Deze man zat 18 jaar vast op de luchthaven

Als vluchteling zonder papieren kon Mehran Karimi Nasseri nergens heen en nergens naar terug.

Als u tussen 26 augustus 1988 en juli 2006 toevallig door terminal 1 van de internationale luchthaven Charles de Gaulle bent gereisd, hebt u Mehran Karimi Nasseri misschien wel gezien. Als je dacht dat hij gewoon een passagier was die wachtte om een vlucht te nemen, dan had je slechts gedeeltelijk gelijk. Nasseri’s plan was om naar het Verenigd Koninkrijk te reizen, maar door een combinatie van wetten en een gebrek aan documentatie zat de Iraanse vluchteling 18 jaar lang vast in de terminal.

Het begin van het verhaal van Mehran Karimi Nasseri is moeilijk te traceren – zelfs Nasseri beweerde door de tijd heen een andere herkomst te hebben gehad. Wat wel onbetwistbaar waar is, is dat Mehran Karimi Nasseri bijna 18 jaar lang met zijn persoonlijke bezittingen aan zijn zijde in de terminal van een Parijse luchthaven heeft gewoond.

De start van Mehran Karimi Nasseri

Geboren in Masjed Soleiman, Iran in 1943, reisde Nasseri in 1973 naar het Verenigd Koninkrijk om te studeren aan de Universiteit van Bradford. Als student nam hij naar verluidt deel aan protesten tegen Sjah Reza Pahlavi, de sjah van Iran.

Toen hij in 1977 terugkeerde naar Iran, werd hij naar eigen zeggen gevangen gezet en vervolgens verbannen wegens antiregeringsactiviteiten.

Mehran Karimi Nasseri vroeg politiek asiel aan in Iran en na vier jaar lang door hoofdsteden in Europa te zijn geweigerd, gaf de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties in België hem in 1981 eindelijk de officiële vluchtelingenstatus.

Nasseri’s vluchtelingenstatus gaf hem het recht om staatsburgerschap aan te vragen in een Europees land; hij beweerde dat zijn moeder Brits was en, na jaren in België te hebben doorgebracht, besloot hij in 1986 om zich in het Verenigd Koninkrijk te vestigen.

De ultieme luchthavenvertraging

Hij reisde in 1988 via Parijs naar Londen. Het verhaal (en veel van Nasseri’s gedocumenteerde geschiedenis) wordt op dit punt troebel. Nasseri beweerde dat zijn aktetas, met daarin zijn vluchtelingendocumenten, in een trein in Parijs was gestolen. Dus toen hij op de Londense luchthaven Heathrow aankwam, werd hij door de paspoortcontrole teruggestuurd naar Frankrijk.

In eerste instantie werd Nasseri gearresteerd door de Franse politie. Maar zijn binnenkomst op de luchthaven was eigenlijk legaal, dus werd hij vrijgelaten. Hij kon de luchthaven echter niet verlaten.

Met geen papieren en geen land van herkomst om naar terug te keren, begon het verblijf van Mehran Karimi Nasseri in Terminal 1 van de internationale luchthaven Charles de Gaulle in Frankrijk.

Nasseri’s verblijf ging van dagen naar weken naar jaren. Met zijn bagage aan zijn zijde bracht hij zijn tijd door met lezen, het bestuderen van economie en het optekenen van zijn ervaringen in een uitgebreid dagboek dat meer dan 1000 pagina’s besloeg.

Hij at regelmatig bij de McDonald’s in de food court. Hij rolde Pall Mall sigaretten voor zichzelf. Luchthavenmedewerkers zagen Nasseri als een vaste waarde in de terminal en brachten hem kranten en eten.

Zich goed verzorgend, waste Nasseri zich in de herentoiletten en stuurde zijn kleren naar de stomerij.

Terwijl Nasseri’s situatie internationaal werd opgepikt, bezochten journalisten van overal de luchthaven om hem te interviewen.

Reguliere burgers stuurden hem bemoedigende brieven. Een ervan luidde: “Laat hem alstublieft weten dat wij hopen dat hij een veilige, comfortabele en gelukkige toekomst zal hebben. Hoogachtend, Een bezorgde Amerikaanse burger.” Bijgevoegd was een postwissel van $100, die Dr. Philippe Bargain, hoofd medische dienst van de luchthaven, voor Nasseri heeft geïnd.

A Fight For Nasseri’s Freedom Takes Flight

Nasseri trok ook de aandacht van de Franse mensenrechtenadvocaat Christian Bourguet.

Bourguet werd Nasseri’s vaste advocaat. Als België zou kunnen worden overgehaald om nieuwe documenten uit te geven, zou Nasseri weer als iemand kunnen worden geïdentificeerd. Maar België kon de documenten alleen opnieuw uitgeven als Nasseri zich persoonlijk meldde. En het probleem was tweeledig: hij kon niet reizen om documentatie te krijgen zonder documentatie te hebben; en de Belgische wet bepaalde dat een vluchteling die het land verliet na te zijn geaccepteerd, niet kon terugkeren.

Ten slotte stemde de Belgische regering er in 1999 mee in om Nasseri’s papieren via de post te versturen en gaven de Franse autoriteiten hem een verblijfsvergunning. Maar Bargain zei dat Nasseri “niet blij” was. Hij zei dat hij dacht dat de papieren vals waren.”

Nasseri zei dat hij in 1981 op Heathrow papieren kreeg met de naam Sir Alfred Mehran en een Britse nationaliteit. De naam op de papieren die hij in 1999 kreeg was zijn oorspronkelijke naam, Mehran Karimi Nasseri, en vermeldde hem als Iraniër.

Bargain zei dat Bourguet, de advocaat “die 10 jaar had geprobeerd hem te helpen, bijna stikte.”

Zo bleef Mehran Karimi Nasseri – of Sir Alfred Mehran – bij terminal één.

Mehran Karimi Nasseri vertrekt eindelijk (maar niet met het vliegtuig)

Het ondertekenen van de papieren en het daarna wettelijk laten veranderen van zijn naam leek misschien een redelijke oplossing. Maar wat blijkt: jarenlang op een vliegveld wonen kan een vreemde psychologische tol eisen van een mens.

In een interview met GQ in 2003 zei Bourguet dat Nasseri nu misschien gek was, maar: “Hij was daar met verschillende stappen gekomen.”

Bourguet zei dat Nasseri “vrij helder was in het vertellen van zijn verhaal, maar dat hij na verloop van tijd ‘vrij van logica’ was geworden, en dus bleef zijn verhaal veranderen.” Op een keer zei Nasseri dat hij Zweeds was, waarop Bourguet vroeg hoe hij van Zweden naar Iran was gekomen. Nasseri antwoordde: “Onderzeeër.”

In 2006 werd Mehran Karimi Nasseri opgenomen in het ziekenhuis voor een niet nader genoemde kwaal, waardoor zijn langdurige verblijf op Charles de Gaulle International Airport eindigde. Naar verluidt werd hij in 2007 uit het ziekenhuis ontslagen en ondergebracht in een hotel in de buurt van de luchthaven.

Hoewel hij geen vlucht naar Londen kreeg, werd hem in Frankrijk vrijheid verleend. In 2008 woonde hij in een schuilkelder in de Parijse buitenwijken, terwijl zijn verhaal de inspiratiebron werd voor de Steven Spielberg-film The Terminal uit 2004.

Volgende informatie over de bom van 1.100 pond uit de Tweede Wereldoorlog die een Londense luchthaven dwong te sluiten. Lees dan over de “serie verstekeling” die voor de 10e keer werd gearresteerd na het ontwijken van de luchthaven TSA.