Meer nieuwsbrieven
De theologie van het martelaarschap van de vroege kerk ontstond niet in synodes of concilies, maar in zonovergoten, met bloed doordrenkte colosseums en catacomben, donker en stil als de dood. Het woord martelaar betekent “getuige” en wordt in het hele Nieuwe Testament als zodanig gebruikt. Maar toen het Romeinse Rijk steeds vijandiger tegenover het Christendom kwam te staan, werd het onderscheid tussen getuigen en lijden vager en uiteindelijk onbestaande.
In de tweede eeuw werd martelaar dus een technische term voor iemand die voor Christus was gestorven, terwijl belijder werd gedefinieerd als iemand die tijdens een proces de heerschappij van Christus verkondigde, maar niet de doodstraf onderging. Een passage uit Eusebius beschrijft de overlevenden van de vervolging in Lyon (in 177 in wat nu Frankrijk is): “Zij waren ook zo ijverig in hun navolging van Christus … dat zij, hoewel zij eer hadden verworven en niet één of twee keer, maar vele malen hadden getuigd – teruggebracht in de gevangenis door wilde beesten, bedekt met brandwonden en littekens en wonden – zich niet als martelaren uitriepen, noch toelieten dat wij hen met die naam aanspraken. Als iemand van ons, in brief of gesprek, over hen sprak als over martelaren, berispten zij hem scherp…. En zij herinnerden ons aan de martelaren die reeds waren heengegaan, en zeiden: ‘Zij zijn reeds martelaren die Christus waardig heeft geacht in hun belijdenis te worden opgenomen, en die hun getuigenis hebben bezegeld door hun vertrek; maar wij zijn nederige en nederige belijders.’ “
Wortels van het martelaarsideaal
Het ideaal van het martelaarschap is niet ontstaan in de christelijke kerk; het werd geïnspireerd door het passieve verzet van vrome Joden tijdens de Makkabeeënopstand (173-164 v. Chr.). Antiochus IV, the tyrannical Seleucid king, ignited the revolution by a variety of barbarous acts, including banning Palestinian …
You have reached the end of this Article PreviewTo continue reading, subscribe now. Subscribers have full digital access.