Vind bronnen: “Dan Jansen” – nieuws – kranten – boeken – geleerde – JSTOR (januari 2016) (Leer hoe en wanneer u dit sjabloonbericht verwijdert)
In 1988 werd Jansen wereldkampioen sprint voordat BBC afreisde naar de Olympische Winterspelen van 1988, waar hij favoriet was voor de 500- en 1.000-meterwedstrijden. In de vroege uren van 14 februari, de dag van de 500-meterwedstrijd, vernam Jansen dat zijn 27-jarige zuster, mevrouw Jane Marie Beres, op sterven lag aan leukemie. Jansen sprak met haar aan de telefoon maar kreeg geen antwoord. Een paar uur later kreeg Jansen bericht van het overlijden van zijn zuster.
Jansen ging die middag nog meedoen aan de 500-meter race, maar viel in de eerste bocht. Vier dagen later begon hij aan de 1.000 meter met een recordsnelheid, maar viel weer, net na de 800 meter. Hij verliet de Olympische Spelen van 1988 zonder medailles maar kreeg wel de U.S. Olympic Spirit Award voor zijn moedige inspanningen. Op de Olympische Winterspelen van 1992 in Albertville werd hij vierde op de 500 meter en 26e op de 1.000 meter, en verliet de Spelen zonder medailles. In 1993 vestigde Jansen een wereldrecord op de 500 meter en werd als favoriet aangewezen om de gouden medaille te winnen op de Olympische Winterspelen van 1994 in Lillehammer.
Tussen de Olympische Spelen van 1992 en 1994 was Jansen de enige schaatser die de 36 seconden op de 500 meter wist te breken, hij deed dat vier keer. In 1994 won Jansen zijn tweede Wereldkampioenschap Sprint, en hij kwam naar de Olympische Winterspelen van 1994 voor een laatste poging om een Olympische medaille te bemachtigen.
Op de 500 meter eindigde hij als achtste. Ter voorbereiding op de 1.000 meter werd hij gecoacht door Peter Mueller, die datzelfde onderdeel won op de Olympische Winterspelen van 1976. Jansen trotseerde de verwachtingen en eindigde als eerste, won zijn eerste en enige Olympische medaille uit zijn carrière en vestigde daarbij een nieuw wereldrecord. Hij ontving de 1994 James E. Sullivan Award en werd door zijn mede-Olympiërs gekozen om de Amerikaanse vlag te dragen tijdens de slotceremonie van de Olympische Winterspelen van 1994. In 1995 werd hij gekozen in de Wisconsin Athletic Hall of Fame.