Met Kelsey Horton, RN, BSN, DNAP, CRNA. Van het leven als nieuwe IC-verpleegkundige tot haar huidige rol als anesthesiemedewerker: Kelsey vertelt over haar reis.
Vertel ons over uw verpleegkundige carrière.
Ik ben in 2012 afgestudeerd met mijn BSN aan de Universiteit van Kansas. Na mijn afstuderen begon ik te werken op de medische intensive care unit (MICU) van het University of Kansas Hospital. Ik heb twee jaar als verpleegkundige op de ICU gewerkt voordat ik terugging naar school voor anesthesiemedewerker.
Wat bezielde je om verpleegster te worden?
Mijn vader is orthopedisch chirurg en mijn moeder is fysiotherapeut. Ik heb altijd geweten dat ik net als zij in de gezondheidszorg wilde werken, maar ik was niet per se in hun vakgebied geïnteresseerd. Op de middelbare school was ik erg geïnteresseerd in de operatiekamer en keek ik af en toe hoe mijn vader opereerde. Ze zetten me altijd in een stoel achter de gordijnen, zodat ik geen bedreiging zou vormen voor het steriele veld. Hier zaten de CRNA’s tijdens de operaties, dus ik raakte vaak met ze aan de praat over wat hun werk inhield. Iedereen met wie ik sprak had het over hun hoge mate van tevredenheid over hun werk en moedigde me aan om hun beroepspad te overwegen. De rest is geschiedenis.
Tijdens je tijd als IC-verpleegkundige, hoe zag je typische dag eruit?
Als IC-verpleegkundige krijg je elke dienst twee patiënten toegewezen. Ik verzorgde ernstig zieke patiënten met complexe medische aandoeningen, waaronder acuut ademnoodsyndroom, septische shock en multi-systeem orgaanfalen. Deze patiënten hadden vaak beademingsondersteuning, hemodynamische bewaking en centrale veneuze toegang nodig. Omdat ze geïntubeerd en gesedeerd zijn, hebben ze volledige ondersteuning en verzorging nodig. Enkele van de taken waren draaien, baden, medicatietoediening, beademingsbeheer en titratie van inotrope en vasopressormedicatie.
Wat vond je het spannendst?
Er was altijd een adrenalinestoot als we een echt zieke patiënt op de afdeling kregen. We werkten dan samen als een team van artsen, verpleegkundigen en ademhalingstherapeuten om de klus te klaren en de patiënt te stabiliseren. Ik vond het heerlijk om in een stressvolle omgeving kritisch te denken en ervoor te zorgen dat de patiënten zich beter voelden dan toen ze bij ons kwamen.
Wat was het moeilijkste?
Hoewel werken op de ICU veel voldoening geeft, is het ook mentaal en fysiek erg belastend. Dag in dag uit zorg je voor patiënten die vechten voor hun leven, mogelijk aan het eind van hun leven zijn, en waarschijnlijk op hun ziekste punt ooit zullen zijn. Patiënten hebben meestal volledige verzorging nodig, omdat ze vaak geïntubeerd en verdoofd worden. Ik heb ook veel tijd besteed aan het voorlichten en ondersteunen van families in tijden van groot verdriet. Hoewel er ook goede eindes en volledige genezingen waren, brachten veel patiënten hun laatste dagen op onze afdeling door en werd het nooit gemakkelijker om een patiënt te verliezen voor wie ik zorgde.
Welke vakken op de verpleegkundeschool hebben u geholpen om u op deze rol voor te bereiden?
Pathofysiologie was het nuttigst om de ziekteprocessen van patiënten en de juiste behandeling te begrijpen.
U besloot om een driejarige opleiding tot CRNA te volgen. Wat motiveerde u om dit te doen?
Ik was altijd al van plan om een paar jaar op de ICU te werken als vereiste voor de CRNA-opleiding. Ik had meer kritisch denkvermogen gekregen, meer zelfvertrouwen in mijn capaciteiten als verpleegkundige, en was klaar om een sprong in het diepe te wagen. Hoewel ik wist dat de CRNA-opleiding het meest uitdagende zou zijn wat ik ooit had gedaan, wilde ik mijn carrière voortzetten in een dankbaar beroep dat ik de rest van mijn werkzame leven zou kunnen uitoefenen.
Heeft uw tijd als MICU-verpleegkundige u geholpen om u voor te bereiden op het leven als CRNA?
Mijn tijd op de MICU heeft me geholpen om sterke vaardigheden te ontwikkelen op het gebied van kritisch denken en time management, vaardigheden die een CRNA dagelijks moet gebruiken.
Als CRNA, hoe ziet uw typische dag eruit?
Elke dag is zo verschillend, afhankelijk van de locatie in het ziekenhuis waar ik werk en wat voor soort procedures of operaties er worden uitgevoerd. Als ik voor het eerst op mijn werk kom, maak ik mijn kamer klaar voor die dag. Dit houdt in dat ik mijn anesthesieapparaat controleer en ervoor zorg dat alle onderdelen werken. Ik maak mijn beademingsapparatuur klaar en maak de medicijnen klaar die ik voor de casus zal gebruiken. Dan ontmoet ik mijn patiënt en doe een preoperatieve beoordeling. Ik breng mijn patiënt terug naar de operatiekamer, breng hem onder narcose en intubeer hem voor de ingreep indien nodig. Tijdens de procedure houd ik de vitale functies van de patiënt in de gaten, dien ik verschillende medicijnen toe, beheer ik de beademing en houd ik hem in slaap en tevreden. Als de procedure klaar is, maak ik de patiënt wakker en breng hem naar de uitslaapkamer waar hij wordt verzorgd door de PACU-verpleegkundige.
Dit is nog maar een klein stukje van wat CRNA’s kunnen doen. Ze werken in verschillende settings zoals ziekenhuizen, poliklinische chirurgiecentra, endoscopiecentra en pijnklinieken. Ze kunnen hun beroep onafhankelijk uitoefenen in vele staten van het land. Naast anesthesie in de operatiekamer kunnen ze ook regionale anesthesieblokkades plaatsen voor of na een operatie om pijn te voorkomen, centrale en arteriële lijnen plaatsen, epidurale en spinale weeënbehandelingen voor verloskundige patiënten uitvoeren en worden ze gebruikt op de eerste hulp en op de intensive care om patiënten te intuberen.
Wat vond ik het spannendst?
Patiënten zijn vaak erg nerveus of angstig voordat ze een grote operatie ondergaan. Ik vind het heerlijk om een band met ze op te bouwen en hun vertrouwen te winnen dat ik uitstekend voor ze zal zorgen terwijl ze onder narcose zijn. Als ze pijnvrij wakker worden, zonder misselijkheid, en me bedanken dat ik voor ze heb gezorgd, voel ik me altijd erg geslaagd en trots op mijn beroep.
Wat was het moeilijkste deel?
Aangezien ik pas minder dan een jaar als CRNA werk, zou ik zeggen dat het moeilijkste deel van mijn baan eerlijk gezegd de scholing was die nodig was om hier te komen! Het is moeilijk om terug te gaan naar een doctoraalopleiding nadat je een paar jaar in de werkende wereld hebt gewerkt. Het didactische gedeelte van de school is lang en slopend. Vanuit een klinisch perspectief, zijn we vele maanden van huis om te reizen voor klinische rotaties. Maar uiteindelijk was dat harde werken de beloning waard van een beroep waar ik met trots deel van uitmaak. Ik heb er geen spijt van!
Wat voor advies zou je nieuwe verpleegkundigen geven die net aan hun reis in de werkende wereld zijn begonnen?
Als verpleegkundigen hebben we het geluk dat we een beroep uitoefenen met eindeloze beroepsmogelijkheden. Verken veel opties en vind het type baan dat het beste bij je past! Ik zou ook zeggen: wees geduldig. Je zult je niet helemaal zeker voelen over jezelf of over je capaciteiten als je voor het eerst gaat werken. Het duurt even voordat deze dingen zich ontwikkelen en dat is volkomen normaal.
Was er iets dat je had willen weten voordat je aan je reis als verpleegkundige begon?
Dit klinkt misschien gek, maar ik had graag gewild dat iemand me had verteld dat ik goed voor mijn lichaam moest zorgen! Verpleging kan fysiek heel zwaar zijn: je moet patiënten tillen en verplaatsen en je bent veel uren op de been. Investeer in een paar goede compressiesokken, neem de tijd om te gaan zitten, gebruik een goede lichaamsergonomie en blijf gehydrateerd! Het klinkt als gezond verstand, maar je moet van je lichaam een prioriteit maken als je nog vele jaren als verpleegkundige wilt werken.
