Neatorama presenteert een gastbijdrage van acteur, komiek en voice-overartiest Eddie Deezen. Bezoek Eddie op zijn website.
Carl “Alfalfa” Switzer was het beroemdste en populairste lid van de Little Rascals comedy shorts series. Verschillende generaties groeiden op met het kijken naar deze grappige, getalenteerde kinderen in tientallen korte onderwerpen in de jaren 1930. (Opmerking: de serie heette oorspronkelijk Our Gang en werd later veranderd in The Little Rascals, waarnaar de meeste fans vandaag de dag verwijzen). Deze zwart-wit films genoten van een heel nieuw leven op televisie in de jaren ’60, ’70 en ’80, en zelfs nu worden de klassieke korte films door talloze nieuwe generaties gezien op video en DVD. (Afbeelding links: Wikipedia)
Producent Hal Roach (die ook de klassieke Laurel en Hardy films produceerde) produceerde tientallen Little Rascals en Our Gang komische korte films tijdens de depressiejaren van de jaren ’30. De hoofdrollen waren weggelegd voor zeer getalenteerde kinderen met namen als Spanky, Buckwheat, Froggy, en de meisjesheldin en soms love interest voor de jongens, Darla Hood.
Net als Curly van de Three Stooges steeg Carl “Alfalfa” Switzer qua populariteit al snel boven zijn jonge mede-acteurs uit. Alfalfa kreeg fanmail van kinderen uit de hele wereld. Volgens een “Hollywood-legende” werd Alfalfa eens overvallen door een grote groep fans, terwijl in de buurt Clark Gable onopgemerkt toekeek.
Met zijn te strakke pak, sproeten en gladgestreken kapsel (compleet met hoge kuif) werd Alfalfa een waar Hollywood-icoon. Hoewel hij in de korte comedy’s een zeer sympathiek personage speelde, was Alfalfa Switzer in het echte leven geen engel. Volgens medespeelster Darla Hood, “stopte Alfie eens vishaken in Spanky’s achterzakken en arme Spanky moest hechtingen op zijn achterwerk laten zetten.”
Een andere keer, “stopte Alfie een open zakmes in zijn zak en verleidde Darla om haar hand in zijn zak te stoppen, onder het voorwendsel dat hij een ring voor haar had uit een Crackerjack doos. Ze verloor bijna haar vingers.” Op een keer, om een onbeleefde cameraman terug te pakken, liet Alfalfa de kinderen allemaal op grote klodders kauwgom kauwen. Dan nam hij de samengevoegde klodders en stopte ze in de camera van de man.
Volgens andere kinderen in Our Gang: “Alfie besteedde geen aandacht aan zijn schoollessen in de klas van mevrouw Fern carter. Hij bleef vaak na school en liet iedereen wachten op de set van de films.”
Spanky vertelde over Alfalfa’s gevaarlijkste grap: “We waren op een dag aan het filmen en de scène riep dat de kinderen hun eigen film op een processcherm moesten laten zien. Het opzetten van het projectiesysteem en de lampen (met duizend watt per lamp) nam veel tijd in beslag, dus besloot Alfie zijn tijd te gebruiken door achter het scherm tegen de lampen te plassen. Dit is uiterst gevaarlijk, want zelfs spugen op die lampen komt neer op het laten ontploffen van een serie bommen. De lampen ontploften en vulden de studio met een enorme stank. Iedereen moest van de set gehaald worden terwijl de crew en de regisseur de lampen repareerden en de puinhoop opruimden die Alfalfa die dag had gemaakt.”
Het succes van The Little Rascals was groot, maar van korte duur. In 1940 eindigde de serie. Zoals de meeste acteurs vond Alfalfa het moeilijk om aan werk te komen, in zijn geval vanwege zijn onmiddellijke erkenning en typering als de wereldberoemde “Alfalfa van de Little Rascals.” Toch was hij een getalenteerd acteur en komiek, en hij kreeg kleine rollen in verschillende films.
Als je goed kijkt, zie je hem een cameo doen in It’s a Wonderful Life (1946) en White Christmas (1954), beide klassiekers. Hij speelde ook in een John Wayne-film genaamd Island in the Sky (1940) en in andere films. nteressant is dat Alfalfa’s beroemde schtick in The Little Rascal komedies was dat hij vals zong. Hij zong pijnlijke vertolkingen van beroemde liedjes. Ironisch genoeg, vond Alfalfa dat hij eigenlijk een geweldige stem had. Hij begreep nooit waarom het publiek lachte als hij zijn vals gezongen liedjes zong. Bij audities, volgens Darla, “zeiden ze altijd tegen hem, ‘Hey Alfie, zing eens vals voor ons.’ Hij werd er gek van.”
In de jaren vijftig was Alfalfa, hoewel hij nog steeds parttime acteerde, naar Kansas verhuisd en had hij werk gevonden als hondenfokker en trainer op een boerderij. Daar ontmoette hij Diane Collingwood, van wie ze een zoon kreeg, en trouwde met haar. Het huwelijk was van korte duur, het duurde slechts vier maanden. Er volgde een leven van alcoholmisbruik en confrontaties met de wet. Alfalfa werd veroordeeld voor het stelen van bomen uit het Sequoia National Forest en de verkoop ervan als kerstbomen in 1958.
De dood van Carl “Alfalfa” Switzer is nog steeds een zeer duister hoofdstuk in de Hollywood-geschiedenis. Het verhaal gaat meestal dat Alfalfa en een vriend genaamd Jack Piott op de avond van 21 januari 1959 naar het ranch-achtige huis van Bud Stiltz in Los Angeles kwamen en boos op zijn deur begonnen te bonken. Stiltz opende de deur en Alfalfa zei: “Ik wil mijn vijftig dollar en ik wil het nu!” Blijkbaar had Alfalfa een jachthond aan Stiltz uitgeleend en had Stiltz hem de afgesproken vergoeding van 50 dollar niet betaald.
Stiltz was met zijn vrouw en drie stiefkinderen in huis en op dat moment renden zij en alle drie de kinderen naar het huis van een buurman. Stilltz pakte toen een pistool uit het dressoir. Toen Alfalfa het wilde pakken, ging het pistool af. Alfalfa kreeg het pistool even in handen, maar Stiltz worstelde het terug. Op dat moment trok Alfalfa een mes en bedreigde Stiltz door te zeggen: “Ik ga je vermoorden!” en het mes naar hem te gooien. Stiltz had geen andere keuze dan Alfalfa neer te schieten en te doden. De jury van de lijkschouwer oordeelde dat de dood te rechtvaardigen was als doodslag.
Maar in 2000 meldde zich een nieuwe getuige, Tom Corrigan. Hij was de zoon van acteur Ray “Crash” Corrigan en de stiefzoon van Bud Stiltz, en was pas 14 jaar oud op het moment van het incident. Hoewel jarenlang werd aangenomen dat de dood van Alfalfa zijn eigen schuld was, is Tom het daar niet mee eens. “Hij hoefde hem niet te vermoorden,” zei hij over zijn stiefvader.
Tom beweerde dat Alfalfa dronken was toen hij bij zijn stiefvader op bezoek kwam. Maar hij zegt zich te herinneren dat Stiltz het pistool pakte direct nadat Alfalfa binnenkwam. Hij zegt dat hijzelf tijdens de worsteling tussen zijn stiefvader en Alfalfa werd geschampt door een kogel of een gipsfragment. Op dat moment, omdat een kind gewond was, werd de worsteling gestaakt. Tom vertrok toen met zijn moeder en de andere kinderen en hoorde het fatale schot afgaan.
Tom kwam net op tijd terug in het huis om de geschokte blik op Alfalfa’s gezicht te zien en hem -dood- langs de muur naar beneden te zien glijden. Alleen door voor zijn leven te smeken werd Alfalfa’s vriend, Jack Piott, gespaard. Maar volgens Piott, had Alfalfa nooit een mes gehad. Onder Alfalfa’s lichaam werd echter een zakmes gevonden, gesloten en op een heel handige plaats, zonder lemmet.
De feiten zijn tegenstrijdig. En waarom heeft Tom zich niet eerder gemeld? In 1959 werd een verklaring van hem afgenomen, waarin hij de gebeurtenissen uiteenzette zoals hij die zag. Hij had toegezegd naar waarheid te zullen getuigen, maar is nooit opgeroepen.
Eén theorie is dat omdat Alfalfa bekend stond als zo’n nare, onaangename persoon, de politie besloot de zaak te sluiten zonder verder onderzoek. Bud Stiltz werd gemakkelijk vrijgesproken.
Opvallend genoeg kwam de dood van Alfalfa nauwelijks in het nieuws op TV of in de kranten. Waarom? De beroemde producent Cecil B. DeMille was op dezelfde dag gestorven en hij kreeg het leeuwendeel van het nieuws. ronisch genoeg was Alfalfa’s laatste filmrol in de Tony Curtis-Sidney Poitier film The Defiant Ones (1958). In de film speelt hij een man in een posse die Curtis en Poitier opspoort -met een jachthond.
Een laatste eigenaardigheid: Elke kerst na Alfalfa’s dood ontving Bud Stiltz een kerstkaart met daarop “Alfie”. Tot op de dag van zijn dood in 1984 is hij er nooit achter gekomen wie hem die jaarlijkse kaarten stuurde.
(YouTube link)