Vandaag is het 46 jaar geleden dat “Tin Man” op 7 juli 1974 werd uitgebracht.
Dit is de derde aflevering van onze serie Behind The Song met de legendarische Dewey Bunnell van America, die deze keer zo genereus was om zijn herinneringen te delen over het schrijven van “Tin Man”.
Vorig vertelde hij over het ontstaan van twee andere klassieke hits die hij schreef, uitvoerde en opnam met America, “Horse With No Name” en “Ventura Highway.”
Nu komt Dewey’s “Tin Man,” die vandaag 46 jaar geleden werd uitgebracht op 10 juli 1974. “Tin Man” zou gemakkelijk de winnaar kunnen zijn van “Het Meest Enigmatische Liedje Ooit Gedaan door Amerika,” ware het niet dat Dewey’s “Paard Zonder Naam,” ook een serieuze kanshebber blijft voor deze onderscheiding,
Still, de fusie van Dewey’s luchtige, vrolijke melodie, gebouwd rond de jazzy, mooie klank van opeenvolgende majeur-zevende akkoorden, en zijn soulvolle, relaxte manier van zingen over teksten als “En Oz gaf nooit iets aan de Tin Man dat hij niet al had…”creëerde het ideale vat voor obsessieve, kruid-geïnspireerde speculatie.
Hoewel geen van zijn songs berekend waren om te lijken op kosmische boodschappen die in geheime code werden weergegeven en vertaling behoefden, leenden ze zich wel voor die functie. Die neiging werd nog versterkt doordat deze nummers allemaal grote radiohits waren, zodat hun alomtegenwoordigheid ons er steeds aan herinnerde dat iemand deze puzzel maar beter kon oplossen.
Het was de eerste single die werd uitgebracht van Holiday in de herfst van 1974, en het werd een hit, de vierde Top Tien hit van de band in Amerika, en bleef op nummer vier in de Hot 100 lijst. In oktober werd het nummer één in de Easy Listening chart.
Het werd alleen uitgebracht als een b-kant bij hun nummer “Mad Dog” in de UK, maar werd geen UK hit.
Wwijlen Dan Peek, die samen met Dewey en Gerry Beckley America oprichtte, zei dat “Tin Man” “typisch Dewey was, een makkelijke stream of consciousness met een majeur-zeven akoestisch bedje.”
Hij zei ook dat Dewey “ons smeekte om het liedje niet op te nemen. Dewey kennende, was het waarschijnlijk omgekeerde psychologie; als dat zo was, zijn Gerry en ik er ingetrapt, volhoudend dat het perfect was voor het album.”
Hier is nu Dewey, in zijn eigen woorden, over de oorsprong van zijn liedje “Tin Man.”
DEWEY BUNNELL: “Tin Man” werd vervaardigd uit de brokken gedachten en thema’s die ik samenvoegde tot een soort mozaïek. Het was geen rode draad.
“Horse With No Name” was een dialoog; het is een verhaal van de eerste dag tot de laatste dag en wat het was.
“Ventura Highway” heeft zeker een rode draad, een ketting. Maar bij “Tin Man” moet je het denk ik opbreken in brokken die op dat moment door mijn hoofd gingen om het te begrijpen.
Ik wilde oorspronkelijk een samenhangende dialoog schrijven over The Wizard of Oz, waar ik dol op was. Het was mijn favoriete film als kind en hij staat nog steeds in mijn Top Tien. Waarschijnlijk zou ik zelfs zo ver gaan dat als iemand zou vragen “Wat is je favoriete film aller tijden?” zou ik misschien daarheen gaan.
Het lied is als surrealisme, wat een kunstgenre was dat altijd betoverend voor me was. Er is het hele psychedelische ding, dat uit de jaren zestig komt, de Woodstock-generatie, die je ogen opent, je geest verruimt en de dingen anders bekijkt. Wij deden dat echt, wij waren een rechtgeaarde cultuur uit de jaren vijftig. Het was allemaal zwart en wit.
“Sometimes late when things are real and people share the gift of gab among themselves/ Some take the bait and catch a perfect prize that wacht among the shells.”
Dat ging over gewoon rondhangen, als de dingen echt zijn en mensen de gave van het babbelen met elkaar delen. We hebben veel over dingen zitten praten en naar albums geluisterd.
Sommigen happen snel toe als je met een onderwerp komt om het uit te diepen en de perfecte prijs te vangen die tussen de schelpen ligt te wachten. Eigenlijk, in de tekst hier, staat `planken,’ maar het zou moeten zijn `schelpen.’
Dus zelfs als je een onderwerp vastgrijpt, grijp je het en je pakt het aas en je rent ermee weg, je praat erover en je zoekt het uit. Zoals we allemaal het lot van de wereld proberen te achterhalen. Dat zou de perfecte prijs zijn. De reden dat ik zeg dat ik op de schelpen zit, is dat het te maken heeft met het vangen van de vis die tussen de schelpen zit te wachten. Het is nogal abstract, dat ben ik met je eens. Natuurlijk leiden alle wegen terug naar seks. Mensen blijven volhouden dat “tussen de schelpen” seks is. ee. Dat was het niet. Het heeft ook niets te maken met de Tovenaar van Oz. Dan spring ik naar de zin “Oz gaf nooit iets aan iemand dat ze nog niet hadden.” Dat was wat ik probeerde te zeggen. Dat was ook weer slechte grammatica.
De Blikken Man was het hart; daarom denken mensen dat het seks was, omdat de Blikken Man op zoek was naar zijn hart. En we denken allemaal aan hart en liefde.
Voor mij sprong ik daarop omdat daar de reden van de avond was of de troon van Sir Galahad. Sir Galahad is een ander liefdeselement. Sir Galahad is een onstuimige, charmante kerel. Het is heel abstract, maar ik had wel een thema in mijn hoofd en het is er allemaal zo uitgegoten, in één klap.
Het was het vermengen van werelden, en zoals ik al zei over “Paard zonder Naam”, vergeet nooit dat een schrijver, in dit geval ik, dingen probeert te rijmen. Ik probeerde in dat denkproces te blijven van de Blikken Man op zoek naar een hart. Hij had altijd het hart, en hij was altijd een liefdevolle kerel en meelevend.
Sir Galahad was net zo. “Want nooit was de reden van de avond.” Dat is dezelfde zin die ik probeerde te zeggen, dat er geen reden is voor de avond. Er is natuurlijk wel een oorzaak, want de aarde draait rond en de zon gaat onder.
Ik probeerde te zinspelen op de avond, ook, als zijnde een tijd waarin ik gewoon niet echt mijn woorden daarover kan bepalen. Het was een tijd waar je het vanuit je hart over hebt.
Tegen de tijd dat ik dit schreef, en dat was voor het vierde album, werkte ik harder aan de teksten, ik probeerde het. Het werd meer van “Hé, ik ben nu een songsmid. Ik word verondersteld te schrijven.”
Ik stak veel meer tijd in het werk. Het waren niet van die grote dingen die als bij toverslag op papier vielen, zoals op de eerste paar albums het geval leek te zijn. Er is iets meer tijd en moeite in gestoken.
Het gedeelte “spinning round round round” kwam uit de melodie. Als ik liedjes schrijf, vind ik altijd een akkoordprogressie die ik mooi vind en neurie daar een melodie omheen.
Ik had die melodie bedacht. (Zingt melodie zonder woorden). Ja. “Zeepsop groen als bubbels.” (En niet “groen als bubbels” zoals soms verkeerd gedrukt staat).
Ja, toen rookten we wiet. Nu is het legaal en het is overal. Het is prima. Ik denk dat we allemaal onze paden bewandelen en gaan waar dat ons brengt. Ik doe niet veel meer. Ik hou nog net zoveel van het leven als vroeger.
“Alstublieft, geloof me als ik zeg dat ik rond, rond, rond draai.” George Martin, die dit album produceerde, kwam met het arrangement voor dat op piano. Dat is hij die het speelt op het nummer.
We ontmoetten George Martin hier in L.A. en we spraken af dat we samen een album zouden maken, George ging terug naar Engeland. Hij was de laatste hand aan het leggen aan de Paul McCartney “Live and Let Die” sessies voor de James Bond film. Dat is waarom hij in L.A. was.
Toen hij terugging, zeiden we tegen onszelf: “We hebben George Martin toegezegd. We moeten deze songs in vorm krijgen. We moeten een stel songs maken.”
We repeteerden ze zo veel als we ooit iets hadden gerepeteerd, anders dan het eerste album dat we repeteerden omdat we geen platencontract hadden. We speelden die nummers elke dag voor iedereen voor wie we ze konden spelen. Nu moesten we deze goed ingestudeerd krijgen omdat we George Martin’s tijd niet wilden verspillen. We wilden er zeker van zijn dat dit project goed zou verlopen.
We speelden hem de nummers in de studio. Hij wilde werken terwijl we in een kring zaten, met hem aan een piano en Gerry, Dan en ik op stoelen met onze gitaren. En door elk liedje lopen en de tekst bespreken en hoe we ze wilden benaderen.
George was geweldig met harmonieën, en vond het leuk om daar aan te werken. Ik herinner me dat we door het refrein liepen voor dat. George voegde de hoge delen eraan toe. Dat deed hij bij elk nummer. Hij zat rond de piano terwijl we zongen, en vroeg: “Zing je dit deel?” Dan zong hij die lijn.
Ik zei dan, “Ja. Dat is het stuk dat ik zing.”
En dan zei hij, “Nou, waarom zing je deze partij niet, en verander die noot in die niet.”
Dat ging dan zo door. Dat was een algemeen proces bij elk liedje. We hadden het niet precies vastgelegd, want dat is het hele punt van een producer. Tot dan toe produceerden we zelf en namen we de beslissingen, maar nu wilden we George de kans geven om zijn mening te geven. In veel gevallen heeft hij dat gedaan, en, natuurlijk, heeft hij de strijkersarrangementen en de dingen die allemaal van zijn hand waren erin gestopt.
We hebben het hele album met hem gemaakt in iets van 16 of 17 dagen. Dat was een ander ding van het George Martin project; hij zei: “Ik heb geen twee tot drie maanden, jongens.”
Hij leidde echt een strak schema. We begonnen sessies veel eerder dan we in L.A. zouden doen. We eindigden die sessies ook op tijd, zoals naar kantoor gaan met aangewezen pauzes en theetijd en lunch. Het waren niet alleen maar hippies in de studio die aan het jammen waren, als je begrijpt wat ik bedoel.
Er zat een structuur in.
We namen op in de Air Studios in Oxford Circus in Londen. Dat was de studio waar George op dat moment werkte. Veel mensen zeggen: “Je bent toch niet naar Abbey Road gegaan met George Martin?”
Nee. Het was 1974, de Beatles waren pas een jaar of zo uit elkaar, en Abbey Road functioneerde nog helemaal. Maar hij gaf op dat moment de voorkeur aan Air, wat zijn studio was. Hij werkte met Paul McCartney en ook het Jeff Beck album Blow by Blow. Ik herinner me dat The Clash daar aan het opnemen waren. Hoewel ik ze niet kende van Adam.
Toen remixte George de hits van de eerste drie albums voor het Greatest Hits album.
Geoff was een erg geïntegreerde soort kerel. Hij was rustig. Hij deed zijn werk en hij was echt goed in wat hij deed. Hij deed al die Beatles-platen, teruggaand tot “Paperback Writer.” Ze runden het studiosysteem in Abbey Road waar het erg traditioneel was, en Geoff en alle ingenieurs daar droegen eigenlijk witte laboratoriumjassen. Toen Geoff binnenkwam, was hij een leerling-tape operator en tweede engineer, en werkte zich daarna op tot engineer. eoff schreef een boek, Here, There and Everywhere: My Life Recording the Music of the Beatles. Het is een geweldig boek, maar het is een beetje controversieel. Geoff schreef dat George Martin meer krediet zou krijgen dan hij verdiende.
Ze leken echt goed met elkaar overweg te kunnen, Ze hadden een communicatie die begon voor onze tijd. Ze kenden elkaars gewoonten, en ze wisten dat George aan het roer stond, hij was de kapitein van het schip. Wat George zei en regisseerde, moest Geoff doen. Hij bracht veel innovaties en dingen in zijn tijd met mic placement op drums.
We hebben uiteindelijk vijf studio albums gemaakt met George en Geoff. En dan het live-album, dat hij hier in Californië heeft gemaakt.
“Tin Man” Words & Music by Dewey Bunnell
Soms laat, als de dingen echt zijn
En mensen de gave van het babbelen onder elkaar delen
Sommigen happen snel toe en vangen de perfecte prijs
Die tussen de schelpen ligt te wachten
Chorus:
Maar Oz heeft de Blikken Man nooit iets gegeven
Dat hij niet, al had
En Oorzaak was nooit de reden van de avond
Of de tropen van Sir Galahad
Geloof dus alsjeblieft in mij
Als ik zeg dat ik rond, rond, rond draai, round
Smoke glass stain bright color
Image going down, down, down, down
Soap suds green light bubbles
Zie hier Achter de song: “Horse With No Name” van Dewey Bunnell.
Zie hier Achter de song: “Ventura Highway” van Dewey Bunnell.