Aurora | atmosferisch verschijnsel

Aurora, lichtverschijnsel in de bovenste atmosfeer van de aarde dat voornamelijk voorkomt op hoge breedtegraden van beide halfronden; aurora’s op het noordelijk halfrond worden aurora borealis, aurora polaris, of noorderlicht genoemd, en op het zuidelijk halfrond aurora australis, of zuiderlicht.

aurora australis, of zuiderlicht, dat zich manifesteert als een gloeiende lus, op een beeld van een deel van het zuidelijk halfrond van de aarde dat vanuit de ruimte is genomen door astronauten aan boord van de Amerikaanse ruimteveerorbiter Discovery.Amerikaanse space shuttle orbiter Discovery op 6 mei 1991. De overwegend groenachtig blauwe emissie is afkomstig van geïoniseerde zuurstofatomen op een hoogte van 100-250 km (60-150 mijl). De rood getinte pieken aan de top van de lus worden geproduceerd door geïoniseerde zuurstofatomen op grotere hoogten, tot 500 km (300 mijl).

NASA/Johnson Space Center/Earth Sciences and Image Analysis Laboratory

Photograph of Jupiter taken by Voyager 1 on February 1, 1979, at a range of 32.7 million km (20.3 million miles). Prominent are the planet's pastel-shaded cloud bands and Great Red Spot (lower centre).'s pastel-shaded cloud bands and Great Red Spot (lower centre).

Read More on This Topic

Jupiter: The auroras of Jupiter

Just as charged particles trapped in the Van Allen belts produce auroras on Earth when they crash into the uppermost atmosphere near the…

A brief treatment of auroras follows. For full treatment, see ionosphere and magnetosphere.

Auroras are caused by the interaction of energetic particles (electrons and protons) of the solar wind with atoms of the upper atmosphere. Deze interactie blijft voor het grootste deel beperkt tot hoge breedtegraden in ovaalvormige zones die de magnetische polen van de aarde omgeven en een min of meer vaste oriëntatie ten opzichte van de zon behouden. Gedurende perioden van geringe zonneactiviteit verschuiven de aurorale zones naar de pool. Tijdens perioden van intense zonneactiviteit breidt het poollicht zich soms uit tot de middelste breedtegraden; het poollicht is in de Verenigde Staten bijvoorbeeld waargenomen tot 40° zuiderbreedte. Poollichtemissies doen zich meestal voor op een hoogte van ongeveer 100 km (60 mijl); ze kunnen zich echter ook voordoen tussen 80 en 250 km (ongeveer 50 tot 155 mijl) boven het aardoppervlak.

Aurale ovaal — aurorale ovaal

De volledige noordpool van de aarde, in een beeld dat in ultraviolet licht is genomen door het U.S. Polar-ruimtevaartuig boven het noorden van Canada, 6 april 1996. In the colour-coded image, which simultaneously shows dayside and nightside auroral activity, the most intense levels of activity are red, and the lowest levels are blue. Polar, launched in February 1996, was designed to further scientists’ understanding of how plasma energy contained in the solar wind interacts with Earth’s magnetosphere.

NASA

Watch the aurora australis, the Southern Lights, from outer space

Watch a time-lapse video of the aurora australis in the Southern Hemisphere.

NASASee all videos for this article

Auroras take many forms, including luminous curtains, arcs, bands, and patches. De uniforme boog is de meest stabiele vorm van poollicht, die soms urenlang aanhoudt zonder merkbare variatie. Tijdens een groot schouwspel verschijnen echter andere vormen, die vaak dramatische variaties ondergaan. De onderste randen van de bogen en plooien zijn gewoonlijk veel scherper afgebakend dan de bovenste delen. Groenachtige stralen kunnen het grootste deel van de hemel bedekken poolwaarts van het magnetische zenit, eindigend in een boog die gewoonlijk geplooid is en soms omzoomd met een onderste rode rand die kan rimpelen als draperie. De vertoning eindigt met een poolwaartse terugtrekking van de poolvormen, waarbij de stralen geleidelijk overgaan in diffuse gebieden van wit licht.

Gebruik een Britannica Premium-abonnement en krijg toegang tot exclusieve inhoud. Abonneer u nu

Aurora’s krijgen hun energie van geladen deeltjes die tussen de zon en de aarde reizen langs gebundelde, ropelachtige magnetische velden. De deeltjes worden voortgedreven door de zonnewind, gevangen door het magneetveld van de aarde (zie geomagnetisch veld) en naar beneden geleid in de richting van de magnetische polen. Ze botsen met zuurstof- en stikstofatomen, waarbij ze elektronen wegslaan en ionen in aangeslagen toestand achterlaten. Deze ionen zenden straling uit op verschillende golflengten, waardoor de karakteristieke kleuren (rood of groenachtig blauw) van het poollicht ontstaan.

Naast de aarde vertonen ook andere planeten in het zonnestelsel met atmosferen en aanzienlijke magnetische velden, zoals Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus, op grote schaal poollichtactiviteit. Poollicht is ook waargenomen op Jupiters maan Io, waar het wordt veroorzaakt door de interactie tussen de atmosfeer van Io en het krachtige magnetische veld van Jupiter.

Jupiters noordelijke en zuidelijke poollicht, zoals waargenomen door de Hubble-ruimtetelescoop. Het poollicht ontstaat door de wisselwerking tussen het krachtige magnetische veld van de planeet en de deeltjes in de bovenste atmosfeer.'s northern and southern auroras, as observed by the Hubble Space Telescope. The auroras are produced by the interaction of the planet's powerful magnetic field and particles in its upper atmosphere. — Jupiter’s noordelijke en zuidelijke poollicht, zoals waargenomen door de Hubble-ruimtetelescoop. The auroras are produced by the interaction of the planet’s powerful magnetic field and particles in its upper atmosphere.

Photo AURA/STScI/NASA/JPL (NASA photo # PIA01254, STScI-PRC98-04)

Geef een antwoord Antwoord annuleren