Cultuurlandschap

Het Werelderfgoedcomité heeft een aantal gebieden of objecten aangewezen en op de lijst geplaatst als cultuurlandschappen van universele waarde voor de mensheid, waaronder de volgende:

Tongariro National Park, Nieuw-Zeeland (1993)Edit

Tongariro Mahuia River in het Tongariro National Park, Nieuw-Zeeland

“In 1993 werd Tongariro National Park het eerste park dat op de Werelderfgoedlijst werd geplaatst volgens de herziene criteria voor culturele landschappen. De bergen in het hart van het park hebben een culturele en religieuze betekenis voor het Maori-volk en symboliseren de spirituele banden tussen deze gemeenschap en haar omgeving. Het park heeft actieve en gedoofde vulkanen, een gevarieerd scala aan ecosystemen en een aantal spectaculaire landschappen.”

Uluru-Kata Tjuta National Park, Australië (1994)Edit

“Dit park, dat vroeger Uluru (Ayers Rock – Mount Olga) National Park heette, bevat spectaculaire geologische formaties die de uitgestrekte rode zandvlakte van centraal Australië domineren. Uluru, een immense monoliet, en Kata Tjuta, de rotskoepels ten westen van Uluru, maken deel uit van het traditionele geloofssysteem van een van de oudste menselijke samenlevingen ter wereld. De traditionele eigenaars van Uluru-Kata Tjuta zijn de Anangu Aboriginals.”

Rijstterrassen van de Filipijnse Cordilleras (1995)Edit

De Batad rijstterrassen, De rijstterrassen van de Filippijnse Cordilleras, de eerste site die in 1995 werd opgenomen in de categorie cultuurlandschappen van de Werelderfgoedlijst van de UNESCO.

“Al 2000 jaar volgen de hoge rijstvelden van de Ifugao de contouren van de bergen. Zij zijn de vrucht van kennis die van generatie op generatie is doorgegeven, en de uitdrukking van heilige tradities en een delicaat sociaal evenwicht.”

Cultuurlandschap van Sintra Portugal (1995)Edit

“In de 19e eeuw werd Sintra het eerste centrum van de Europese Romantische architectuur. Ferdinand II veranderde een vervallen klooster in een kasteel waar deze nieuwe gevoeligheid tot uiting kwam in het gebruik van gotische, Egyptische, Moorse en renaissance-elementen en in de aanleg van een park waarin plaatselijke en exotische boomsoorten werden vermengd. Andere fraaie woningen, in dezelfde trant gebouwd in de omliggende serra, creëerden een unieke combinatie van parken en tuinen die de ontwikkeling van de landschapsarchitectuur in heel Europa heeft beïnvloed”.

Portovenere, Cinque Terre, en de eilanden (Palmaria, Tino en Tinetto), Italië (1997)Edit

“De Ligurische kust tussen Cinque Terre en Portovenere is een cultuurlandschap van grote landschappelijke en culturele waarde. De indeling en dispositie van de kleine steden en de vormgeving van het omringende landschap, waarbij de nadelen van een steil, oneffen terrein zijn overwonnen, geven een beeld van de ononderbroken geschiedenis van menselijke bewoning in deze regio gedurende het afgelopen millennium.”

Nationaal Park Hortobágy, Hongarije (1999)Edit

Hongaarse grijze runderen in Nationaal Park Hortobágy.

Hortobágy Nationaal Park is het grootste aaneengesloten natuurlijke grasland van Europa, wat betekent dat het niet is ontstaan als gevolg van ontbossing of rivierbeheersing. Het is het eerste Hongaarse nationale park (opgericht in 1973) en het is het grootste beschermde gebied van het land (82 duizend hectare). Een aanzienlijk deel ervan is biosfeerreservaat en een kwart van het gebied geniet internationale bescherming in het kader van de Overeenkomst van Ramsar inzake het behoud van wetlands.

Matobo Hills, Zimbabwe (2003)Edit

Het gebied van de Matobo Hills vertoont een overvloed aan kenmerkende rotsformaties die uitsteken boven het granieten schild dat een groot deel van Zimbabwe bedekt. De grote rotsblokken bieden een overvloed aan natuurlijke schuilplaatsen en zijn in verband gebracht met menselijke bewoning vanaf de vroege steentijd tot aan de vroege historische tijden, en met tussenpozen sindsdien. Zij bezitten ook een opmerkelijke collectie rotsschilderingen. De Matopoheuvels vormen nog steeds een sterk middelpunt voor de plaatselijke gemeenschap, die nog steeds gebruik maakt van heiligdommen en heilige plaatsen die nauw verbonden zijn met traditionele, sociale en economische activiteiten.

Dresden Elbe Valley, Duitsland (2004)Edit

“Het 18e- en 19e-eeuwse cultuurlandschap van Dresden Elbe Valley … kenmerkt zich door lage weiden, en wordt bekroond door het paleis Pillnitz en het centrum van Dresden met zijn talrijke monumenten en parken uit de 16e tot 20e eeuw. In het landschap bevinden zich ook 19e- en 20e-eeuwse voorstadvilla’s en tuinen en waardevolle natuurlijke elementen.”

Dit landschap werd in 2009 van de Werelderfgoedlijst geschrapt, vanwege de aanleg van een vierbaansweg over de Elbe

Lavaux Wijngaardterrassen, Zwitserland (2007)Edit

Lavaux-wijngaarden bij Saint-Saphorin

“Het Lavaux-wijngaardlandschap toont op een zeer zichtbare manier de evolutie en ontwikkeling ervan gedurende bijna een millennium, Het landschap en de gebouwen zijn goed bewaard gebleven en getuigen van de voortzetting en de evolutie van oude culturele tradities die specifiek zijn voor deze streek.”

West Lake Cultural Landscape of Hangzhou, China (2011)Edit

“Het West Lake Cultural Landscape van Hangzhou, dat bestaat uit het West Lake en de heuvels rondom de drie zijden, heeft beroemde dichters, geleerden en kunstenaars geïnspireerd sinds de 9e eeuw. Het bestaat uit talrijke tempels, pagodes, paviljoens, tuinen en sierbomen, alsmede causeways en kunstmatige eilanden.”

Qhapaq Ñan (Inca-wegenstelsel), Noordwest-Argentinië, Zuid-Colombia, Ecuador, Bolivia, Peru, Chili (2014)Edit

Qhapaq Ñan is een uitgebreid Inca-communicatie-, handels- en defensienetwerk van wegen dat 30.000 km beslaat. Dit buitengewone netwerk door een van ’s werelds meest extreme geografische gebieden verbond de besneeuwde toppen van de Andes – op een hoogte van meer dan 6.000 m – met de kust en liep door hete regenwouden, vruchtbare valleien en absolute woestijnen. Het bereikte zijn maximale uitbreiding in de 15e eeuw toen het zich over de lengte en de breedte van de Andes verspreidde. Het Qhapac Ñan, Andes-wegennet omvat 273 sites verspreid over meer dan 6.000 km die werden geselecteerd om de sociale, politieke, architecturale en technische verwezenlijkingen van het wegennet in de verf te zetten, samen met de bijbehorende infrastructuur voor handel, accommodatie en opslag, alsook sites van religieus belang.

Het westelijke meer van Hangzhou staat op de Werelderfgoedlijst. Volgens de UNESCO weerspiegelt het “een geïdealiseerde samensmelting tussen mens en natuur.”