Het is moeilijk om een artikel te vinden – buiten een artikel geschreven door een CrossFit-liefhebber – waarin dit fitnessfenomeen wordt besproken zonder dat er echt lastige vragen worden gesteld over de veiligheid, effectiviteit, kosten en zelfs de filosofie erachter. Zouden niet alle producten, of ze nu goed of slecht zijn, aan een dergelijk onderzoek moeten worden onderworpen? Misschien accepteren General Motors, Comcast en Apple dit met tegenzin, maar CrossFit – zowel het bedrijf als zijn volgelingen – lijken kritiek niet in dank te kunnen afnemen. En daar is de laatste tijd veel van te horen.
The New York Times magazine was de laatste publicatie die CrossFit en andere extreme fitness programma’s aan de kaak stelde, door ze te vergelijken met niets meer dan werkkampen waar je losgeld voor moet betalen. “Waarom ga je niet voor een paar uur bij een dakwerkersploeg werken? Er moet toch ergens een tunnel gegraven worden?”, snuift Times-columniste Heather Havrilesky.
In reactie daarop overspoelden commentatoren, onder wie veel CrossFitters, de online versie van het artikel met meer dan 800 berichten. Velen hadden scherpe kritiek op Havrilesky’s beoordeling van de workout routines.
Het artikel in Times Magazine is er slechts één in een recente golf van kritiek op het sport-fitnessmerk, dat nu naar schatting 10.000 leden telt. De critici zijn zo divers als medische onderzoekers, fitness organisaties, sportschrijvers, en sociale commentatoren. Ze hebben allemaal wel iets aan te merken op CrossFit, en nee, ze doen niet mee aan een Paleo-dieet.
Critici en online commentatoren hebben CrossFit vergeleken met een sekte, en insinueren dat het niet veel meer is dan een paramilitaire, post-apocalyptische natte droom. Het zijn fitness-preppers, klaar om elke catastrofe aan te pakken die de mensheid te wachten staat. CrossFit’s eigen website hint hiernaar op de “Wat is CrossFit?” pagina: “We hebben geprobeerd een programma te bouwen dat de deelnemers zo goed mogelijk voorbereidt op elke fysieke gebeurtenis – niet alleen op het onbekende, maar op het onkenbare.”
De oprichter van CrossFit, Greg Glassman, gaat nog een stapje verder in zijn CrossFit nieuwsbrief en zegt: “De natuur, gevechten en noodsituaties kunnen hoge volumes werk vereisen, snel uitgevoerd voor succes of om te overleven.”
Het evangelie van CrossFit
In haar Times magazine artikel beschrijft Havrilesky de strenge en formidabele omgeving van de typische CrossFit sportschool:
“Degenen die verbaasd zijn over de groeiende populariteit van CrossFit zijn vaak verbaasd, gezien de hoge prijs, om de spartaanse ethos te ontdekken: elke ‘box’ (het jargon voor sportschool) is vaak niet meer dan een grote lege ruimte met medicijnballen, gewichten en houten kisten langs de muren opgestapeld. De trainingen wisselen dagelijks, maar bestaan meestal uit vrije gewichten, sprints en genoeg squats om Charles Atlas te verlammen. In overeenstemming met zijn apocalyptische missie moedigt het programma kameraadschap onder druk aan (CrossFitters coachen elkaar door de pijn heen) en competitie (namen en scores worden op een veegbord gekrabbeld en soms online gezet).”
Een voormalig gediplomeerd fitnessinstructeur en CrossFit-deelnemer, die voor dit artikel niet geïdentificeerd wilde worden, vertelde AlterNet dat veel van de sfeer die ze meemaakte gekunsteld leek, tot aan de grungy trainingskleding die de instructeurs en CrossFitters die al langer meededen droegen.
De CrossFit-workout lijkt op een tot het uiterste doorgevoerde fysieke training van de Navy SEAL. Het is een groepsoefening, uitgevoerd in klassen waar de workout zelf een competitie is. Er zijn meestal tijdritten waarbij deelnemers proberen de oefeningen sneller uit te voeren dan hun trainingsgenoten.
“De warming-up is meestal onvoldoende. Het kan een beetje joggen op de parkeerplaats zijn, gevolgd door een beetje dynamisch rekken, wat op zichzelf al letsel kan veroorzaken,” zegt de voormalige fitnessinstructrice, die een CrossFit-gymzaal beschrijft waar ze was.
“Goede CrossFit-instructeurs,” zei ze, “zullen helpen bij het kiezen van geschikte gewichten voor leden, maar het competitieve karakter kan ertoe leiden dat amateurs zichzelf te ver pushen.”
De fitnessinstructeur zei echter dat het CrossFit-regime wel enkele verlossende kwaliteiten heeft. “Het is een goede workout,” zegt ze. “De competitieve sfeer maakt het leuk en motiverend. Het moedigt mensen aan om zichzelf te pushen, maar voor sommigen kan het te veel zijn.”
Agressieve verdediging
CrossFit is niet vriendelijk tegen kritiek op haar workout-regime. Onlangs klaagde het de National Strength and Conditioning Association (NSCA) aan voor het publiceren van een studie door onderzoekers van Ohio State University, geleid door Steven Devor, een hoogleraar inspanningsfysiologie.
In het tijdschrift Strength and Conditioning Research zeiden de OSU-onderzoekers dat, hoewel er enkele opmerkelijk positieve resultaten werden behaald met CrossFit-oefeningen, het erop wees dat blessures mogelijk een probleem zouden kunnen zijn.
“Van de 11 proefpersonen die afhaakten met het trainingsprogramma, gaven er twee tijdproblemen aan, terwijl de resterende negen proefpersonen (16% van het totale aantal gerekruteerde proefpersonen) overbelasting of blessures aangaven voor het niet voltooien van het programma en het voltooien van de follow-uptests.”
Hoewel het onderzoek over het algemeen zeer lovend was (sommigen vergeleken het zelfs met pure reclame), raakte het een gevoelige snaar bij CrossFit, dat klaagde dat het onderzoek “in het beste geval het resultaat was van slordig en wetenschappelijk onbetrouwbaar werk, en in het slechtste geval een compleet verzinsel.”
In reactie op het onderzoek zegt CrossFit dat het op zoek is gegaan naar de deelnemers aan het onderzoek die zeiden dat ze het programma niet afmaakten vanwege blessures en overbelasting. CrossFit beweert dat toen zij contact opnamen met de deelnemers, zij ontkenden dat zij het niet afmaakten vanwege blessures. CrossFit beweerde dat de onderzoekers schuldig waren aan het laten vallen van de bal bij het opvolgen van hen.
In zijn rechtszaak tegen NSCA en het onderzoeksteam beweert CrossFit verder dat de fitnessorganisatie, die een van de verschillende groepen is die fitnessprofessionals certificeren, achter het bedrijf aanging omdat het zijn eigen instructeurs certificeert. De NSCA zou er belang bij hebben CrossFit in diskrediet te brengen.
Dit is een merk dat zeer gemotiveerd lijkt om zijn reputatie te beschermen. Media-aandacht die CrossFit vijandig gezind is, wordt vaak hard en agressief aangepakt.
Zo zei een commentator op een forum van Gawker het:
“Pas op, als je over Crossfit schrijft, neemt de PR-persoon contact met je op om je te laten weten dat het verkeerd gespeld is, vandaar de hoofdletter ‘f’.
In december 2013 publiceerde het tijdschrift Outside een artikel met de titel “Is CrossFit Killing Us?”. Het haalde de bevindingen van de Ohio State University-studie aan en stelde dat de competitieve aard van de workouts zou kunnen leiden tot een keur aan blessures, van hernia’s tot gescheurde rotator cuffs en zelfs ernstigere aandoeningen zoals rhabdomyolysis, een mogelijk fatale aandoening waarbij spierweefsel afbreekt en in de bloedbaan terechtkomt.
CrossFit’s acolieten vielen de geloofwaardigheid van de schrijver, Outside en Steven Devor aan. Schrijver Warren Cornwall reageerde op de steekspelen in een vervolgartikel, “Crossing Swords with CrossFit,” waarin hij schreef over zijn ervaring als doelwit van de toorn van de legioenen van de workout.
“De CrossFit-gemeenschap ging uit haar bol. Veel mensen gaven commentaar op hun eigen blessures door workouts, maar nog veel meer mensen bekritiseerden zowel de statistieken als het onderzoek zelf. Er verschenen lange replieken in CrossFit Journal – de nieuwsbrief van de organisatie. Een van de belangrijkste PR-mensen van CrossFit, Russell Berger, belde de onderzoeksleider, professor Steven Devor, op en legde hem net zo lang het vuur aan de schenen tot de wetenschapper weigerde nog langer met hem te praten. Het resultaat was een collectieve campagne om het onderzoek, de onderzoekers en Outside in diskrediet te brengen en de publieke opinie te laten geloven dat het populaire trainingsprogramma gevaarlijker was dan joggen in de buurt.
“En toch verzon niemand de verhalen over mensen die gewond raakten. Dus, wat was de deal? Was CrossFit inherent gevaarlijk? En zo ja, waren de hordes nieuwelingen met strandlichaamsdromen die naar CrossFit ‘boxen’ stroomden zich bewust van de risico’s?”
Devor vertelde Outside dat het cijfer van 16% in de Ohio State-studie een zacht getal is en nooit bedoeld was om de wereldwijde blessurepercentages weer te geven, en hij zegt dat de hinderlaag van CrossFit op de studie misplaatst is. “Het is maar een alinea in de krant,” zei Devor. “Ik zal op geen enkele manier nog onderzoek doen met die workout. Het is het gewoon niet waard.”
Cornwall bleef terugschieten in zijn vervolgartikel, waarin hij stelde dat het duidelijk is dat er nog geen sluitende gegevens zijn om letselpercentages van CrossFit te bepalen. Hij haalde echter wel verschillende onderzoeken en andere bronnen aan om lezers te helpen hun eigen oordeel te vellen over de veiligheid van CrossFit.
De reputatie van CrossFit kreeg een nieuwe ongelukkige – en misschien onverdiende – klap toen een van de topdeelnemers, Kevin Ogar, zichzelf ernstig verwondde tijdens een grote CrossFit-achtige wedstrijd in Californië eerder dit jaar. Ogar was verlamd vanaf zijn middel nadat hij een stang met gewichten niet langer boven zijn hoofd kon houden tijdens een “snatch” lift en deze op de grond liet vallen. De barbell raakte Ogar in zijn rug, waardoor zijn ruggengraat werd doorgesneden.
Hoewel Ogar’s verwonding een bizar ongeluk is dat iedereen kan overkomen, CrossFitter of niet, heeft de tragische gebeurtenis de twijfelachtige reputatie van CrossFit in de media niet geholpen. Websites als Deadspin, Buzzfeed en Gawker sprongen op het verhaal in, waardoor CrossFit critici zich op hun prikborden afvroegen of de fitness rage de schuld van het ongeluk was.
Het is niet aan deze schrijver om te beoordelen of CrossFit een nuttige en levensvatbare training is. Voormalige en huidige CrossFitters die met ons spraken en zelfs de Ohio State studie geven aan dat deze hoge intensiteit training veel voordelen heeft. Het is duidelijk dat het debat over de voor- en nadelen van CrossFit in het publieke forum wordt gevoerd en kinesiologen zullen zich er waarschijnlijk binnenkort over uitspreken.
Het grotere probleem is de reputatie van CrossFit, een creatie van de aangeboren agressiviteit en het overlevingsinstinct van de groep. Het heeft zich vertaald in strijdlustige retoriek gericht op de wereld buiten de “boxes”. Dit is een beweging die al lang toe is aan een imagoverbetering en misschien wat contemplatieve meditatie.
Notitie van de redacteur: AlterNet werd gecontacteerd door CrossFit en heeft twee kleine wijzigingen aangebracht in het artikel en een toelichting, hieronder. We hadden verwezen naar CrossFit sportscholen als “franchises” wanneer ze technisch gezien “filialen” zijn. Het zijn twee juridisch verschillende zakelijke relaties. We zeiden ook dat Kevin Ogar meedeed aan een CrossFit wedstrijd. Het evenement, de OC Throwdown, was niet goedgekeurd door CrossFit, maar de marketing en media berichtgeving over het evenement gaven aan dat de deelnemers “CrossFit” deelnemers waren die deelnamen aan “CrossFit wedstrijden”. Tenslotte heeft CrossFit aangegeven dat onze bewoording “schuldig aan het laten vallen van de bal” met betrekking tot de follow-up uitgevoerd door de Ohio State University onderzoekers onvoldoende was. Hoewel wij bij onze bewoordingen blijven, wijst CrossFit erop dat de onderzoekers zich schuldig hebben gemaakt aan het fabriceren van blessuregegevens.