Soms loopt een oudere tiener zo uit de hand dat drastische maatregelen nodig zijn. Moet u de ouders adviseren hun kind eruit te gooien? Welke andere opties zijn er?
Dr. Jim Newheiser, pastor van Grace Bible Church in Escondido, CA, en Dr. Bob Barnes, president van Sheridan House Family Ministries, een residentieel behandelingsprogramma voor tieners in Fort Lauderdale, FL, geven antwoord op veel voorkomende zorgen die je ouders kunt horen uitspreken.1 Dr. Newheiser spreekt ook uit eigen ervaring met een rebelse tienerzoon die betrokken raakte bij zondige en gevaarlijke activiteiten.
Voorkomende zorgen van ouders:
- “Ik kan mijn kind niet dwingen de juiste keuzes te maken.”
- “Ik heb de tijd of de energie niet om dit aan te pakken.”
- “De consequenties die ik hem geef, werken niet. Wat kan ik nog meer doen?”
- “Moet ik de autoriteiten over hem bellen?”
- “Is het goed om mijn kind eruit te gooien?”
- “Als ik hem het huis uitzet, waar moet hij dan heen? Wat als hij minderjarig is?”
- “Ik ben bang dat mijn kind nooit meer terugkomt.”
- Afsluitende opmerkingen
- Sign up for your FREE newsletter!
- Footnotes:
“Ik kan mijn kind niet dwingen de juiste keuzes te maken.”
Dr. Newheiser: De ouders zijn verantwoordelijk om Gods standaard in hun eigen huis te handhaven. Zij hebben het recht om ervoor te zorgen dat hun kind het Internet niet gebruikt voor porno, dat hij geen vriendin mee naar huis neemt, dat hij geen middelen misbruikt. Dat zijn voorwaarden om in hun huis te wonen. maar de ouders zijn niet uiteindelijk verantwoordelijk voor de keuzes die hun kinderen maken. Het onderscheid is dat zelfs als de ouders alles in het werk stellen om het gedrag van hun kind te controleren, hij als jongvolwassene het huis uit kan gaan; hij kan drugs vinden; hij kan seks hebben; de ouders kunnen hem niet aan zijn kamer vastketenen.
“Ik heb de tijd of de energie niet om dit aan te pakken.”
Dr. Newheiser: Als de ouders beseffen dat ze met een opstand te maken hebben, kost het een enorme inspanning om de situatie te beheersen. Ouders moeten hun tijd en vrijheid opgeven, maar beseffen ook dat de tijd om hiermee om te gaan meestal erg kort is wanneer dit gebeurt. In verhouding tot de rest van het leven van het kind en de rest van hun leven, hebben ze misschien maar een paar maanden, of een jaar of twee – een cruciale tijd waarin ze hun kind echt moeten beschermen tegen deze kwade invloeden.
“De consequenties die ik hem geef, werken niet. Wat kan ik nog meer doen?”
Dr. Barnes: Er zijn momenten waarop alle diensten moeten worden stopgezet. Ouders moeten tegen hun kind zeggen: “Ik hou heel veel van je, maar je behandelt me nu als een dienstmeisje en ik ben hier niet om je dienstmeisje te zijn. Totdat we aan deze tafel kunnen gaan zitten en praten over wat de grenzen zijn, zijn de diensten gesloten. Je kunt je eigen eten maken en je eigen was doen.”
Dr. Newheiser: Ouders moeten doen wat nodig is. Als dat betekent dat ze van school moeten veranderen, als dat betekent dat hij in het winkelcentrum nooit uit hun zicht is, dan moeten ze met alle macht en met alle middelen die ze hebben het gedrag onder controle zien te krijgen. Omdat mijn zoon ons vertrouwen had verloren door bedrieglijk te zijn en dingen te doen die duidelijk tegen de bijbelse normen en onze familienormen indruisten, was hij een paar jaar aan een korte ketting gebonden, ofwel aan mijn vrouw ofwel aan mijzelf. We moesten hem echt afschermen van de vrienden en de invloeden die hem meesleepten in het kwaad om hem te beschermen tegen dingen die duidelijk heel verkeerd waren.
“Moet ik de autoriteiten over hem bellen?”
Dr. Newheiser: Als het kind misdaden pleegt, is het een optie om het systeem, inclusief de jeugdgevangenis, de consequenties voor zijn misdaden te laten dragen die hij verdient, in plaats van te proberen hem er steeds weer onderuit te halen.
Dr. Barnes: Als het kind het punt heeft bereikt dat hij iets illegaals doet, zou ik de politie bellen. En als het kind zegt: “Ik kan niet geloven dat je me dat hebt aangedaan,” , “Nee, dat heb je zelf gedaan. Ik had geen opties, voor je veiligheid, voor je toekomst, voor dit huis. Toen je dat in ons huis bracht, heb je de politie gebeld.
“Is het goed om mijn kind eruit te gooien?”
Dr. Newheiser: Als het kind achttien jaar of ouder is, heeft de ouder het recht om het kind het huis uit te schoppen. Ik weet dat sommige ouders het daar erg moeilijk mee hebben, maar als dat kind onder hun dak kwaad doet en anderen schade berokkent, dan zijn het zijn keuzes die hem het huis uit hebben gedreven, niet die van hen.
De reden die de Heer geeft, is dat het is om de andere mensen in het gezin te beschermen, zodat er geen verderfelijke invloed zou zijn. Dat ene kind, in een groot gezin, dat zich bezighoudt met drugs, immoraliteit en misdaad, kan die invloed op anderen hebben. Een situatie kan zo vreselijk zijn dat het beter voor het gezin zou zijn als dat kind verwijderd zou worden om de rest te redden.
“Als ik hem het huis uitzet, waar moet hij dan heen? Wat als hij minderjarig is?”
Dr. Newheiser: In het geval van een minderjarig kind dat nog thuis woont, zijn de ouders wettelijk verplicht om hem te voorzien van voedsel, kleding en onderdak, maar dat betekent niet dat het mooie kleren, lekker eten en in hun huis moet zijn.
In ons boek When Good Kids Make Bad Choices hebben we een bijlage met kindertehuizen en kinderboerderijen voor kinderen die hun leven niet meer in de hand hebben of onverbeterlijk zijn, en militaire scholen, als een soort laatste redmiddel voor ouders. Deze plaatsen hebben een verbazingwekkende staat van dienst als het gaat om het verkrijgen van externe controle over deze kinderen in de zin van hen hun werk te laten doen en een omgeving van sterke discipline. Het brengt ook verlichting voor de familie. Dat zou een laatste redmiddel zijn. Ik zou zeggen dat een gezin, voordat het zover komt, andere middelen moet inzetten, waaronder die van de kerk, familie en vrienden, om te proberen de situatie onder controle te krijgen.
“Ik ben bang dat mijn kind nooit meer terugkomt.”
Dr. Newheiser: Net als in het Bijbelse verhaal van de verloren zoon, heb ik gevallen gezien waarin jonge mannen, vooral, en jonge vrouwen die op hun achttiende, negentiende het huis uit waren geschopt, de wereld introkken, ontdekten dat het daar niet zo geweldig was, een moeilijke tijd hadden, en toen bracht de Heer hen weer thuis.
Afsluitende opmerkingen
Het is duidelijk dat niet ieder kind weer thuiskomt. Dat maakt de vraag hoe je een ouder moet adviseren wiens tiener volledig losgeslagen is, een moeilijke. En, zoals u ziet, hangt het van veel factoren af hoe u reageert. Dit artikel is bedoeld als leidraad en als suggestie.
What suggestions do you have for other pastors reading this who are facing similar situations?
Footnotes:
- Church Initiative interviews with Jim Newheiser, June 2010, and Bob Barnes, August 2010.
As editorial director, Kathy upholds the editorial standards of the CareLeader.org text. Kathy is also a regular contributor to CareLeader.org. Over the past fifteen years, she has written a variety of care ministry and care ministry training materials for Church Initiative. Kathy’s schrijf- en redactiewerk is te vinden in de leidersgidsen en werkboeken voor GriefShare, DivorceCare, Single & Parenting, en Surviving the Holidays.
Door onderzoek en persoonlijke ervaring, begrijpt ze de mindset en zorgen van mensen met verdriet. Ze is medeauteur van Grieving with Hope: Finding Comfort as You Journey Through Loss, Through a Season of Grief: Devotions for Your Journey from Mourning to Joy, en DivorceCare 365 Daily Devotions.
Kathy is afgestudeerd aan de University of Maryland Asian Division met een bachelorgraad in Engels. Zij en haar man, Tim, wonen in Palmyra, VA, en hebben drie kinderen: Jacob, Alanna, en Luke. Ze houdt van lezen, dansen, koken en het leiden van een bijbelstudie voor dames in haar kerk.