De gebruikelijke redenen om andere partijen als aanvullende verzekerden op te nemen, is te wijten aan de nauwe relatie of de wettelijke vereisten tussen de oorspronkelijke, met name genoemde verzekerde en de aanvullende verzekerde. In de meeste gevallen is het voordelig voor een partij om als extra verzekerde gedekt te zijn op de polissen van andere partijen, omdat dit het schadeverleden van de extra verzekerde zal verminderen en zijn premies zal verlagen. De verliezen zullen worden verrekend met de polissen van de partij die de aanvullende verzekering verstrekt en hun premies zullen dienovereenkomstig stijgen. Gewoonlijk zal een groter en machtiger bedrijf eisen dat kleinere entiteiten (die zaken willen doen) het grotere bedrijf als bijkomende verzekerde benoemen. Een verhuurder van een commercieel gebouw zal bijvoorbeeld vaak eisen dat een huurder de verhuurder als bijkomende verzekerde op de verzekeringspolissen van de huurder laat vermelden. Op die manier zal de verhuurder bij een ongeval of verlies op het terrein van de huurder (zoals een val of een brand) de voordelen van de verzekeringsdekking van de huurder genieten. Evenzo eisen hoofdaannemers vaak van onderaannemers dat zij de hoofdaannemer en de eigenaar op de polissen van de onderaannemer vermelden. Op die manier beschermt de verzekering van de onderaannemer de algemene aannemer en de eigenaar, indien de algemene aannemer of de eigenaar worden vervolgd wegens ongevallen die voortvloeien uit het werk van de onderaannemer.
De aan het risico verbonden kosten worden teruggegeven aan de partij die het risico van verlies het best kan beheersen, de onderaannemer. Op dezelfde manier willen fabrikanten van producten vaak de verkopers van de producten als bijkomende verzekerden verzekeren onder de aansprakelijkheidspolissen van de fabrikant. Dit helpt de verkoper om de verkoop van de producten te bevorderen, omdat de verkoper weet dat elke productaansprakelijkheidszaak tegen de verkoper zal worden gedekt door de aansprakelijkheidsverzekering van de fabrikant.
De kosten van het toevoegen van een extra verzekerde aan een eigendoms- of aansprakelijkheidsverzekeringspolis zijn over het algemeen laag, vergeleken met de kosten van de oorspronkelijke premie. De acceptatieafdelingen van verzekeringsmaatschappijen, terecht of onterecht, beschouwen het extra risico dat verbonden is aan extra verzekerden vaak als marginaal. De dekking en de aanhangsels van aanvullende verzekeringen zijn vaak het voorwerp van meningsverschillen, misverstanden en geschillen. De meningsverschillen gaan vaak over de vraag of de aanvullende verzekeringsdekking “onafhankelijke nalatigheid” van de aanvullende verzekerde moet dekken, of alleen aansprakelijkheden moet dekken die zijn veroorzaakt door de handelingen van de genoemde verzekerde.
In het algemeen zijn aanvullende verzekeringsclausules in brede bewoordingen geformuleerd, zoals “elke persoon of organisatie die u (de genoemde verzekerde) op grond van een schriftelijk contract als aanvullende verzekerde aan deze polis moet toevoegen … die persoon is alleen een aanvullende verzekerde met betrekking tot aansprakelijkheid die voortvloeit uit ‘uw werk’ voor die aanvullende verzekerde.” (CG 70 48 04 02) De clausules bevatten vaak voorwaardelijke beperkingen, zoals het beperken van de dekking tot claims die ontstaan tijdens de “lopende werkzaamheden” van de genoemde verzekerde, tenzij het contract anders voorschrijft, en ze bevatten vaak beweringen dat ze boven andere verzekeringspolissen zullen uitstijgen (het probleem van de “Andere” verzekering). Deze kunnen in strijd zijn met tegengestelde bepalingen in andere polissen, hetgeen leidt tot wederzijdse afwijzing van de andere verzekeringsclausules. Zo ontstaan vaak geschillen over de relatieve verantwoordelijkheid van een verzekerde voor het veroorzaken van een incident, en de relatieve aansprakelijkheid van hun respectieve verzekeraars. Deze geschillen worden verder bemoeilijkt door het feit dat sommige van de oorspronkelijke contractpartijen contractueel kunnen zijn overeengekomen om andere partijen schadeloos te stellen. Deze schadeloosstellingen kunnen op hun beurt aansprakelijkheden zijn die door de polissen worden gedekt op grond van de “verzekerde overeenkomst”-dekking. Rechtbanken in verschillende staten beslissen verschillend over deze geschillen, afhankelijk van de unieke feiten van elke zaak en het recht van die bepaalde staat. Volgens de algemene regel dat verzekeringspolissen ruim worden geïnterpreteerd in het voordeel van dekking, worden dergelijke geschillen vaak opgelost in het voordeel van het maximaliseren van de dekking voor elke verzekerde.