Areopagus, vroegste aristocratische raad van het oude Athene. De naam werd ontleend aan de Areopagus (“Ares’s Heuvel”), een lage heuvel ten noordwesten van de Acropolis, die de vergaderplaats was.
De Areopagite Raad begon waarschijnlijk als de raadgevers van de koning. In het begin van de Archaïsche periode oefende hij een algemene en slecht gedefinieerde autoriteit uit tot de publicatie van Draco’s Wetboek (ca. 621). Lidmaatschap bleef levenslang en werd verkregen door als archon te hebben gediend, een ambt dat beperkt was tot de eupatriden (Grieks: eupatridai, “edelen door geboorte”). Onder Solon (archon 594 v. Chr.) werden de samenstelling en het gezag van de raad ingrijpend gewijzigd toen het archonsambt werd opengesteld voor allen met bepaalde eigendomskwalificaties, en een Boule, een rivaliserende raad van 400, werd ingesteld. De Areopagus behield niettemin de “voogdij over de wetten” (misschien een wetgevend veto); hij berechtte vervolgingen krachtens de wet van eisangelia (“impeachment”) voor ongrondwettige handelingen. Als rechtbank onder het presidentschap van de archōn basileus besliste het ook in moordzaken.
Voor ongeveer 200 jaar, vanaf het midden van de 6e eeuw v. Chr., schommelde het prestige van de Areopagus. Door de val van de Peisistratiden, die tijdens hun tirannie (546-510) de aartsbisschappen met hun aanhangers hadden gevuld, raakte de Areopagus vol met hun benoemden en dus in laag aanzien; haar reputatie werd hersteld door haar patriottische houding tijdens de Perzische invasie. In 462 ontnam de hervormer Ephialtes de Areopagus vrijwel al haar bevoegdheden, met uitzondering van de rechtspraak over doodslag (ca. 462). Vanaf het midden van de 4e eeuw v. Chr. herleefde het prestige van de Areopagus weer, en in de periode van de Romeinse overheersing in Griekenland vervulde deze weer belangrijke administratieve, religieuze en educatieve functies.