Clayton James Eller ging graag naar het huis van zijn tante in Millers Creek, North Carolina, waar hij Tigger mocht bezoeken, haar Bengaalse tijger van 317 pond. Op een decemberdag in 2003 was de tienjarige C.J. sneeuw aan het scheppen in de buurt van Tigger’s buitenhok toen het dier hem aanviel vanuit een opening in het hekwerk en hem eronder sleepte. C.J.’s oom greep zijn geweer en schoot de tijger neer, maar de jongen stierf voordat hij het ziekenhuis bereikte.
Tijgeraanvallen in de Verenigde Staten zijn altijd dramatisch nieuws – tussen 1990 en 2006 werden er 27 gemeld, waarbij zeven mensen en de meeste tijgers werden gedood. Maar verscheuringen zijn niet het enige probleem dat voortkomt uit het misschien verrassende feit dat er meer tijgers in gevangenschap zijn in de VS dan er wilde tijgers zijn op aarde.
Beschermers schatten dat er ongeveer 3.200 wilde tijgers overblijven in de wereld, terwijl er ongeveer 5.000 tijgers in gevangenschap zijn in de VS, volgens het Wereld Natuur Fonds. Zelfs dat aantal is waarschijnlijk laag, zegt Carole Baskin, de oprichtster van Big Cat Rescue, een dierenopvangcentrum in Tampa, Florida, omdat het melden “gebaseerd is op het ere-systeem, en we te maken hebben met veel mensen die echt oneervol zijn”. Edward J. Grace, plaatsvervangend assistent-directeur voor wetshandhaving van de U.S. Fish and Wildlife Service, schat dat er in het land meer dan 10.000 tijgers in gevangenschap leven. Slechts ongeveer 350 daarvan, aldus het WWF, worden gehouden in faciliteiten die geaccrediteerd zijn door de Association of Zoos and Aquariums.
Voor de duizenden tijgers in particuliere handen, van die in grote circussen en attracties langs de weg tot andere in holen in de achtertuin, zijn de regels op zijn best inconsistent. Zes staten (North Carolina, South Carolina, Wisconsin, Nevada, Alabama en West Virginia) leggen geen beperkingen op aan het bezitten van een tijger; 14 staten vereisen een vergunning; en 30 staten verbieden het bezit, hoewel in sommige van deze staten mensen bekend staan om het overtreden van de wet, zoals in het beroemde geval van de man die een tijger in zijn appartement in Harlem hield.
Een van de problemen met deze tijgers in gevangenschap is volgens dierenbeschermers dat veel van de dieren lijden. Bijvoorbeeld, de populaire en verbluffend mooie witte tijgers – allen afstammelingen van een enkele, afwijkende albino Bengaal genaamd Mohan, gevangen in 1951, en gefokt met zijn dochter – worden nog steeds ingeteeld met directe familieleden met invaliderende gevolgen; een veel voorkomende afwijking is ernstige strabismus, of gekruiste ogen, wat het zicht en de coördinatie belemmert. Bovendien wijzen dierenbeschermers erop dat veel tijgers in particulier bezit in erbarmelijke omstandigheden leven. Sommige tijgers brengen hun hele leven door in kleine, onhygiënische behuizingen. En voorstanders van de natuur hebben tijgerwelpen ervan beschuldigd dat exposanten de katten slaap en beweging ontzeggen en zowel dieren als mensen in gevaar brengen. Een bekend dier in gevangenschap is Tony de Tijger, een Siberisch-Bengaalse mix van 550 pond die meer dan tien jaar in een kooi heeft doorgebracht bij een truckstop in Louisiana. Baskin heeft samengewerkt met het Animal Legal Defense Fund om Tony naar haar opvangcentrum te brengen, maar niet iedereen vindt dat zijn eigenaar gedwongen moet worden om hem te sturen. Een Facebook-groep met de naam “Hou Tony waar hij is” heeft meer dan 10.000 “Likes”, en Tony’s eigenaar heeft dierenrechtenactivisten terroristen genoemd.
Sommige voorstanders stellen dat het andere tijgerprobleem van Amerika, om het maar eens ronduit te zeggen, hypocrisie is, in ieder geval op het wereldtoneel. In China heeft een bloeiende markt voor tijgeronderdelen de groei van legale “tijgerboerderijen” aangewakkerd, waar de dieren worden gefokt om te worden geslacht voor luxe decoraties (een tijgervel kan tienduizenden dollars kosten) en prijzige wijn van tijgerbeenderen (tot 135 dollar voor een fles van een halve liter). Amerikaanse natuurbeschermingsorganisaties en anderen hebben de tijgerboerderijen bekritiseerd, zowel op humane gronden als vanwege het aanwakkeren van de vraag naar tijgers, waaronder ook gestroopte wilde dieren. Maar Chinese ambtenaren betwisten de bewering dat gekweekte tijgers een bedreiging vormen voor dieren in het wild, en in elk geval zijn Amerikanen weinig geloofwaardig over dit onderwerp, gezien onze eigen grote maar onaangetaste populatie van verwaarloosde tijgers en de lappendeken van zwakke of niet-bestaande beschermingen, volgens J.A. Mills, een natuurbeschermer en auteur van het nieuwe boek Blood of the Tiger. “De Amerikaanse tijgers zijn direct van invloed op wat China doet,” zegt ze, “en wat China doet is direct van invloed op de vraag of wilde tijgers overleven.”
Dus sommige voorstanders zijn verheugd dat Amerika probeert zijn regelgeving op orde te krijgen. De Fish and Wildlife Service houdt al lang toezicht op het kopen en verkopen van “zuivere” tijgersoorten (zoals Bengalen en Amuren) over staatsgrenzen heen, maar het agentschap heeft beperkte bevoegdheid omdat de meeste tijgers in privébezit gemengde rassen zijn; een initiatief uit 2011 om de bevoegdheid van het agentschap over alle tijgers uit te breiden staat naar verluidt op het punt te worden goedgekeurd. Nog ingrijpender is de voorgestelde Big Cats and Public Safety Protection Act, die het bezit van tijgers formeel zou beperken tot faciliteiten die zijn geaccrediteerd door de Association of Zoos and Aquariums. (Een grootvaderclausule zou niet-geaccrediteerde eigenaars toestaan hun tijgers te houden zolang zij zich registreren bij het U.S. Department of Agriculture). Het tweepartijdige wetsvoorstel werd in 2013 ingediend en kan in de nieuwe zittingsperiode van het Congres opnieuw aan de orde komen. Sommige tijgereigenaars en bedrijven vinden het wetsvoorstel te restrictief, maar voorstanders zeggen dat het de kloof tussen wat we zeggen over de behandeling van tijgers in gevangenschap en wat we daadwerkelijk bereid zijn eraan te doen, een heel eind zou dichten.