Gdy myślisz o Shaquille O’Nealu, który ma wejść do Naismith Memorial Basketball Hall of Fame w ten weekend, co jest pierwszą rzeczą, która wyskakuje w twojej głowie? Te dwie ręce, rim-hangin’ dunks, że rozerwał backboards? Może meme-tastic, Buster Keatonesque slapstick, który dał nam jako część jego TNT gig. Może Kazaam? Prawdopodobnie wszystkie z tych rzeczy. Ale w przeddzień wprowadzenia go do Hali i 20. rocznicy wydania jego albumu z największymi przebojami, możesz chcieć podbić listę niedocenianej, zaskakująco udanej kariery hip-hopowej Shaqa.
Zacznijmy od udanej części. Pierwszy album Big Aristotle’a, cudownie nazwany Shaq Diesel, pokrył się platyną. Przyznaję, to było w czasach, kiedy ludzie wciąż kupowali albumy, ale te albumy kosztowały niewiele ponad 20 dolarów. Ponad milion ludzi wydało Andrew Jacksona za prawo do posiadania pobocznego projektu przyszłej gwiazdy NBA. Album wyprodukował parę złotych singli z certyfikatem RIAA, Top 40: imprezowy hymn „What’s Up Doc? (Can We Rock)” i braggadocio „(I Know I Got) Skillz”. Kolejny album Diesel’a „Shaq Fu: Da Return również znalazł swoją publiczność, sprzedając się na tyle dobrze, że został uznany za złoty i pozwolił samozwańczemu Supermanowi uniknąć strasznego drugiego załamania.
Popularny w Rolling Stone
Możesz teraz przewracać oczami, myśląc, że sukces Shaqa był tylko nowością, jego komercyjny dobrobyt był wynikiem jego światowej sławy. Powiedz to do listy innych zawodników, którzy zanurzyli palce w hip-hopie. Supergwiazdy NBA, takie jak Chris Webber, Allen Iverson, a nawet stary wróg Shaqa, Kobe Bryant, by wymienić tylko kilku, próbowali przebić się na scenę hip-hopową. Żaden z nich nie osiągnął jednak takich wyżyn w przemyśle muzycznym jak The Big Cactus, pomimo równej sławy. Oczywiste jest, że muzyczne osiągnięcia O’Neala były czymś więcej niż tylko siłą osobowości.
Zdumiewająca kolekcja hip-hopowych ważniaków zaangażowanych w tworzenie albumów Shaqa naprawdę napędza ten punkt. W rzeczywistości, Shaq wyszedł ze swojej drogi, aby włączyć największe nazwiska epoki do swojej muzyki, nawet powiedział swojej wytwórni „Nie chcę rapować sam. Moją koncepcją jest rapowanie z wszystkimi moimi ulubionymi artystami”. Misja zakończona, wielki człowieku. Phife Dawg, Def Jef i Erick Sermon byli mocno zaangażowani w produkcję debiutanckiego albumu O’Neala. Członkowie Wu-Tang Method Man i RZA, wraz z Redmanem i Warrenem G, mieli swój udział w Shaq Fu: Da Return, produkując i pojawiając się w wielu utworach. Te luminarze hip-hopu lat 90-tych widzieli wystarczająco dużo w rapowych umiejętnościach Shaqa, aby użyczyć swoich ogromnych talentów do jego kariery, zapewniając wielkiemu człowiekowi legitymację, której w innym przypadku nie miał.
Ale wierzcie lub nie, to nie są nawet najbardziej imponujące kolaboracje, jakie Shaq zdołał wywalczyć dla swoich albumów. Jego trzeci studyjny album, You Can’t Stop The Reign, zajmuje szczególne miejsce w hip-hopie. To jeden z jedynych albumów w historii, na którym pojawiło się dwóch pretendentów do tytułu GOAT: bracia z Brooklynu, Notorious B.I.G. i Jay-Z. Biggie i Jigga pojawiają się w osobnych utworach, ale fakt, że użyczyli swojego geniuszu temu, co mogło być uważane za karierę gimmick rapu, dowodzi, że było to coś innego. Występy Bobby’ego Browna, Mobb Deep i Rakima jeszcze bardziej podnoszą wiarygodność albumu, uciszając wszystkich krytyków, którzy nie brali muzyki The Big Shamrock na poważnie.
Jeśli Jay, Biggie i Wu-Tang to za mało, żeby zrobić na tobie wrażenie, to po pierwsze, dlaczego jesteś takim snobem? A po drugie, co powiesz na Michaela Jacksona? Tak, sam Król Popu był pod takim wrażeniem umiejętności rapowania Shaqa, że kazał mu zrzucić kilka rymów na „2 Bad” z The King of Pop’s HIStory: Past, Present and Future, Book I. Sama zwrotka jest w większości bezsensowna, ale ilu koszykarzy może powiedzieć, że ma na tyle talentu muzycznego, że został doceniony przez jednego z największych popowych aktorów wszech czasów? Tylko Wielki Baryshnikov.
Ale co z samą muzyką? O’Neal’s treasure trove of hip hop genius collaborators could’ve all been for naught if the Diesel’s lyrics weren’t up to snuff. Na szczęście wielki człowiek stanął na wysokości zadania, unikając banalnych pułapek, w które wpada wielu innych nie-raperów próbujących swoich sił w hip hopie. Na samym Shaq Diesel, O’Neal pokazuje swój zasięg rzucając poważny cień na swoich kolegów z draftu (Forget Tony Danza, I’m the boss / When it comes to money, I’m like Dick DeVos / Now who’s the first pick? Ja. Word is born’in / Not a Christian Laettner, not Alonzo Mourning) i honorując swoich rodziców za to, że trzymali go na prostej drodze dorastania (You gave me confidence, to stop the nonsense / Didn’t live in Bel Air, like the Fresh Prince / Times are hard, times are rough / Didn’t have Toys R Us toys, but I had enough love).
Jego rodzicielstwo jest również tematem najbardziej poruszającego utworu Shaqa, „Biological Didn’t Bother,” niestety zbyt relatywna piosenka o jego napiętej relacji z Joe Toneyem, biologicznym ojcem O’Neala. Shaq daje jasno do zrozumienia, że nie ma zamiaru się pojednać, a nawet wielokrotnie powtarza „Phil jest moim ojcem”, co jest odniesieniem do jego ojczyma Phillipa Harrisona. Utwory takie jak ten wymazują wszelkie myśli, że Shaq był w grze hip hopowej tylko dla skowronka.
Oczywiście, każda dyskusja o rapowej karierze Shaqa nie byłaby kompletna bez wspomnienia o jego niesławnym freestyle’u z 2010 roku, w którym to Kobe bashing. Powtarzając linię „Kobe, powiedz mi, jak smakuje moja dupa” przez cały wers, Shaq mówi „Kobe nie mógłby się beze mnie obejść”, obwinia Bryanta za swój rozwód, a nawet wazektomię. Zagubiony w medialnym szaleństwie, które nastąpiło po pojawieniu się wideo, Shaq jest jak dope freestyler jest. Dla pokolenia fanów hip hopu, którzy są na tyle młodzi, że nie pamiętają albumów O’Neala, ten wers otworzył im oczy na jego umiejętności.