Eén voorwaarde voor een goede basketbalwedstrijd: Er moet een winnaar zijn als de laatste zoemer klinkt. Anders is het gewoon een training of een oefenwedstrijd, toch? Er is altijd een duidelijke winnaar en een duidelijke verliezer – zelfs in de spannendste wedstrijden. Natuurlijk, zo nu en dan, is het scorebord in een NBA tilt een beetje scheef.
In maart 2014, bijvoorbeeld, de Los Angeles Clippers liep over hun meer bekende Staples Center cohabitants, de Los Angeles Lakers, 142-94. De 48-punten nederlaag, hoewel het de eerste plaats inneemt als de slechtste in de geschiedenis van de Lakers franchise, schraapt nauwelijks de oppervlakte van de grootste blowouts in de NBA geschiedenisboeken. Ondersteund door de onschatbare gegevens en zoekinstrumenten van Basketball-Reference, zijn hier de negen grootste afknappers in de NBA-geschiedenis.
- De Milwaukee Bucks verslaan de Sacramento Kings
- De Sacramento Kings overtroeven de Dallas Mavericks
- De Golden State Warriors lopen uit op de Indiana Pacers
- De Milwaukee Bucks slaan weer toe en verslaan de Detroit Pistons
- De Knicks verliezen met Kerstmis ruim van de Syracuse Nationals
- Run T en C leiden de Golden State Warriors over de Sacramento Kings
- Wilt en The Logo leiden de Lakers over de Golden State Warriors
- Indiana Pacers zetten de Portland Trail Blazers stevig in de verlieskolom
- De Cleveland Cavaliers schrijven geschiedenis en verslaan de Miami Heat
De Milwaukee Bucks verslaan de Sacramento Kings
Datum: 15 december 1985
Eindscore: 140-82
Sacramento heeft in zijn geschiedenis al heel wat klappen gekregen. Dit pak slaag door toedoen van Milwaukee is een van de ergste en staat op de tweede plaats van grootste puntentekort dat de ploeg ooit heeft geleden.
De Bucks van ’85, aangevoerd door Terry Cummings, Paul Pressey en Sidney Moncrief, konden niet missen. Nou ja, behalve voor Moncrief, die 0-3 van het veld ging (maar redde het door 6-6 van de lijn te halen). Als team schoten de Bucks een verbluffende 66% van de vloer. Dat is twee op de drie schoten. De box score ziet er als volgt uit: 36 punten in het eerste kwart, 28 punten in het tweede, een explosie van 42 punten in het derde kwart, en een laatste 34 punten voor de buzzer. Boem: 140 punten. En niemand, behalve Cummings, schoot de bal meer dan 15 keer.
De Sacramento Kings overtroeven de Dallas Mavericks
Datum: 29 december 1992
Eindscore: 139-81
Gelukkig voor de Kings staan ze ook aan de andere kant van deze lijst, met een 58-punten bom op de ongelukkige Ross Perot Jr.-era Dallas Mavericks. Technisch gezien staat deze wedstrijd gelijk met die van de Bucks/Kings wat de eindstand betreft. Deze wedstrijd krijgt echter de voorkeur omdat de Mavs nog minder punten scoorden in hun zoektocht naar nutteloosheid.
Het gekste aan deze wedstrijd is dat de Kings slechts 12 keer meer schoten dan Dallas. Dat zijn vier schoten meer per kwart – nauwelijks het exorbitante verschil dat je verwacht bij een eindstand als deze. Ze schoten ook slechts 51% van het veld als een ploeg. De echte overwinning op Dallas kwam van Hall of Famer Mitch Richmond, die 22 punten scoorde en 8-11 van het veld schoot. Zijn carrière mag dan geplaveid zijn met verliesseizoenen, Richmond was verdomd goed in basketbal.
De Golden State Warriors lopen uit op de Indiana Pacers
Datum: 19 maart 1977
Eindscore: 150-91
Onjuiste uitspraak: Rick Barry was erg goed in het scoren van punten. Dus, natuurlijk was het Barry, met 28 punten op 13 schoten, die de Dubs leidde in een spel dat alle behalve twee spelers, reserve guards Phil Smith en Gus Williams, dubbele cijfers zag breken. Interessant genoeg was dit jaren voordat de NBA de driepuntslijn invoerde.
Helaas wordt de box score niet veel specifieker dan dat. Bovendien lijken er niet veel beelden te zijn van de Warriors uit ’77. Er is deze video van Barry die 38 punten scoort in 1975. Aangezien het roster bijna hetzelfde was als dat van ’77, is het zeker de moeite waard om te bekijken. Het is extra de moeite waard omdat Barry zijn vrije worpen onderhands neemt. Hij is er beroemd om, maar het ziet er nog steeds belachelijk uit. Na één minuut is er een. En hij gaat erin.
De Milwaukee Bucks slaan weer toe en verslaan de Detroit Pistons
Datum: 26 december 1978
Eindscore: 143-84
Hoeveel weet je over Ernie Grunfeld? U kent hem waarschijnlijk als de man die John Wall heeft opgesteld. Of misschien als de man die de Knicks concurrerend hield als hun GM van 1986-99. Of de man die overstapte naar Milwaukee en vervolgens Washington, toen James Dolan hem controversieel naar de stoep schopte ten gunste van Isiah Thomas.
Je weet misschien niet dat Grunfeld, tijdens zijn speeldagen, een van de Milwaukee Bucks was die verantwoordelijk waren voor deze eenzijdige prestatie. Met 27 punten was hij een van de drie Bucks die met meer dan 20 eindigden in die wedstrijd.
Gerunfeld, als 11e geplaatst in de NBA Draft van 1977, bleef twee jaar bij Milwaukee voordat hij bij de Knicks kwam, waar hij zijn college teamgenoot, Bernard King, weer ontmoette – een vriendschap die aanzienlijk meer pers heeft gekregen dan deze wedstrijd. Wat als we je vertellen dat ESPN een 30-voor-30 over hun vriendschap heeft gemaakt?
De Knicks verliezen met Kerstmis ruim van de Syracuse Nationals
Datum: 25 december 1960
Eindscore: 162-100
Voordat ze de 76ers werden en naar Philly verhuisden om de leegte op te vullen die de Warriors achterlieten, bezochten de Syracuse Nationals de NBA Finals van 1954, waarbij ze uiteindelijk verloren van de Minneapolis Lakers. (Ja, NBA-teams verhuisden vroeger vaak.) De Nationals deden ook mee aan wat een tijdverdrijf in de hele competitie is geworden: de Knicks in elkaar slaan.
De Nationals wonnen met een marge van 62 punten en scoorden die kerstdag als maniakken: ze scoorden een paar kwartetten van 39 punten in de eerste helft en eindigden met back-to-back 42-punters. De box score voor de wedstrijd ontbreekt. Maar Hal Greer, Dolph Schayes, en Dave Gambee gingen naar de stad; elk eindigde met meer dan 20 punten.
Om de dierbare vertrokken Syracuse Nationals te vieren, hier wat beelden van die eindstrijd tegen de Lakers, die de legendarische George Mikan op hun roster hadden. Het is in zwart-wit – een klassieker.
Run T en C leiden de Golden State Warriors over de Sacramento Kings
Datum: 2 november 1991
Eindscore: 153-91
Een dag die in de roem zal voortleven. Die ochtend kondigde het Golden State Warriors frontoffice aan dat Richmond, het middelste lid van de hoog scorende, zeer actieve Run TMC Warriors ploeg (zie video voor Run TMC hoogtepunten), was verhandeld aan de Sacramento Kings voor No. 3 draft pick Billy Owens. Volgens Don Nelson, toenmalig coach en GM van de Warriors: “De beslissing om Mitch Richmond te ruilen is de moeilijkste die ik ooit heb genomen.”
Toen Richmond die avond buiten de wedstrijd werd gehouden, kon hij zijn nieuwe team niet helpen de 62-punten routing te voorkomen. Chris Mullin, in het bijzonder, ging uit, sloeg 15-22 van het veld en leidde zijn team naar een 57% velddoelpercentage over het geheel.
Hoewel deze overwinning de Warriors waarschijnlijk wat meer geloof in hun beslissing gaf, luidde het ruilen van Richmond een donkere wolk in die een decennium lang niet van boven de Dubs verdween. Owens speelde van 1992-2001 voor zes verschillende teams, terwijl Richmond in 2014 in de Basketball Hall of Fame werd opgenomen.
Wilt en The Logo leiden de Lakers over de Golden State Warriors
Datum: 19 maart 1972
Eindscore: 162-99
Op weg naar hun eerste titel sinds ze van Minnesota naar Los Angeles waren gekomen, behaalden de Lakers de grootste overwinningsreeks die de NBA ooit heeft gezien. Met de nieuwe coach Bill Sharman, de nieuwe aanvoerder Wilt Chamberlain, en Jerry West die de point guard plek overnam als de primaire balbehandelaar, waren de ’72 Lakers een kracht om rekening mee te houden.
De Lakers maakten korte metten met de Warriors, die Nate Thurmond hadden en niet veel anders. LA scoorde meer dan 40 punten in alle kwarten van de wedstrijd, op één na. Acht van de Lakers (waaronder Wilt, West, Happy Hairston en de inspiratiebron voor Gordon Gekko, Pat Riley) eindigden in dubbele cijfers.
De 17.505 fans die de reis maakten om de Lakers hun thuisveld te zien verdedigen, werden zeker beloond met een prachtige wedstrijd. Helaas maken de box scores van die tijd het moeilijk om nog veel meer van de wedstrijd te beschrijven, vooral met de schaarste aan beeldmateriaal uit de hoogtijdagen van de ’70s NBA.
Indiana Pacers zetten de Portland Trail Blazers stevig in de verlieskolom
Datum: 2 februari 1998
Eindscore: 124-59
59 punten? Hoe kan zo’n afstraffing gebeuren? Dit is hoe de score van de Blazers per kwart uitvalt: 14-15-14-16. Dat is verschrikkelijk. Nu, met een team met Damon Stoudamire, Rasheed Wallace, en Isaiah Rider, waren de verwachtingen niet erg hoog. (‘Sheed terzijde, geen van die gasten waren geweldige verdedigers.) Maar 59 punten?
Als je naar de box score kijkt, wordt het iets duidelijker. Portland kon de zijkant van een schuur niet raken, met 24-72. Een kwart van die baskets kwam van Wallace, die 6-10 scoorde. Haal hem eruit en je hebt een erbarmelijke 14-62, 22% schot van de vloer. Vreselijk.
De Pacers, ondertussen, deden het tegenovergestelde. Met een team met Mark Jackson, Chris Mullin en Jalen Rose schoten ze 49-77 keer van het veld, een percentage van 63% dat met recht geassocieerd zou moeten worden met goed schieten. Misschien hadden de Blazers in de rust moeten ruilen voor een van de Pacers.
De Cleveland Cavaliers schrijven geschiedenis en verslaan de Miami Heat
Datum: 17 december 1991
Eindscore: 148-80
Door jaren van ellende en slecht sportkarma hielden de Cavs stiekem vast aan de grootste overwinning van de NBA in meer dan twee decennia. En, wat beter is, gezien de recente geschiedenis van de franchises, dat ze deze marge tegen de Miami Heat beleefden. Lang voor LeBron werden de Cavaliers geleid door Craig Ehlo, Winston Bennett, Brad Daugherty en John “Hot Rod” Williams.
Ze hielden de Heat op een verachtelijk percentage van 35% en wisten het totaal van de tweede helft van Miami (27 punten) in elk afzonderlijk kwart te overtreffen met 34-39-33-42 tegen 24-29-13-14 van Miami. De Cavs schoten 57% van het veld.