Ik vind dat het tijd is voor een vervolgbericht over mijn Mirena-ervaring. Mijn oorspronkelijke post krijgt dagelijks tussen de 700-1100+ bezoeken en heeft meer dan 200 reacties van vrouwen van over de hele wereld opgeleverd die hun eigen, soms zeer persoonlijke, worstelingen en ervaringen met deze zogenaamd onschuldige vorm van geboortebeperking hebben gedeeld. Ik waardeer elk van deze vrouwen voor het delen van hun verhalen, voor het luisteren naar hun gevoel en voor het volharden in het vinden van antwoorden wanneer ze die niet kregen van hun gezondheidswerkers. Het blijkt moeilijk te zijn om elk commentaar te beantwoorden, maar er zijn een aantal gemeenschappelijke vragen in een goede meerderheid van hen die ik het gevoel dat ik kan beantwoorden, althans vanuit mijn perspectief en van mijn ervaringen op dit punt, een jaar post-Mirena. De gevreesde “Mirena Crash”.
Voordat ik mijn spiraaltje liet verwijderen, heb ik ook veel onderzoek gedaan en gelezen op het Internet en het nummer één ding waar je over hoort is de Mirena crash. Deze daling van de hormonen kan allerlei symptomen veroorzaken, variërend van algehele malaise en onwel voelen tot regelrechte woede, depressie en ernstige stemmingswisselingen. Het lijkt ongeveer een week te duren in zijn meest ernstige vorm en neemt dan af. Gelukkig geloof ik niet dat ik na mijn verwijdering een grote inzinking heb gehad en ik begon me eerlijk gezegd binnen een paar dagen na de verwijdering al beter te voelen.
Bloedingen.
Ik had aanvankelijk de eerste nacht en de volgende dag wel wat bloedingen bij de verwijdering. Het was heel helder rood, en ik geef toe dat ik na 3 jaar zonder dat soort bloed bij mijn “soort” menstruatie, een beetje bezorgd was. Het bleek echter niets te zijn dat een paar stevige inlegkruisjes niet aankonden en het stopte na die tweede dag.
Een terugkeer naar normale menstruatiecycli.
Sinds dat eerste bezoekje van tante Flo 5 weken nadat ik de Mirena had laten verwijderen, loopt mijn menstruatie op rolletjes. Ik heb een mooie cyclus van 28 dagen en een menstruatie van 3,5 dag. En het enige wat ik in die tijd gebruik is mijn Diva-cup. DAT IS HET! Ik kan nergens over klagen op dit front. Ik voel me als een normale vrouw en afgezien van het feit dat ik denk dat ik nu misschien een beetje peri-menopauzaal ben en een toename van emotionele PMS symptomen ervaar, voel ik me goed over dit alles.
Haaruitval.
De haaruitval die ik ervaarde terwijl ik de Mirena had, was REE – diculous!!! Ik ging elke ochtend onder de douche met mijn vingers door mijn haar en die kwamen er dan helemaal bedekt met plukken haar uit. Het normale dagelijkse haarverlies voor vrouwen is tussen de 50-100 haren per dag, en er groeien bijna onmiddellijk nieuwe haren bij om de verloren haren te vervangen. Ik schat (gebaseerd op wat ik in de douche verwijderde en wat ik om de dag van de badkamervloer veegde) dat ik ongeveer het driedubbele verloor, ELKE DAG. Gelukkig heb ik al veel haar en merkte ik geen kale plekken op, maar ik weet dat sommige vrouwen dat geluk niet hebben. Volgens mij heb ik nu weer een normaal haarverliespatroon en ik merkte dit verschil binnen ongeveer 4 maanden na de verwijdering.
Gewichtsverlies.
Ik zou jullie allemaal graag vertellen dat ik de Mirena had laten verwijderen en op magische wijze 20 pond was afgevallen. Helaas is dat niet gebeurd. In tegenstelling tot sommige van de dappere vrouwen die hun verhalen en commentaren op het oorspronkelijke bericht hebben gepost, had ik geen enorme hoeveelheid gewichtstoename terwijl op Mirena. Wat ik wel had was een onvermogen om gewicht te verliezen, zelfs met een vrij strikte fitnessroutine en een gezond, uitgebalanceerd dieet. Een jaar na het verwijderen van de Mirena en vier maanden na het stoppen met borstvoeding geven aan mijn dochter begint eindelijk die extra 10-15 kilo van wat ik graag mijn “melkreserves” noemde er langzaam af te gaan.
Extra vermoeidheid.
Dit was een van de bijwerkingen die het snelst verdween. Ik ging van het niet in staat zijn om mijn ogen open te houden tijdens het RIJDEN en het absoluut nodig hebben om elke dag een dutje te doen, naar beter slapen ’s nachts (ook geen nachtelijk zweten meer) en meer energie hebben gedurende de dag. Ik meen het serieus mensen, de mate van vermoeidheid die ik ervoer was gevaarlijk. Ik viel letterlijk in slaap bij rode lichten en ik denk zelfs dat ik een paar keer met mijn ogen open in slaap ben gevallen en net op tijd “AWAKE” ben geschrokken om te voorkomen dat ik de auto met ons allemaal in de prak reed.
Libido.
Het is BAAA-aaack. En het was vrij snel na de verwijdering. Het feit dat ik niet het gevoel had dat ik elke minuut van de dag letterlijk in slaap kon vallen, had daar veel mee te maken. Ik had weer ENERGIE. Om bij hem te zijn, om weer om mijn sensuele en seksuele behoeften te geven en om het gewoon te doen! Begrijp me niet verkeerd, we zijn nog steeds een druk gezin met een hoop gaande in ons leven en sommige avonden ben ik door en door uitgeput en is het een snelle kus op de wang en lichten uit, maar nu heb ik in ieder geval mijn VERLANGING terug. Toen ik de Mirena nam, was het alsof dat deel van mij volledig uit mijn gedachten was verwijderd. En ik ben nogal een sexy beest, dus dit was erg verontrustend voor me! 😉
Buikspijn, opgeblazen gevoel, kramp.
Ik ben erg blij te kunnen zeggen dat ik sinds mijn Mirena-verwijdering niet één keer de hevige buikkramp en de ondraaglijke pijn heb gehad die ik maandelijks had met de Mirena in. Het blijkt dat ik geen cystes in de eierstokken heb, geen blindedarmontsteking of endometriose en ook geen belachelijke hoeveelheden schadelijke gassen in mijn darmen! Of mijn dokter het nu met me eens is of niet, ik geloof echt dat ik een apparaat in mijn lichaam had dat me vergiftigde.
Wat me het meest heeft gestoord aan alle commentaren en verhalen die bij dit bericht zijn gedeeld, is het feit dat zoveel vrouwen (waaronder ikzelf) met hun zorgverleners hebben moeten VECHTEN om te worden gehoord, om te worden geloofd en om dit apparaat uit hun eigen lichaam te laten verwijderen. Dit spreekt boekdelen voor mij over de toestand van onze samenleving, waar de stem van een vrouw en beslissingen over haar eigen lichaam voortdurend in twijfel worden getrokken, waar het eenvoudigste antwoord niet eens wordt overwogen en waar vrouwen worden gebombardeerd met meer en meer medicijnen om te behandelen wat eigenlijk de bijwerkingen kunnen zijn van wat wordt beschouwd als een vrij goedaardig medicijn.
Zo goedaardig zelfs dat het American College of Obstetrics and Gynecology afgelopen september deze verklaring aflegde in hun Committee Opinion on Adolescent Health Care:
“De toegang van adolescenten tot langwerkende omkeerbare anticonceptiemiddelen vergroten is een klinische en volksgezondheidskans voor obstetrisch gynaecologen. Met een eersteklas effectiviteit, hoge tevredenheidspercentages en geen noodzaak tot dagelijkse therapietrouw, zouden langwerkende omkeerbare anticonceptiemethoden eerstelijnsaanbevelingen moeten zijn voor alle vrouwen en adolescenten.”
En hoewel ik begrijp dat het College zich richtte op het toenemende aantal ongewenste tienerzwangerschappen, vraag ik me af wat de langetermijneffecten van dit soort anticonceptie (hormonale spiraaltjes) zijn op deze tienermeisjes, die nog steeds een hormonaal lichaam en een hormonaal systeem aan het ontwikkelen zijn. Zullen deze langwerkende voorbehoedsmiddelen hun toekomstig vermogen om zwanger te worden beïnvloeden? We weten de antwoorden op deze vragen niet en ik denk in ieder geval niet dat het een risico is dat ik met mijn tienerdochter zou willen nemen.
Van de 218 commentaren die op het oorspronkelijke bericht zijn gedeeld, zijn er misschien 5 die een positieve Mirena-ervaring weerspiegelen. Toegegeven, de meeste vrouwen die mijn post vinden doen dat door zoektermen als “Mirena IUD” en “Mirena bijwerkingen” te gebruiken (mijn post is tweede na de officiële Mirena website op een Google-zoekopdracht), de statistieken van deze kleine steekproefpopulatie geven me een heel goed gevoel over mijn beslissing om mijn spiraaltje te verwijderen en terug te keren naar een normale menstruele cyclus. Ik ben blij dat mijn post nuttig is geweest voor zo veel vrouwen en ik ben dankbaar voor alle gedeelde verhalen. Ik voel mee met ieder van jullie die zoveel geleden heeft onder dit piepkleine niet zo onschuldige apparaatje.
Ik kan niemand vertellen wat hij of zij in een bepaalde situatie moet doen, ook al hebben velen van jullie dat gevraagd. Ik kan alleen maar zeggen dat je op je gevoel moet vertrouwen, op je lichaam, en op jezelf. Als deze vorm van anticonceptie je meer problemen bezorgt dan het waard is, probeer dan een alternatief te vinden. (Voor iedereen die het zich afvraagt, mijn man en ik gebruiken condooms en NEE, hij heeft zijn vasectomie nog niet laten doen!) En als je zorgverlener niet naar je luistert, zoek er dan een die dat wel doet.
Ik heb nog een laatste ding te zeggen tegen degenen onder jullie die besloten hebben hun spiraaltje te laten verwijderen. Laat je huisarts of OB/GYN je alsjeblieft niet vertellen dat je het niet moet laten verwijderen of er een groot probleem van maken of je vertellen dat je naar de arts moet gaan die het heeft ingebracht. Als de touwtjes zichtbaar zijn en bereikbaar met een eenvoudig bekkenonderzoek, dan is het verwijderen een 10 seconden durende procedure die niets meer vereist dan een speculum en een medische pincet. Het knijpt een beetje, maar als je al baby’s hebt gehad, nou ja,… genoeg gezegd.
Ik hoop dat dit vervolgbericht over mijn ervaring met Mirena net zo nuttig blijkt als het eerste is geweest. Ik ben heel blij dat ik een jaar later zonder twijfel kan zeggen dat het leven een stuk beter is sinds ik met mijn Mirena spiraaltje heb gebroken.