voor de Deliriumkamer. Daar zou ze zorgvuldig worden geobserveerd om ervoor te zorgen dat ze niet gaat delireren.
De Deliriumkamer maakt deel uit van de afdeling Acute Ouderenzorg (ACE) van het Saint Louis University Hospital, die is ontworpen om te voorkomen dat patiënten hun lichamelijke functie verliezen terwijl ze worden behandeld voor een acute ziekte, zodat ze kunnen terugkeren naar hun vroegere staat van onafhankelijkheid. In plaats van de acute ziekte te behandelen en de patiënt vervolgens te sturen voor “revalidatie”, legt de ACE-unit de nadruk op “pre-rehab” door op de eerste dag te beginnen met therapie, samen te eten en zich te richten op andere strategieën die belangrijk zijn bij de behandeling van oudere patiënten.
Het hebben van een speciale plaats voor de zorg voor oudere patiënten die delirant worden, vestigt de aandacht op het syndroom, zodat artsen en verpleegkundigen minder kans lopen een onderliggend probleem over het hoofd te zien, zegt Flaherty.
“Het is zelf ook een voorlichtingsmiddel. Iedereen hoort ‘Deliriumkamer’ en artsen en verpleegkundigen beginnen te leren wat een delirante patiënt is. Dat hebben ze niet op de medische school geleerd.”
De Saint Louis University School of Medicine, opgericht in 1836, heeft de eer om de eerste graad van arts ten westen van de Mississippi te verlenen. De Saint Louis University School of Medicine is een pionier op het gebied van onder meer geriatrische geneeskunde, orgaantransplantatie, preventie van chronische ziekten, hart- en vaatziekten, neurowetenschappen en vaccinonderzoek. De School of Medicine leidt artsen en biomedische wetenschappers op, doet medisch onderzoek en biedt gezondheidsdiensten aan op lokaal, nationaal en internationaal niveau.