Bijna exact 79 jaar geleden, op 7 september 1936, stierf ’s werelds laatste in gevangenschap levende thylacine in de Beaumaris Zoo in Hobart, Tasmanië. (De laatste vermelding van een in het wild gedode thylacine vond zes jaar eerder plaats). Vandaag weten we meer over deze voor uitsterven bedreigde diersoort dan over veel levende dieren.
- 1.
- 2. ZE WERDEN VOORAL NIET KERNVORMIG.
- 3. DE Kaken KUNNEN OPENEN TOT EEN HOEK VAN 120°.
- 4. LIKE KANGAROOS, THYLACINES WOULD SOMETIMES HOP AROUND ON TWO LEGS.
- 5. DINGOES ARE OFTEN BLAMED FOR THEIR DOWNFALL.
- 6. HET IS MOGELIJK DAT THYLACIJNEN ZOUDEN UITGESLOTEN ZIJN.
- 7. ZE ZIJN AFGEBEELD IN ANCIENTE KUNST.
- 8. TASMANIA’S GOVERNMENT DECIDED TO START PROTECTING THEM 59 DAYS BEFORE THE LAST ONE PERISHED.
- 9. TWEE STAAN PROMINENT AFGEBEELD OP HET WAPENSCHILD VAN TASMANIË.
- 10. TED TURNER ONCE OFFERED A $100,000 REWARD TO ANYONE WHO COULD PROVE THEY’RE STILL AT LARGE.
1.
De thylacine kreeg de bijnaam “Tasmaanse tijger” of “Tasmaanse wolf” omdat hij eruitzag en zich gedroeg als een vreemde combinatie van die twee dieren. Als buideldieren waren zij echter slechts in de verte verwant aan katachtigen en hoektanden. Deze zeer verschillende carnivoren ontwikkelden onafhankelijk van elkaar vergelijkbare kenmerken en namen zelfs (min of meer) dezelfde ecologische niche in. Dit verschijnsel – wanneer twee niet-verwante organismen bijna identieke eigenschappen vertonen – wordt “convergente evolutie” genoemd en vindt voortdurend plaats.
2. ZE WERDEN VOORAL NIET KERNVORMIG.
Thylacines lagen ’s middags te zonnen, maar jaagden voornamelijk ’s nachts. Hun prooi bestond uit kangoeroes, wallaby’s, kleine zoogdieren en vogels. Volgens sommige ooggetuigenverslagen draafden hongerige thylacines over een grote afstand achter hun prooi aan, waardoor deze langzaam uitgeput raakte. Dan, zonder waarschuwing, zetten ze het op een lopen en grepen hun slachtoffers. Modern onderzoek aan skeletten van thylacines heeft echter uitgewezen dat ze eerder gebouwd zijn als roofdieren in een hinderlaag dan als achtervolgingsroofdieren.
3. DE Kaken KUNNEN OPENEN TOT EEN HOEK VAN 120°.
Nadat deze thylacine in 1933 was gefilmd, draaide hij zich om en beet de cameraman -zoöloog David Fleay- recht in zijn billen. Gelukkig liep de wetenschapper ongedeerd weg, zij het een beetje beschaamd. Fleay was in staat om het dreigende gebaar van het buideldier, de gaap, vast te leggen. When faced with danger, thylacines would respond by widening their maws and showing off an impressive gape.
4. LIKE KANGAROOS, THYLACINES WOULD SOMETIMES HOP AROUND ON TWO LEGS.
Walking and sprinting were a thylacine’s real forte, but some footage does show them rearing up on their hind legs for brief periods of time. A few naturalists also reported seeing them engage in some short-distance bouncing.
5. DINGOES ARE OFTEN BLAMED FOR THEIR DOWNFALL.
For more than 40,000 years, thylacines roamed both Tasmania and mainland Australia. But around 3000 or 4000 years ago, early settlers introduced dingoes to the land down under. Deze nieuwkomers, die afstammen van Aziatische wolven, waren beter uitgerust voor lange afstanden dan hun buideldier-tegenhangers. Daarom beschuldigen deskundigen hen er traditioneel van dat ze de thylacines van het vasteland overconcurreerden en uiteindelijk helemaal uitroeiden. Er wordt ook beweerd dat de thylacines zich alleen in Tasmanië konden handhaven omdat deze hoektanden het eiland nooit bereikten.
Maar verdienen dingo’s echt alle schuld? Misschien niet. Recent onderzoek suggereert dat de klimaatverandering en de mensen die de dingo’s hebben geïntroduceerd, een nog grotere rol hebben gespeeld in het decimeren van de Australische thylacinepopulatie. En omdat dingo’s hun voedsel door open terrein jagen en de “Tasmaanse tijgers” op hinderlagen jagen, zouden deze twee soorten niet op dezelfde prooidieren hebben gejaagd. Langdurige coëxistentie zou een realiteit kunnen zijn geweest – zonder menselijk ingrijpen, wel te verstaan. Maar toch…
6. HET IS MOGELIJK DAT THYLACIJNEN ZOUDEN UITGESLOTEN ZIJN.
Genetische diversiteit is het levensbloed van de evolutie. Als een hele populatie te veel eigenschappen deelt, maakt de ondiepe genenpool het erg moeilijk om terug te keren van dodelijke ziekten of andere catastrofes. In 2012 vergeleek een team van biologen bewaarde monsters van 14 Tasmaanse thylacines. De onderzoekers ontdekten dat in een deel van het DNA dat normaal gesproken sterk verschilt tussen individuen, de specimens voor 99,5% identiek waren. (Een deskundige merkte op dat “de Tasmaanse tijger gemiddeld slechts één DNA-verschil tussen individuen heeft, terwijl de hond bijvoorbeeld zo’n vijf tot zes verschillen tussen individuen heeft”). Als de mens er niets aan had gedaan, zou de soort waarschijnlijk niet veel langer hebben overleefd dan nu het geval is.
7. ZE ZIJN AFGEBEELD IN ANCIENTE KUNST.
At some point during the past 40,000 years, an Aboriginal artist left this painting on a rock face in northern Australia. The site also includes illustrations of fish, kangaroos, and human figures
8. TASMANIA’S GOVERNMENT DECIDED TO START PROTECTING THEM 59 DAYS BEFORE THE LAST ONE PERISHED.
His name was Benjamin and, sadly, he (or possibly “she”) didn’t die of natural causes. After every other thylacine known to man had passed away, Benjamin lingered on inside the Beaumaris Zoo. Then, one cold September night, the creature was accidentally locked out of its shelter. Hij bezweek al snel aan de ijzige temperaturen en deze eens zo trotse diersoort stierf fluisterend uit.
Slechts een paar maanden eerder, op 10 juli 1936, had Tasmanië de thylacine officieel als beschermde diersoort op de lijst gezet. Als deze maatregel een eeuw eerder was genomen, had hij misschien iets goeds gedaan. Benjamin werd gedood door een daad van menselijke onvoorzichtigheid. Zijn voorouders daarentegen werden opzettelijk opgejaagd.
In de overtuiging dat thylacines schapen doodden, vocht de particuliere Van Diemens Land Company terug met een premie van 5 shilling voor het karkas van een mannetje en 7 shilling voor dat van een vrouwtje. De Tasmaanse regering volgde later door haar eigen inwoners rechtstreeks te betalen om de dieren te slachten. Voordat deze door de staat gesponsorde jacht in 1909 werd opgeheven, had de belastingbetaler met zijn geld de dood van 2.184 thylacines gefinancierd.
9. TWEE STAAN PROMINENT AFGEBEELD OP HET WAPENSCHILD VAN TASMANIË.
Approved in 1917, the design also includes a shield that pays homage to the country’s traditional commodities: hops, apples, wheat, and sheep. Look closely and you’ll notice that the red lion’s holding a shovel and pick as a tribute to Tasmania’s miners. Below it all is the Latin motto “ubertas et fidelitas,” or “fidelity and faithfulness.”
10. TED TURNER ONCE OFFERED A $100,000 REWARD TO ANYONE WHO COULD PROVE THEY’RE STILL AT LARGE.
Thylacines are often mentioned in the same breath as Bigfoot and the Loch Ness monster. Since Benjamin’s abrupt demise, more than 3000 unconfirmed “sightings” of live specimens have been reported. In 1983 verhoogde de oprichter van CNN de inzet door 100.000 dollar te beloven in ruil voor bewijs van het voortbestaan van de thylacine (hij herriep het aanbod later).