Een verhaal achter elk liedje…
Dave Wakeling is een verdomd aardige vent! Dave vertelt je graag de verhalen achter zijn liedjes, hetzij vanaf het podium of na de show. Vraag het een van de duizenden fans die hem in de loop der jaren hebben ontmoet en dat is wat je zult horen. Het maakt niet uit dat Dave de zanger/liedjesschrijver is van twee van de populairste bands van het einde van het millennium, The English Beat en General Public, hij is een oprechte man uit Brum. Of het nu gaat om het persoonlijke als politiek in How Can You Stand There, het persoonlijk maken van politiek in Stand Down Margaret, stelling nemen tegen de opwarming van de aarde zoals hij deed met Greepeace’s Alternative NRG, of het helpen van kleine kinderen om op te staan met Smile Train, Dave heeft altijd ergens voor gestaan.
En net als de machtige Redwoods van zijn geadopteerde thuisland Californië (kerel!), is het makkelijk voor Dave om een standpunt in te nemen vanwege zijn sterke wortels…
Afkomstig uit de arbeidersklasse van Birmingham, Engeland, betraden Dave en The English Beat de muziekscene in de roerige tijden van 1979. Toen The English Beat de muziekscene binnenstormden was het een tijd van sociale, politieke en muzikale omwenteling. In deze storm kwamen zij, in een poging om de wateren te kalmeren met hun eenvoudige boodschap van liefde en eenheid, op een geweldige dance beat.
De zeskoppige band bestond uit singer/songwriter Dave Wakeling (zang & gitaar), Andy Cox (gitaar), David Steele (bas), Everett Morton (drums), Saxa (saxofoon) en Ranking Roger (toasting). De band slaagde erin om al hun muzikale invloeden – soul, reggae, pop en punk – te versmelten tot een uniek geluid dat zeer dansbaar was. Samen met tijdgenoten als The Specials, The Selecter en Madness werd The English Beat een van de populairste en invloedrijkste bands van de Britse Two Tone Ska-beweging.
In de loop van drie albums behaalde The English Beat groot succes in hun thuisland, met verschillende singles die de top 10 haalden. Naast het succes in de UK chart, vond de band in Amerika een solide basis van jonge fans die stonden te popelen om te dansen op hun hypnotiserende ritmes en hun boodschap van vrede, liefde en & eenheid in zich op te nemen. Hun constante tournee met iconische bands als The Clash en The Police hielp hun populariteit in de States te vergroten.
Ondanks zijn enorme succes stopte Dave niet met zingen en ageren tegen de problemen veroorzaakt door wat hij de “herrie in deze wereld” noemde. De band doneerde alle winst van hun zeer succesvolle single versie van “Stand Down Margaret” aan het Committee for Nuclear Disarmament. Ze doneerden hun muziek aan goede doelen, waaronder het anti-nucleaire benefiet album “Life in The European Theatre”, “The World of Music and Dance” album gericht op de kunst van inheemse volkeren, en leenden hun stem aan The Special AKA’s anthemische vrijheidslied “Free Nelson Mandela”, om er maar een paar te noemen.
Dave Wakeling vertelde me eens dat elke grote band maar drie echt goede albums heeft. En trouw aan de vorm, The English Beat ging uit elkaar in 1983, na hun derde album, “Special Beat Service”.
Het einde van een hoofdstuk en het begin van een nieuw hoofdstuk…
Het was op dit punt dat Dave Roger, Stoker (drums) en Mickey Billingham (keyboards) van Dexy’s Midnight Runners, Horace Panter (bas) van The Specials, en Clash gitarist Mick Jones recruteerde om een nieuwe band te vormen: General Public. Hun eerste album, All The Rage, werd een fenomenaal succes en haalde hoge noteringen in de V.S. en het V.K. en leverde de band zelfs een felbegeerde Juno award op in Canada voor Beste Nieuwe Artiest in 1984.
Na het fantastische succes van All The Rage, besteedde Dave twee jaar aan het schrijven en opnemen van het vervolgalbum, Hand to Mouth. Net als Wha’ppen daarvoor, was dit tweede album meer introspectief en nam het de fans mee op Dave’s voortdurende verkenning van de lichte en donkere kant van menselijke emoties. Het album was een favoriet bij critici en fans, en bracht twee hitsingles voort, Too Much or Nothing en Come Again.
Na het tweede General Public Album besloot Dave een andere muzikale richting in te slaan en zijn eigen muze te volgen. Nadat Dave eerder in Hollywood had gewerkt met John Hughes aan diens iconische film Ferris Bueller’s Day Off, keerde hij terug naar het witte doek. Hij produceerde de soundtrack en nam het titelnummer op voor Hughes film She’s Having a Baby uit 1988. Daarna nam hij zijn eerste soloplaat op, No Warning. Het album handhaafde de popsensibiliteit waar General Public om bekend stond, maar legde daarnaast nog meer bloot van de geest en de emoties van de man achter dit alles.
Voorwaarts als één…
Na zijn soloplaat besloot Dave zijn bekendheid te gebruiken voor een fulltime baan bij Greenpeace, om de planeet te redden. Dit betekende geen onderbreking van de muziek, alleen een onderbreking van zijn rol als zanger, want hij stapte in de mengcabine om het Greenpeace album Alternative NRG te produceren.
Wat dit album zo bijzonder en baanbrekend maakte, was niet alleen het uitstekende rooster van rockgrootheden dat Dave overtuigde om op het album te spelen, waaronder REM, U2, Midnight Oil, UB40, Annie Lennox en Sonic Youth, om er maar een paar te noemen, maar ook het feit dat het album op 14 verschillende locaties in Amerika werd opgenomen met een opnametruck die uitsluitend op zonne-energie draaide – een 160 vierkante voet, 1.920 watt aan zonnepanelen in een trailer die bekend staat als Cyrus. De stroom die door de zonnepanelen werd opgewekt, eenmaal omgezet in wisselstroom (de zon werkt op gelijkstroom), genereerde genoeg elektriciteit om enkele dagen te voorzien in de behoeften van een huis van gemiddelde grootte, en was het positieve bewijs van de levensvatbaarheid van zonne-energie en andere vormen van alternatieve energie.
I’ll take you there…
Na een metaforische klap op het hoofd van Elvis Costello omdat hij zijn post als crooner had verlaten (een waar gebeurd verhaal, vraag Dave er maar eens naar), vond Dave het nodig om ons nog één keer “daarheen te brengen”. Dave vormde een team met oude vrienden om General Public te hervormen en schreef en bracht zijn derde GP album, Rub It Better, uit in 1995. Het album en Dave’s terugkeer op het podium werden ontvangen met een overvloed aan kritieken en steun van fans. Het album leverde weer een hitsingle op voor Dave, met zijn aanstekelijke reggae remake van een oud Staples Singers nummer, I’ll Take You There, dat de hitlijsten van de singles beklom en de soundtrack vormde van de zeer hippe box office hit Threesome, met in de hoofdrollen Lara Flynn Boyle, Stephen Baldwin, en Josh Charles.
Nadat hij een hele nieuwe groep fans had getroffen met Beat-gekte, ontbond Dave vervolgens General Public in 1996. Echter, trouw aan zijn filantropische neigingen en altijd op zoek om andere muzikanten te helpen, hervormde Dave GP in 1998 om een benefietconcert te spelen voor Sweet Relief, een prachtige grassroots organisatie die hulp biedt aan carrièremuzikanten.
The English Beat goes on…
Nadat Dave zijn ware roeping weer had aanvaard en omarmd (bedankt Declan), bleef hij optreden en toerde hij heen en weer door de States. Dave deed het op de oude manier, toerde langs clubs en speelde talloze optredens van zee tot schijnende zee, maakte opnieuw contact met zijn Beat en General Public fans en bouwde een sterke en loyale fanbase op die van zijn songs blijft houden en de evolutie van zijn muziek blijft omarmen.
Toen, in februari 2003, zagen we een droom uitkomen voor Dave en veel Beat-fans toen de band weer bij elkaar kwam (nee, niet in die show) voor een mini-tournee in het Verenigd Koninkrijk, die zijn hoogtepunt bereikte in hun uitverkochte optreden in de Royal Festival Hall! Dave, Everett, Roger, Blockhead en de ster van de show, Saxa, veroverden het publiek stormenderhand! Het was een magische thuiskomst voor Dave en een geweldige ervaring voor de fans, met bandleden en fans die van over de hele wereld bijeenkwamen voor een nacht of irie, ska-ful rock-steady Beat! Dave Wakeling, de hard rijdende ska legende die hij is, was echter niet tevreden om op zijn lauweren te rusten na de RFH reünie…
Beat this!
Tong stevig in de wang, voeten op de grond en ogen gericht op de toekomst, Dave neemt het podium keer op keer, toerend door de States, Canada, de UK en daarbuiten. Hij doet dit om twee redenen. Ten eerste houdt hij ervan om muziek te maken, punt uit. Ten tweede ziet hij het als zijn taak om hier op aarde een boodschap van liefde, eenheid en een gestage, ritmische groove van dansbare nummers met een boodschap aan de massa te brengen. Fans zien hem als een icoon en voor de jonge bands die opkomen is hij de oudere staatsman van de ska. Zijn zwijmelende croon is gecoverd door rockgrootheden als Peter Townshend, Eddie Vedder en Elvis Costello.
Hij wordt nu herhaaldelijk in de pers aangeduid als een “legacy artist” en een “icoon”: hij wist niet precies wat het allemaal betekende en dacht dat hij misschien recht had op wat extra initialen achter zijn naam (dat had hij niet).
Hoe dan ook, hij leerde wat deze termen eigenlijk betekenen begin 2006 toen, tot zijn verbazing, onbegrip en eeuwige vreugde, de Rock & Roll Hall of Fame contact met hem opnam en hem vroeg om zijn handelsmerk Vox teardrop gitaar, om te worden tentoongesteld op een ereplaats naast de bijlen van Jimi Hendrix en Nirvana’s Kurt Cobain. Werkelijk een prachtige en vernederende ervaring voor een arbeidersjongen uit Brum!
Dave beleeft momenteel een muzikale renaissance en, nog steeds genietend van dat legacy-moment, is hij nu van plan de studio in te duiken om een nieuw album op te nemen. Dave blijft ook toeren als The English Beat, zoals hij de laatste drie decennia heeft gedaan, met een geweldige all-star ska backing band (met spelers van The English Beat, General Public, en gaststerren van o.a. The Specials, The Selecter, en andere 2Tone bands) die alle hits van die bands en zijn nieuwe nummers speelt. Verwacht het onverwachte en bereid je voor om weggeblazen te worden door de steeds veranderende King of Ska!
Eén ding is en zal echter niet veranderen, Dave Wakeling blijft een ontzettend aardige vent.