18 korte memoires van essay-lengte om online te lezen tijdens je lunchpauze

Ik ben dol op memoires en essays, dus het genre van de korte memoires van essay-lengte is een van mijn favorieten. Ik vind het heerlijk om me te verdiepen in de details van het leven van andere mensen. Door de lengte kan ik in een opwelling breedvoerig lezen met minimale inzet. In ruwweg 5-30 minuten kan ik een complete hap literatuur tot me nemen, waar ik altijd gelukkiger van word dan van dezelfde hoeveelheid tijd die ik besteed aan het doem-scrollen door mijn verschillende sociale nieuwsfeeds.

Wat zijn korte memoires?

Wat zijn korte memoires precies? Ik definieer ze als essay-lengte werken die levenservaringen samenweven rond een centraal thema. Op sites als Buzzfeed en The New York Times zie je de hele tijd voorbeelden van korte memoires. Andere zijn op zichzelf staande stukken die zijn gepubliceerd in essaybundels.

Memoiresessays waren mijn toegangspoort tot het lezen van avondvullende memoires. Pas toen ik een college volgde over creatieve non-fictie, realiseerde ik me dat memoires niet alleen autobiografieën zijn van mensen met een spannend leven. Iedereen met wat voor levenservaring dan ook kan een memoires schrijven – geen dramatische jeugd of bizarre prestaties in het leven vereist. Een korte memoires kan een verslag zijn van een enkele, levensveranderende gebeurtenis, maar het kan ook een reflectie zijn op een periode van groei of overgang.

Natuurlijk, als een jongvolwassene mensen vertelt dat ze graag creatieve non-fictie schrijft – en geen journalistiek of technisch schrijven – dan hoort ze veel: “Je bent te jong om een memoires te schrijven!” en “Wat zou iemand van jouw leeftijd in vredesnaam hebben om over te schrijven?!” Maar zoals Flannery O’Connor het formuleerde: “Feit is dat iedereen die zijn jeugd heeft overleefd, genoeg informatie over het leven heeft om de rest van zijn dagen mee door te komen. Als je niet iets kunt maken van een beetje ervaring, zul je waarschijnlijk niet in staat zijn iets te maken van veel. The writer’s business is to contemplate experience, not to be merged in it.”

Memoir essay examples

As the lit magazine Creative Nonfiction puts it, personal essays are just “True stories, well told.” And everyone has life stories worth telling.

Here are a few of my favorite memoir examples that are essay length.

SHORT MEMOIRS ABOUT GROWING UP

SCAACHI KOUL, “THERE’S NO RECIPE FOR GROWING UP”

In dit verrukkelijke essay vertelt Koul over haar pogingen om de geheimen van de Kasjmirse keuken van haar moeder te leren kennen nadat ze als eerstegeneratie-Amerikaanse opgroeide. Het verhaal zit vol met levendige beschrijvingen en anekdotische details die iets zo specifiek vastleggen dat het overstijgt naar het rijk van het universele. Het is slim, het is grappig, en het zal je hart een beetje breken als Koul beschrijft “proberen om mijn moeder te vinden op de bodem van een 20-kwart pot.”

ASHLEY C. FORD, “HET JAAR DAT IK WILD GROEIDE TERWIJL MANNEN TOEKEKEN”

Dit memoiresessay is voor alle meisjes die vroeg door de puberteit gingen in een wereld die kinderlichamen seksualiseert. Ford verweeft haar ervaringen met het gevoel in conflict te zijn met haar lichaam, met het gezien worden als een “afleiding” voor volwassen mannen, met het zwart zijn en vaderloos en hongerig naar liefde. Ze schrijft: “Het was duidelijk dat wie ik van binnen was, wie ik wilde zijn, niet overeenkwam met de bedoelingen van mijn lichaam. Buiten was er geen klein meisje om onschuldig bemind te worden. Mijn lichaam was een barrière.”

Kaveh Akbar, “How I Found Poetry in Childhood Prayer”

Akbar schrijft intense, verschroeiende poëzie, maar dit persoonlijke essay contextualiseert een van zijn zoetste gedichten, “Learning to Pray,” dat in het midden ervan ligt. Hij beschrijft hoe hij verliefd werd op de beweging, de taal en de ceremonie van de nachtelijke gebeden van zijn moslimfamilie. Hoewel hij geen Arabisch sprak (en nog steeds niet spreekt), wijst Akbar op de muzikaliteit van deze fonetisch aangeleerde hymnen als “het fundament waarop ik mijn begrip van poëzie als ambacht en als meditatieve praktijk heb gebouwd”. Bij het lezen van dit essay kreeg ik zin om zijn debuutbundel Calling a Wolf a Wolf helemaal opnieuw te lezen.

JIA TOLENTINO, “LOSING RELIGION AND FINDING ECSTASY IN HOUSTON”

New Yorker-stafschrijfster Jia Tolentino groeide op in een megakerk in Houston die ze “the Repentagon” noemde. In dit persoonlijke essay beschrijft ze levendige jeugdherinneringen aan haar tijd daar, en bespreekt ze hoe sommige van de dingen die ze van de kerk leerde bijdroegen aan haar groeiende ambivalentie tegenover de kerk en haar vaak hypocriete gemeenteleden. “Het christendom vormde mijn diepste instincten,” schrijft ze, “en ik loop er al de helft van mijn leven van weg.” Zoals de titel van het essay suggereert, viel dit weglopen samen met haar vroege ervaringen met het nemen van MDMA, dat een griezelige gelijkenis vertoonde met haar ervaring van religieuze toewijding.

grappige korte memoires

PATRICIA LOCKWOOD, “INSANE AFTER CORONAVIRUS?”

Auteur Patricia Lockwood kreeg begin maart 2020 COVID-19. Naast haar lichamelijke symptomen, beschrijft ze de bizarre waanbeelden die ze ervoer terwijl de samenleving ook collectief opereerde in de waan dat dit hele ding snel zou overwaaien. Lockwood heeft een bovennatuurlijk vermogen om humor te injecteren in elke situatie, zelfs de meest nijpende, door de nadruk te leggen op de absurditeiten van de keuze. Dit is een zeldzaam stukje pandemisch schrijven dat je laat lachen in plaats van huilen – tenzij het je laat huilen van het lachen.

Harrison Scott Key, “My Dad Tried to Kill Me with an Alligator”

Dit persoonlijke essay is een ironisch verhaal over de ontmoeting van de auteur met een alligator op de Pearl River in de Mississippi. Terugkijkend op de gebeurtenis als volwassene, beschouwt Key de neigingen van zijn vader in het licht van zijn eigen neigingen, nu hij zelf vader is. Hij verkent deze relatie verder in zijn boek-length memoires, The World’s Largest Man, maar dit humoristische essay staat op zichzelf. (Ik had ook het genoegen hem dit te horen voorlezen tijdens het homecoming weekend van mijn school, want Key is een alumnus van mijn alma mater.)

David Sedaris, “Me Talk Pretty One Day”

Sedaris’ humor is een klasse apart, en hij is op zijn best in het titelessay uit Me Talk Pretty One Day. Daarin slaagt hij erin de taalkundige hilariteiten te vangen die ontstaan wanneer je een sarcastische Franse student van middelbare leeftijd combineert met een snarky leraar Frans.

SAMANTHA IRBY, “THE WORST FRIEND DATE I EVER HAD”

Samantha Irby is een van mijn favoriete humoristen die vandaag de dag schrijven, en dit korte memoiresessay over de moeilijkheid om vrienden te maken als volwassene is een geweldige introductie tot haar. Wees voorbereid op een tweedehandse cringe als je bij het beruchte moment komt dat ze een ober vraagt: “Bent u bekend met mijn werk?” Na het lezen van dit essay, zult u willen zijn, dus check Wow, No Thank You. next.

Bill Bryson, “Coming Home”

Bryson heeft de sluwe, subtiele humor die alleen afkomstig is van Amerikanen die hebben doorgebracht aanzienlijke tijd wonen onder droog-humored Britten. In “Coming Home” vertelt hij over de vreemde gewaarwording terug te keren naar Amerika nadat hij zijn eerste twintig jaar als volwassene in Engeland had doorgebracht. Dit persoonlijke essay is het eerste in een boek met de titel I’m a Stranger Here Myself, waarin Bryson terugkeert naar Amerikaanse zaken die als nieuw aanvoelen voor buitenstaanders en de vreemde voormalige expat zoals hijzelf.

Doordachte korte memoires

TOMMY ORANGE, “HOE NATIVE AMERICAN IS NATIVE AMERICAN ENOUGH?”

Velen beweren een percentage inheemse afstamming te hebben, maar hoeveel is genoeg om “mee te tellen”? Romanschrijver Tommy Orange – auteur van There There – ontrafelt dit concept door te praten over zijn relatie met zijn vader, zijn certificaat van Indiaanse bloedgroep en zijn zoon, die niet als “Indisch genoeg” zal worden beschouwd om zich bij hem te voegen als een ingeschreven lid van de Cheyenne en Arapaho Tribes. “Hoe komt het dat wiskunde niet met inzet wordt onderwezen?” vraagt hij in deze korte memoires vol slepende vragen die de manier waarop je over erfgoed denkt op de proef zullen stellen.

Christine Hyung-Oak Lee, “I Had a Stroke at 33”

Lee’s verhaal is interessant, niet alleen omdat ze op zo’n jonge leeftijd een beroerte kreeg, maar ook vanwege de manier waarop ze vertelt over een ervaring die werd gekenmerkt door vergeten. Ze zegt dat na haar beroerte, “een maand lang, elk moment van de dag was als het moment bij het ontwaken voordat je erachter komt waar je bent, hoe laat het is. ” Met dit persoonlijke essay trekt ze lezers die gefragmenteerde hoofdruimte in, om er vervolgens iets coherents en moois van te weven.

Kyoko Mori, “Een moeilijk evenwicht: Ben ik een schrijver of een leraar?”

In dit verfrissende essay bespreekt Mori het balanceren tussen “de dubbele roeping” schrijver en leraar te zijn. Ze geeft toe dat lesgeven tegenstrijdig voelde met haar gevoel van eigenwaarde toen ze begon in een klas met apathische eerstejaars studenten. Toen ze haar weg vond naar het lesgeven in een MFA-programma, ontdekte ze echter dat het koesteren van een toevluchtsoord voor de woorden en ideeën van anderen meer voelde als een “roeping”. Hoewel dit in sommige opzichten het evenwicht tussen de wisselende persona’s makkelijker maakt, creëert het volgens haar ook een ander soort angst: “Als het lesgeven meer wordt dan een baan, zou het me wel eens helemaal kunnen opslokken en niets over laten voor mijn leven als schrijver. Dit memoiresessay is eerlijk, goed gestructureerd en gelaagd met veel anekdotische details om de lezer mee te slepen.

Alex Tizon, “My Family’s Slave”

In dit hartverscheurende essay brengt Tizon hulde aan de herinnering aan Lola, de huisslavin die hem en zijn broers en zussen opvoedde. Zijn familie nam haar mee toen ze van de Filippijnen naar Amerika emigreerden. Hij vertelt over de omstandigheden die leidden tot Lola’s slavernij, het onrecht dat ze haar hele leven onderging, en zijn eigen afschuw toen hij de waarheid over haar rol in zijn familie ontdekte toen hij opgroeide. Hoewel het verhaal triest genoeg is om te gaan huilen, zijn er ook kleine momenten van hoop en verlossing. Alex bespreekt wat hij als volwassene voor Lola probeerde te doen en hoe hij na haar dood naar het dorp van haar familie reisde om haar as terug te geven.

Klassieke korte memoires

James Baldwin, “Notes of a Native Son”

Dit memoiresessay komt uit Baldwins gelijknamige bundel. Daarin concentreert hij zich op de relatie met zijn vader, die stierf toen Baldwin 19 was. Hij worstelt ook met het opgroeien als zwarte in een tijd van segregatie, waarbij hij de historische behandeling van zwarte soldaten en de Harlem Riot van 1943 aansnijdt. Zijn levendige beschrijvingen en eerlijke manier van vertellen trekken je mee in zijn overgang tussen frustratie, haat, verwarring, wanhoop en veerkracht.

JOAN DIDION, “GOODBYE TO ALL THAT”

Didion is een van de meest vooraanstaande literaire memoireschrijvers van de twintigste eeuw, die journalistieke precisie combineert met zelfbewuste introspectie. In “Goodbye to All That” verhaalt Didion over haar verhuizing naar New York als naïeve 20-jarige en haar vertrek als gedesillusioneerde 28-jarige. Ze vangt het mystieke ontzag waarmee buitenstaanders naar de Big Apple kijken, en reflecteert op haar jeugdige perspectief dat het leven nog steeds grenzeloos was, “dat er elk moment, elke dag, elke maand iets buitengewoons kon gebeuren.” Dit essay besluit haar meesterlijke bundel, Slouching Towards Bethlehem.

Tim O’Brien, “The Things They Carried”

Dit is het titelessay uit O’Brien’s bundel, The Things They Carried. Technisch gezien is het een fictief werk, maar omdat de thema’s en anekdotes zijn ontleend aan O’Briens eigen ervaringen in de Vietnam-oorlog, vervaagt de grens tussen feit en fictie genoeg om het hier op te nemen. (Ik geef toe dat ik voorbestemd ben voor deze classificatie omdat een professor van mij het opnam in onze syllabus voor creatieve non-fictie). Het essay schetst een intiem portret van een groep soldaten door een opsomming te geven van de dingen die ze bij zich dragen, zowel fysiek als metaforisch. Het bevat een van mijn favoriete zinnen in de literatuur: “They all carried ghosts.”

Multi-media Short Memoirs

Allie Brosh, “RICHARD”

In deze blogpost/webcomic vertelt Allie Brosh het hilarische verhaal over de tijd dat ze als kind, 1) besefte dat buren bestaan, en 2) herhaaldelijk het huis van haar buurman binnensloop, zijn spullen meenam, en uiteindelijk zijn kat ontvoerde. Haar kenmerkende komische stijl drijft de humor op een manier die uw zijden zal splijten. Het essay is een uittreksel uit Brosh’s tweede boek, Solutions and Other Problems, maar de webversie bevat bonusfoto’s en achtergrondinformatie. Voor nog meer klassiekers van Allie, check “Adventures in Depression” en “Depression Part Two.”

George Watsky, “Ask Me What I’m Doing Tonight”

Watsky is een rapper en spoken word poet die zijn aanhang heeft opgebouwd via YouTube. Voordat hij echter groot werd, trad hij vijf jaar lang op voor groepen studenten in het Midwesten. “Ask Me What I’m Doing Tonight!” schetst een beeld van die geestdodende eentonigheid en vertelt een meeslepend verhaal over hoe je ondanks die vergankelijkheid toch contact probeert te maken met mensen. Het is het interessantste essay over verveling dat je ooit zult lezen, of in dit geval bekijken – hij filmde een korte filmversie van het essay voor zijn YouTube-kanaal. Net als zijn muziek zijn Watsky’s persoonlijke essays kwetsbaar, eerlijk en grof, en de hele verzameling, How to Ruin Everything, is het lezen waard.

Als je op zoek bent naar nog meer korte memoires, houd dan deze pagina’s van Literary Hub, Buzzfeed, en Creative Nonfiction in de gaten. Je kunt je ook verdiepen in deze 25 non-fictie essays die je online kunt lezen en deze 100 must-read essaybundels. Kijk ook eens naar de “Our Reading Lives” tag hier op Book Riot, waar je korte memoires vindt zoals “Searching for Little Free Libraries as a Way to Say Goodbye” en “How I Overcame My Fear of Reading Contemporary Poets.”

Wanneer we niet over boeken schrijven, schrijven Rioters ook korte memoires! Angel en Christine hebben onlangs op andere websites gestaan, en Kelly’s memoires over het leesleven in haar kindertijd zijn een goed voorbeeld van een memoiresessay dat opduikt in de tag “Our Reading Lives”.