Het verliezen van een melktandje is een grote mijlpaal voor ouders en kinderen. Maar het kan ook… enigszins traumatisch zijn, omdat kinderen zich ervan bewust worden dat het mogelijk is om een stukje van je lichaam te “verliezen”. Jonge hersenen kunnen het moeilijk hebben met het concept van het verliezen van een tand: Zal het pijn doen? Zal er bloed zijn? Maar echt, zal het pijn doen?! Om het trauma te verzachten, hebben ouders verhaaltjes (lees: leugens) verzonnen om hun kinderen enthousiast te maken over het idee van het verliezen van een tand. Een van die klassieke, sympathieke leugens is de mythe van de tandenfee.
Hoewel het concept in de Verenigde Staten vrij uniform is en goed wordt toegepast – kinderen leggen een verloren tand onder het kussen, de “Tandenfee” komt opdagen en ruilt de tand voor geld – hoeveel geld laten ouders (eh, feeën) tegenwoordig werkelijk achter? Ask The Dentist heeft onlangs 1.788 ouders in heel Amerika ondervraagd om te weten te komen hoeveel een melktand kost.
Uit de enquête van Ask The Dentist bleek niet verrassend ook dat het tandentarief per staat gecorreleerd was met het BBP per hoofd van de bevolking van die staat. Volgens mijn berekeningen is het gemiddelde magische getal dat het mystieke schepsel achterlaat 3,46 dollar per tand. Dit is iets lager dan de resultaten van de originele tandenfeeën-peiling, gesponsord door Delta Dental, die momenteel 3,70 dollar per tand bedraagt. (De blik van pure paniek en opwinding op het gezicht van een kind als je hem vertelt dat een kleine elf ’s nachts hun kamer binnenvliegt om geld achter te laten onder hun kussen voor tanden is echter onbetaalbaar. De kosten van de therapie moeten nog worden bepaald.)
Ik vond mijn thuisstaat Vermont op de kaart en schrok me rot dat het gemiddelde tarief per tand bijna 4 dollar is. Eigenlijk schrok ik me rot dat het nationale gemiddelde meer dan 3 dollar is. Ik heb drie kinderen en ik laat op geen enkele manier meer dan een dollar per tand per kind liggen. Toen mijn eerste kind haar eerste tand verloor, plakte ik glitter op vier kwartjes, stopte die in haar tandkussentje (ja, ze heeft een tandkussentje) en stopte haar tand in een pillendoosje met een stukje papier waarop ik haar naam en de datum had geschreven. Nadat ik me (vrij snel) realiseerde dat glitter vreselijk is, begon ik dollarbiljetten om te toveren tot origamikunstwerk voor elke verloren tand.
Toen begon mijn tweede kind tanden te verliezen… en ik raakte de draad kwijt. Ik laat nog steeds een dollar per tand achter, en ik ben dankbaar dat ik geen precedent van meer heb geschapen, want dat telt snel op. En soms, is het beste wat ik kan doen, George Washington van oogjes voorzien… of de dollar in een papieren vliegtuigje vouwen. En er is een geval geweest waarbij de tandenfee het was vergeten en ik in paniek een stapel munten onder het kussen van mijn kind had geschoven.
Maar is mijn tanende tandenfee-enthousiasme de norm voor ouders in de V.S.? Uit de statistieken blijkt dat ouders/feeën tegenwoordig minder betalen voor tanden dan vroeger. Wat mij betreft, ik heb geen spijt van de manier waarop ons huis de tandenfee behandelt, maar ik was benieuwd wat andere ouders doen. In andere landen bestaan tandentradities blijkbaar uit het gooien van melktanden op het dak, ze begraven of ze in water of pantoffels leggen – volgens Mental Floss. Maar geld en prijzen zijn toch wat het verliezen van een tand de moeite waard maakt? Mental Floss meldt ook dat in sommige delen van de wereld, met name in Spaanstalige landen en Frankrijk en België, families verhalen delen over El Ratón, de magische tandenmuis.
Ik heb mijn oudervrienden in de Verenigde Staten en Canada ondervraagd, en ze vertelden me maar al te graag wat ze doen als ze in de rol van tandenfee kruipen. Veel mensen vertelden me dat ze meer betaalden voor de eerste en de laatste tand van hun kind die ze verloren. Vijf dollar was het gebruikelijke bedrag voor de eerste tand; daarna lieten de meeste mensen een dollar of twee achter. En in plaats van het gebruikelijke dollarbiljet, maakten veel ouders het verlies van een tand extra speciaal door een zilveren dollar of een Sacagawea muntstuk achter te laten. Sommigen lieten kleine cadeautjes achter of een belofte om bevroren yoghurt te halen.
Anderen klaagden over de keren dat ze geen kleingeld hadden en meer dan gewoonlijk moesten achterlaten – of een briefje met schuldbekentenissen en zeer verdachte excuses.
Katie Cloyd, moeder van twee kinderen, vertelt SheKnows: “Voor de eerste tand vergat mijn man het biljet van 20 dollar te breken nadat hij het uit de automaat had gehaald, en hij gaf het gewoon aan. Hij is de oudste, en die vergissing heeft ons waarschijnlijk in dat belachelijke tarief voor de eerste tanden meegesleept. Voor de rest van de tanden, doen we een $5 biljet. Ik heb nooit contant geld, dus ik heb mijn kind verteld dat we op de ‘landelijke route’ van de tandenfee zitten en dat ze alleen in het weekend komt.”
Sommige overijverige ouders hebben er wel spijt van. Amy Betters-Midtvedt van Hiding In The Closet With Coffee voorzag SheKnows van de meest uitgebreide en uitputtende tandenfee-traditie die we ooit hebben gehoord: “Ik kan dit niet eens met mezelf delen,” begon ze. “Onze kinderen schrijven naar onze tandenfeeën… ja, meerdere. Elk kind heeft zijn eigen fee, compleet met e-mailadres, zodat ze tussen de tanden door kunnen corresponderen. Het geld wordt op onze keukentafel achtergelaten, want onze kinderen bleven op om hun feeën te vangen. De fee laat een briefje achter in de vorm van een boekrol en een spoor van glitters dat door het raam naar buiten de tuin in gaat. Ze laten ook een spoor achter van spijt dat we ooit met deze waanzin zijn begonnen.”
Vaak doen we dit soort dingen voor onze kinderen, omdat we ons herinneren dat we soortgelijke hints voor onszelf hebben gedaan. We willen voor onze kinderen de magie creëren die we voelden toen we klein waren. Maar eerlijk gezegd is opvoeden op deze manier zo vreemd. Het is een hoop rook en spiegels, glitter, en tanden waarvan niemand van ons weet wat hij ermee aan moet.
Maar het is ook een behoorlijk geweldige rit. Dus ik denk dat ik de tandenfeeën traditie in mijn huis toch zal voortzetten. Alleen, weet je, niet in het huidige nationale tempo.