Meer Nieuwsbrieven
Nu noemen de kranten het misschien ‘Indulgence-gate’, maar in die tijd was corruptie heel gewoon in de hoogste ambten van de kerk. Leo X was paus in Rome, een lid van de welgestelde familie de Medici. Hij verdeelde bisschopsambten aan zijn favoriete familieleden en tapte de schatkist van het Vaticaan om zijn extravagante levensstijl te ondersteunen. Toen het geld opraakte, maakte hij gebruik van een vrij nieuw fondsenwervingsprogramma: de verkoop van vergeving van zonden. Tegen betaling konden nabestaanden een overleden dierbare uit het vagevuur halen. Tegen de juiste prijs konden ze ook sparen voor hun eigen toekomstige zonden – een soort spirituele IRA. Ze noemden het aflaten.
Tussen was Albertus van Brandenburg in Duitsland een jonge professional op de snelle weg naar kerkelijk succes. Op 23-jarige leeftijd was hij aartsbisschop van Maagdenburg en bestuurder van Halberstadt. Het was tegen het kerkelijk recht om meer dan één ambt te bekleden, maar iedereen deed het. Het was een geweldige manier om politiek te bedrijven. Dus toen het aartsbisdom Mainz beschikbaar kwam, wilde prins Albert een derde ambt aan zijn cv toevoegen – het politiek machtigste van allemaal. Het probleem was, Albert zat krap bij kas. Het schijnt dat hij zijn liquide middelen had uitgegeven om de ambten te verkrijgen die hij reeds bekleedde, en Paus Leo vroeg een kolossaal bedrag om hem in aanmerking te laten komen voor de baan in Mainz. De normale strategie, de kosten afwentelen op het gewone volk in de vorm van belastingen of retributies, was onpraktisch, omdat Mainz in tien jaar vier aartsbisschoppen had gehad en bijna failliet was door al die uitbetalingen. Maar Albert had een goede kredietwaardigheid en kon lenen bij de bank van Jacob Fugger, een Oostenrijkse koopman die in die tijd de geldmagnaat van Europa was. Hoe kon hij de lening terugbetalen? Indulgences. Paus Leo gaf toestemming voor de verkoop van aflaten in Duitsland, met …
Om verder te lezen, abonneer u nu. Abonnees hebben volledige digitale toegang.