16 Geheimen van schoolportretfotografen

Een voor een vormen ze een lopende band van leerlingen die in de rij gaan staan om in een stoel te gaan zitten, in de lens van de camera te kijken en te glimlachen. Voor miljoenen kinderen is de fotodag een manier om hun uiterlijk in een bepaald jaar te gedenken, hoewel later de uit de mode geraakte kleding of de cosmetische groeipijnen een manier kunnen zijn om pure onhandigheid te gedenken. Voor de fotografen die met de taak zijn belast, betekent fotodag echter het bijeen drijven van honderden kinderen en het vaststellen van een comfortniveau zonder tijd te verspillen.

“We krijgen ongeveer 30 seconden per kind,” vertelt Kristin Boyer, een fotograaf in Atlanta, Georgia, die al acht jaar schoolportretfoto’s maakt, aan Mental Floss. “En het is verbazingwekkend hoeveel impact je kunt hebben. Je wilt ze het gevoel geven dat ze een miljoen dollar waard zijn – mooi, geweldig en slim.”

Om een beter idee te krijgen van wat er allemaal komt kijken bij het maken van schoolfoto’s, vroegen we Boyer en twee andere schoolfotografen om een aantal van de interessantere aspecten van het fotograferen van kinderen voor het nageslacht te onthullen. Lees verder voor inzicht in onwillige onderwerpen, waarom ochtenden de beste foto’s opleveren, en het belang van de snottebellenpatrouille.

1.

Hoewel de afspraken per school kunnen verschillen, worden fotografen meestal betaald wanneer ouders foto’s bestellen. De school krijgt dan een percentage van die vergoeding.

Om een professional te selecteren, zullen scholen vaak offertes aanvragen. “Ik maak een presentatie,” zegt Boyer. “Ik leg uit wat ik doe. Soms zijn scholen op zoek naar bepaalde dingen.” Boyer maakt meer dynamische foto’s met ambitieuze achtergronden in de buitenlucht; sommige grotere scholen met 1500 of meer kinderen, zegt ze, willen misschien kiezen voor een eenvoudig portret om het proces te versnellen.

Als het gaat om wat scholen doen met hun deel van de opbrengst, hangt het af van de school.

2. PARENTS TAKE PICTURE DAY VERY SERIOUSLY.

“Ouders willen heel graag dat hun kinderen goede schoolfoto’s krijgen”, vertelt Courtney, een fotograaf uit Canada, aan Mental Floss. Ze sturen bijvoorbeeld een briefje met hun kind mee waarin ze beschrijven wat ze niet goed vonden aan de foto van het vorige jaar. “Toen ik begon, had ik het niveau van vijandigheid bij ouders niet verwacht als een foto niet gaat zoals ze willen.”

Boyer heeft soms ouders gehad die vroegen om achter haar te staan terwijl ze fotografeert, zodat ze hun eigen foto’s kunnen maken. “Ik zeg meestal: geen foto’s met een mobieltje. Als zij die van hen nemen, kopen ze de mijne niet.”

3. ZE PROBEREN VOOR DE LUNCHTIME FOTO’S TE MAKEN.

Voor jongere kinderen zijn ochtenden beter. Na de lunch hebben fotografen waarschijnlijk de hulp nodig van fotobewerkingssoftware. “Een van mijn brugklassers kreeg spaghetti op de foto,” zegt Boyer. “Je wilt niet dat er stiften of eten op komt.” Boyer’s meest ongebruikelijke Photoshop verzoek? “Ik heb een keer een koekje eruit gehaald. Het kind wilde alleen gaan zitten als hij een koekje had.”

4. KINDEREN ZIJN SOMETIMES TERRIFIED OF THEM.

Portretfotografen werken doorgaans voor een breed spectrum aan leeftijden, van kleuters tot senioren van de middelbare school. Als een kind erg jong is, kan het zijn dat het hele idee om op een portret te gaan zitten hem of haar afschrikt. “Grant, een portretfotograaf die werkt met kleuters tot 12-jarigen, vertelt aan Mental Floss. “Ik ben een grote, gespierde kerel, en soms komt een kind binnen en ziet me en denkt: ‘Oh, dit doe ik niet.'” Om de nadenkende leerlingen te sussen, maakt Grant een grote show van vertrekken door met zijn voeten te stampen, en laat dan een van zijn minder bedreigende assistenten de foto’s nemen.

5.

otografen moeten voorzichtig zijn met het geven van instructies aan kleuters en brugklassers, die de neiging hebben om dingen met weinig nuance te verwerken. “Soms vraag ik een kind me te high-fiven en dan doe ik alsof het pijn doet,” zegt Grant. “Dan vraag ik om een pleister. Soms kijken ze heel ernstig en zeggen ze: ‘Die heb ik niet.'” Een andere keer vroeg Grant een kind om zijn knieën naar een computer in de buurt te wijzen. “Hij kwam naar hem toe en raakte met zijn knie de laptop aan.”

6. SOMMIGE KINDEREN HEBBEN PERVENTIE PROPS.

Veel fotografen gooien het conventionele portret over een andere boeg door kinderen buiten op de foto te zetten, in “actie”-posities zoals springen, of tegen een meer eclectische achtergrond. Kinderen worden ook steeds creatiever. Net als rekwisieten komen ze soms gewapend met accessoires op de foto. “Ik heb van alles gezien, van Halloweenkostuums tot honden en andere huisdieren”, zegt Courtney. “Of ze willen een hoed of zonnebril dragen.” Als het binnen de grenzen van het redelijke valt en de school het goed vindt, maakt ze één traditionele foto en laat ze de geportretteerde vervolgens poseren met hun attribuut voor de tweede.

7. ZELFSTANDEN HEBBEN HUN JOB HARDER GEHOUDEN.

Poseren voor een professioneel portret kan een vreemde ervaring zijn voor een kind dat veel tijd heeft doorgebracht met een mobiele telefoon. “Kinderen voelen zich veel comfortabeler voor de camera, maar het is slecht selfie-gedrag”, zegt Boyer. “Ze doen ducklips, strekken hun armen uit om hun schouders recht te houden. Je moet ze opnieuw leren.” Boyer laat ze weten dat het er niet goed uitziet, maar “ik zeg het op een aardige manier.”

8. “ORANJE KIN” IS EEN PROBLEEM.

Soms kan de mode kinderen verraden. “Fluorescerend groene en oranje topjes lijken nu populair en het licht heeft de neiging ervan af te kaatsen en op de kin te vallen”, zegt Grant. “De onderkant van de kin heeft de neiging oranje te worden.” Tenzij ze toevallig een extra shirt hebben of een retouche van de foto vragen, zitten ze eraan vast.

9.

fgezien van een aantal ongelukkige modekeuzes, is het kantelen van het hoofd, waarbij kinderen hun gezicht schuin naar één kant houden, een hoofdbestanddeel van schoolfoto’s. Volgens een schoolfotograaf op Reddit is daar een goede reden voor. “Deze foto’s worden (meer dan waarschijnlijk) gebruikt voor het jaarboek en iedereen moet een beetje dezelfde hoofdhouding hebben,” leggen ze uit. “De manier waarop wij onze lampen opstellen, flatteert het onderwerp niet als ze recht in de camera kijken. Als je je hoofd schuin houdt, is de kans groter dat je ook je kin in die richting beweegt, wat zorgt voor een interessanter highlight/shadow spel en ook het voordeel heeft dat het gezicht kleiner lijkt (als je een beetje te zwaar bent).”

10.

Met honderden leerlingen op een bepaalde school hebben fotografen een betrouwbaar systeem nodig om kinderen te identificeren en ervoor te zorgen dat hun namen overeenkomen met hun portfolio. De systemen lopen uiteen, maar een van de meest gebruikte is het verzamelen van schoolgegevens en het afdrukken van een uniek kaartje met de naam van de leerling, de klas, het schoollokaal en een nummer. “Die hebben een streepjescode,” zegt Grant. “Ze komen naar ons toe, wij scannen het kaartje en halen hun dossier tevoorschijn. Het is net als het scannen van soep in een supermarkt.”

Het gaat ook foutloos, tenzij een ouderejaars besluit kaartjes te ruilen met een vriend, zodat hun namen op hun schoolidentiteitskaarten door elkaar worden gehaald. “Ze lijken niet na te denken, hoewel, omdat de huiskamer leraren de kaarten uitdelen en zullen merken dat de foto niet van hen is.”

11.

otografen hebben minder dan een minuut om een kind zo te ontspannen dat het een brede, oprechte glimlach produceert. Om dat te vergemakkelijken, zegt Grant dat hij een waslijst met kreuntjes tot zijn beschikking heeft om een lach uit te lokken. “Het is als een scriptboom die een telemarketeer zou gebruiken,” zegt hij. “

Als een kind zegt dat hij voetbalt, zeg ik: ‘O, dus je vindt het leuk om mensen te schoppen?'”

Fotografen vertrouwen ook op een andere eeuwenoude techniek: verlegenheid. “In groep vier tot zes is het schandalig als je meisjes vraagt om ‘jongens’ te zeggen en jongens om ‘meisjes’ te zeggen,” zegt Grant. “Voor een tweede kans vraag je ze om ‘leuke jongens’ of ‘leuke meisjes’ te zeggen. Dat werkt meestal.” Grant kan ook een glimlach uitlokken door naar koosnaampjes te vragen. Elementaire kinderen reageren op de vraag om te zeggen: ’trick or treat, smell my feet’. Als ze koppig blijven, zal Grant alles uit de kast halen en vragen of ze “stinkvoeten” willen zeggen.

12.

Hoewel fotobewerkingssoftware het snot kan verwijderen, wil niemand de extra minuten besteden aan het digitaal verwijderen van snottebellen uit foto’s. Boyer schakelt meestal vrijwillige ouders in om ervoor te zorgen dat gezichten worden schoongeveegd of heeft assistenten die gewapend zijn met tissues, kammen en andere verzorgingsproducten om een stijlvolle en snotvrije foto te maken. “We proberen dat soort dingen meestal op te vangen voordat ze voor de camera komen,” zegt ze.

13.

Om een band op te bouwen, proberen fotografen kinderen altijd over zichzelf te laten praten. Een van Grant’s assistenten vroeg eens of een kind huisdieren had. “Ja,” antwoordde het kind. “Konijnen. Maar die hebben we gisteravond opgegeten.”

14.

Hoe ouder kinderen worden, hoe meer ze geneigd zijn tot subversieve daden. “Een kind kwam binnen met zijn jas aan, deed hem uit, ging zitten en was klaar om te gaan,” zegt Grant. “Ik wist dat er iets aan de hand was. Ik keek naar zijn shirt en er stond ‘Student van de Maand’. Alleen deed hij plakband over de ‘ent’ zodat er stond ‘Stud van de maand.'” (Na overleg met de directeur mocht het kind het aanhouden voor de foto.)

Courtney liet een kind gaan zitten met wat leek op een mooi shirt met vogels erop. “Het waren eigenlijk middelvingers,” zegt ze.

15. … EN SOMMIGE KINDEREN ZIJN EEN PIJN.

Hoewel de meeste kinderen meewerkend zijn, zal Grant soms onderwerpen zien die hun het leven zo moeilijk mogelijk willen maken. “Senioren hebben de neiging om meer te dollen en expres moeilijk te doen,” zegt hij. “Sommigen zijn gewoon altijd slecht gehumeurd of voelen zich zelfbewust.” Sportploeggenoten kunnen elkaar ophitsen om niet te lachen. Een schoolfotograaf die voor Lifetouch werkt, schrijft op Reddit dat er één of twee “probleemkinderen” per klas zijn: “Je moet gewoon onthouden dat ze het alleen maar doen voor de aandacht, omdat ze die ergens anders niet krijgen.”

16.

Het internet wordt overspoeld met onhandige en gênante schoolfoto’s, van onfortuinlijke achtergronden tot onfortuinlijke kapsels. Maar volgens Grant is “slechte schoolfoto” een verkeerde benaming die fotografen een slechte naam bezorgt. “Er bestaat een algemeen idee dat schoolfoto’s slecht zijn,” zegt hij. “Nee. Schoolfoto’s zijn als schieten op een vis in een ton. Gaat een kind lachen? Gaat een kind er tegenaan leunen? Of wordt het een slechte foto, wat ik ook doe? Als je denkt dat de foto slecht is, nou, nee, dat ben jij. De foto was goed. Het slechte kapsel niet.”