Voorkomen in de meren, deze kleine zwart-witte duikeend onderscheidt zich door een grote witte vlek op zijn kop.
De koude novemberwinden kondigen de terugkeer van de winter aan, evenals de massale trek van watervogels in Noord-Illinois. Deze vogels vliegen naar het zuiden en blijven vlak voor bevroren watermassa’s. In de late herfst en vroege winter trekken de meren van de Botanische Tuin van Chicago, evenals de Skokie Rivier, trekkende watervogels aan om te eten en te rusten voor ze hun reis verderzetten. Wilde eenden zijn er in overvloed, maar zorgvuldige waarnemers kunnen ook een of meer van de kleine duikeenden, de Bufflehead, ontdekken, de kleinste duikeend in Noord-Amerika.
Het mannetje is vrij gemakkelijk te herkennen – kijk uit naar een kleine zwart-witte eend. Het lichaam is overwegend wit, de rug is zwart, en de kop lijkt half wit en half zwart. Soms zit er een groenige glans op zijn kop. Het vrouwtje is moeilijker te identificeren. Zij heeft een overwegend grijsachtig lichaam, een donkere kop en rug, en een kleine grijswitte ovaal op haar wang. De vreemd gevormde kop van deze vogel lijkt op die van een buffel, waaraan deze soort zijn naam te danken heeft.
Verwacht niet dat deze duikeenden lang in beeld blijven. Voor je het weet duikt de buffelkop onder water op zoek naar voedsel, om vervolgens als een onderzeeër in een ander deel van het water tevoorschijn te komen.
Buffelkoppen worden gerekend tot de snelst vliegende van alle watervogels. Door hun kleine formaat en anatomische structuur lijken ze op vliegende torpedo’s. Een kleine eend die in november snel met zijn vleugels slaat boven een meer, kan heel goed een buffelkop zijn.
Soms blijven buffelkoppen in Noord-Illinois overwinteren, maar de meeste zijn begin december weg en komen pas weer terug in maart, als het ijs begint te smelten en de waterdieren beneden uit hun winterslaap ontwaken. De enige plek om een buffelkop te vinden tijdens extreem koude winters in Noord Illinois is op Lake Michigan of andere zeer grote waterlichamen die niet volledig zijn dichtgevroren.
Als de buffelkoppen in de lente terugkeren, vliegen ze naar de bossen van de noordelijke Verenigde Staten en Canada, waar ze verlaten holen van noordse flikkers en andere dieren uitkiezen om hun eieren in te leggen.
De buffelkop behoort tot een groep eenden die duikers worden genoemd; ze hebben korte staarten en grote voeten die ver naar achteren op hun lichaam staan. Deze eigenschappen stellen hen in staat snel te duiken en te zwemmen om hun prooi van weekdieren, vissen en andere waterdieren te vangen – maar ze betalen een prijs. Buffelkoppen kunnen, net als de meeste andere duikers, nauwelijks op het land lopen. Om in de lucht te komen, moeten ze op hun voeten langs het water kletteren, zoals een vliegtuig op een landingsbaan.