Flashback: Shaquille O’Neal’s Hall of Fame Rap Carrière

Shaq Diesel, Shaquille O'Neal, Shaquille O'Neal rapt, Shaq Hall of Fame'Neal, Shaquille O'Neal raps, Shaq Hall of Fame

Shaq-Fu Shaq Rap Career

Wanneer je aan Shaquille O’Neal denkt, die dit weekend de Naismith Memorial Basketball Hall of Fame zal betreden, wat is dan het eerste wat in je opkomt? Die tweehandige, rim-hangin’ dunks die backboards omver trokken? Misschien de meme-tastische, Buster Keatonesque slapstick die hij ons heeft gegeven als onderdeel van zijn TNT-optreden. Misschien Kazaam? Waarschijnlijk al die dingen. Maar aan de vooravond van zijn introductie in de Hall en de 20e verjaardag van zijn greatest hits album, zou je Shaq’s ondergewaardeerde, verrassend succesvolle hip hop carrière misschien wat hoger op de lijst kunnen zetten.

Laten we beginnen met het succesvolle deel. The Big Aristotle’s eerste album, het prachtig genaamde Shaq Diesel, werd platina. Toegegeven, dit was in een tijdperk waarin mensen nog albums kochten, maar die albums kostten net iets minder dan 20 dollar. Meer dan een miljoen mensen betaalden een Andrew Jackson voor het recht om het nevenproject van de ontluikende NBA superster te bezitten. Het album leverde een paar Top 40 singles op die door de RIAA goud werden verklaard: het feestnummer “What’s Up Doc? (Can We Rock)” en het opschepperige “(I Know I Got) Skillz.” The Diesel’s vervolgalbum Shaq Fu: Da Return vond ook zijn publiek en verkocht genoeg om goud te worden en de zelfverklaarde Superman in staat te stellen de gevreesde tweedejaars inzinking te vermijden.

Populair op Rolling Stone

Je zult nu wel met je ogen rollen en denken dat het succes van Shaq slechts een nieuwigheid was, dat zijn commerciële voorspoed het resultaat was van zijn wereldwijde bekendheid. Vertel dat maar aan de waslijst van andere profvoetballers die hun teen in de hip-hop poel hebben gestoken. NBA supersterren zoals Chris Webber, Allen Iverson, zelfs Shaq’s oude vriend Kobe Bryant, om er maar een paar te noemen, probeerden door te breken in de hip hop scene. Geen van deze jongens bereikte ook maar in de buurt van de hoogten in de muziekindustrie als The Big Cactus, ondanks hun gelijke roem. Het is duidelijk dat O’Neal’s muzikale prestaties meer waren dan alleen een persoonlijkheid.

De verbazingwekkende verzameling van hip hop zwaargewichten die betrokken waren bij het maken van Shaq’s albums maakt dit punt echt duidelijk. Shaq deed er alles aan om de grootste namen uit die tijd bij zijn muziek te betrekken. Hij zei zelfs tegen zijn label: “Ik wil niet in mijn eentje rappen. Mijn concept is om te rappen met al mijn favoriete artiesten.” Missie volbracht, grote man. Phife Dawg, Def Jef en Erick Sermon waren nauw betrokken bij de productie van O’Neal’s debuutalbum. Wu-Tang leden Method Man en RZA, samen met Redman en Warren G, hadden een hand in Shaq Fu: Da Return, ze produceerden en speelden mee op verschillende tracks. Deze 90’s hip hop grootheden zagen genoeg in Shaq’s rap vaardigheden om hun enorme talenten te lenen aan zijn carrière, waardoor de grote man een legitimiteit kreeg die hij anders misschien niet zou hebben gehad.

Maar geloof het of niet, dit zijn niet eens de meest indrukwekkende samenwerkingen die Shaq voor zijn albums heeft weten te regelen. Zijn derde studio-album, You Can’t Stop The Reign, neemt een bijzondere plaats in binnen de hip-hop. Het is een van de enige albums in de geschiedenis waarop twee van de grootste kanshebbers voor GOAT te horen zijn: Brooklyn broeders Notorious B.I.G. en Jay-Z. Biggie en Jigga verschijnen op afzonderlijke tracks, maar het feit dat ze hun genialiteit leenden aan wat beschouwd had kunnen worden als een gimmick rap carrière bewijst dat het allesbehalve was. Het optreden van Bobby Brown, Mobb Deep en Rakim maakt het album nog geloofwaardiger en doet alle critici verstommen die de muziek van The Big Shamrock niet serieus namen.

Als Jay, Biggie en Wu-Tang niet genoeg zijn om indruk op je te maken, waarom ben je dan ten eerste zo’n snob? Ten tweede, wat dacht je van Michael Jackson? Ja, de King of Pop zelf was zo onder de indruk van Shaq’s rapkunsten dat hij hem wat rhymes liet droppen op “2 Bad” van The King of Pop’s HIStory: Past, Present and Future, Book I album. Het couplet zelf is meestal onzinnig, maar hoeveel basketbalspelers kunnen zeggen dat ze genoeg muzikaal talent hadden om erkend te worden door een van de grootste popacts aller tijden? Alleen de Grote Baryshnikov.

Maar hoe zit het met de muziek zelf? O’Neal’s schat aan hiphop-genie zou voor niets zijn geweest als de teksten van de Diesel niet van goede kwaliteit waren. Gelukkig ging de grote man de uitdaging aan en vermeed hij de oubollige valkuilen waar veel andere niet-rappers in trappen als ze hiphop proberen te spelen. Alleen al op Shaq Diesel laat O’Neal zijn bereik zien door serieuze kritiek te geven op zijn ploeggenoten (Vergeet Tony Danza, ik ben de baas / Als het op geld aankomt, ben ik net Dick DeVos / Wie is de eerste keus? Ik. Word is born’in / Not a Christian Laettner, not Alonzo Mourning) and honering his parents for keeping him on the straight and narrow growing up (You gave me confidence, to stop the nonsense / Didn’t live in Bel Air, like the Fresh Prince / Times are hard, times are rough / Didn’t have Toys R Us toys, but I had enough love).

Zijn ouderschap is ook het onderwerp van Shaq’s meest aangrijpende track, “Biological Didn’t Bother,” een helaas te relatable song over zijn gespannen relatie met Joe Toney, O’Neal’s biologische vader. Shaq maakt duidelijk dat hij niet van plan is zich te verzoenen en zegt zelfs herhaaldelijk “Phil is mijn vader,” een verwijzing naar zijn stiefvader Phillip Harrison. Tracks als deze wissen elke gedachte uit dat Shaq alleen voor de grap aan hiphop heeft meegedaan.

Een discussie over Shaqs rapcarrière zou natuurlijk niet compleet zijn zonder zijn beruchte Kobe bashing freestyle uit 2010 te noemen. Met de regel “Kobe, tell me how my ass taste” in het hele couplet, zegt Shaq “Kobe kan niet zonder mij,” geeft hij Bryant de schuld van zijn scheiding en zelfs zijn vasectomie. Verloren in de media freakout die volgde op het opduiken van de video is hoe dope een freestyler Shaq is. Voor de generatie hip hop fans die net jong genoeg zijn om zich O’Neal’s albums niet te herinneren, opende deze verse hun ogen voor zijn bonafide skills.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *