CHURCHES OF CHRIST – WHO ARE WE?
I am a bit of a family tree guy and have even done my DNA. I have lately found another tree-fellow in our midst which is awesome.
Have you ever wondered about our Church Family Tree? Where and when did the Churches of Christ begin? Who were the founders? What makes us different to other churches?
The following is adapted and augmented from the Churches of Christ in Australia website ‘Who are we’ section
Pastor Larry Galbraith
This is Part One of “Where Do We Come From?”
De familie van kerken die bekend staan als Kerken van Christus, (of Christelijke Kerken en Christelijke Kerk, Discipelen van Christus) is voortgekomen uit een beweging uit het begin van de 19e eeuw met wortels in zowel het Verenigd Koninkrijk als de Verenigde Staten van Amerika. Zij kwam voort uit een verlangen om achter de kerkelijke tradities te komen en de gezindheid van Christus voor Zijn Kerk te zoeken. Een terugkeer naar het nieuwtestamentische christendom, zijn patronen en bijbels gezag werd gezien als de weg voorwaarts voor eenheid onder gelovigen, het afbreken van confessionele barrières en het zijn van de soort kerk op aarde die Christus ons wil laten zijn.
Sommigen noemen graag een gecombineerde kerkelijke 6-daagse opwekkingsbijeenkomst in augustus 1801 in Cane Ridge, Kentucky, bijeengeroepen door de plaatselijke predikant Barton W Stone, als een katalysator in het begin van de Beweging. Tussen de 10.000 en 20.000 aanwezigen. Een verbazingwekkende uitstorting van de Heilige Geest vond plaats, en het was een deel van een aantal opwekkingsbijeenkomsten in die tijd, die zijn gekomen tot een deel van wat nu wordt genoemd, ‘De Tweede Grote Ontwaking’.
Dagelijks zijn er gemeenten gerelateerd aan deze Beweging in meer dan 178 landen. Er zijn meer dan honderd Churches of Christ in NSW.
Wat zijn de “kenmerken” of “distinctives” van deze wereldwijde familie?
Het is mogelijk om tien belangrijke kenmerken te kiezen:
1.
2. Een toewijding aan evangelisatie en zending
3. Een nadruk op het centrale belang van het Nieuwe Testament
4. Een eenvoudige geloofsbelijdenis
5. De doop van gelovigen
6. Wekelijks avondmaal
7. Een Bijbelse naam
8. Gemeentelijke autonomie
9. Lekenleiderschap
10. Diversiteit/Vrijheid/Liberaliteit
“Waar komen wij vandaan?” Deel twee.
Twee sleutelfiguren komen naar voren in de ontstaansgeschiedenis van de Kerken van Christus. Alexander Campbell (geboren in Ierland van Schotse ouders – geëmigreerd naar de VS – foto links) en Barton W Stone (VS). Sommigen verwijzen zelfs naar de Kerken van Christus als een uitdrukking van de ‘Stone-Campbell Beweging’. De Kerken van Christus definiëren zichzelf vandaag de dag nog steeds als een Beweging en niet als een Denominatie. Een groep onafhankelijke kerken, gemeentelijk bestuurd, die ernaar streven de Kerk te herstellen tot haar nieuwtestamentische beginselen en patronen en deze tot uitdrukking brengen in hun plaatselijke context.
Een zorg voor Christelijke Eenheid. Definiërende uitspraak “Wij zijn niet de enige christenen, maar alleen christenen”
In de ‘Declaration and Address’ van 1808 schreef Thomas Campbell dat de ‘Kerk van Christus op aarde in wezen, opzettelijk en grondwettelijk één is’. Een andere pionier, Barton Stone, sprak van de eenheid van de christenen als de ‘poolster’. De ‘christelijke’ beweging was een beweging voor eenheid binnen de gefragmenteerde en vaak vijandige en concurrerende kerkelijke omgeving van die tijd, maar werd uiteindelijk een aparte beweging.
Het ethos van de Kerken van Christus is het streven naar eenheid onder de volgelingen van Christus, waarbij volledige erkenning en geldigheid wordt gegeven aan hun persoonlijk geloof, in welke beweging of kerk zij ook gevonden mogen worden.
Een toewijding aan Evangelisatie en Zending
Gemeenschap was nooit een doel op zich. De wenselijkheid ervan kwam voort uit het inzicht “dat de wereld alleen kan worden gewonnen als de kerk één wordt”. Vandaag de dag wordt die betrokkenheid getoond door zowel de noodzaak van persoonlijke toewijding aan Jezus Christus te benadrukken als door een zorg voor vrede en gerechtigheid voor alle mensen. Velen zullen deze twee klemtonen met elkaar in evenwicht brengen, maar vaak zal de ene klemtoon veel meer worden gelegd dan de andere.
Waar komen wij vandaan#3
Een nieuwtestamentische nadruk
Vaststellende uitspraken “Geen ander boek dan de Bijbel” en “Waar de Schriften spreken, spreken wij; en waar de Schriften zwijgen, zwijgen wij.”
Christelijke Kerken en Christelijke Kerken zijn ‘Mensen van het Boek’. Zij geloofden dat eenheid kon worden bereikt door de Nieuwtestamentische kerk te ‘herstellen’ – door de opeenstapeling van tradities die tot verdeeldheid hadden geleid, weg te strepen. Het gezag moest liggen bij de Schriften – niet bij de kerkelijke tradities. Velen vinden het nog steeds leuk om te worden aangeduid als deel van de ‘Restauratie Beweging’. Alle leden van de Churches of Christ en Christelijke Kerken zouden zichzelf beschrijven als bijbels.
Alexander Campbell’s vader Thomas zei in een toespraak in 1809, rond de tijd van de vorming van onze Beweging: “God had in zijn heilig Woord een onfeilbare norm voorzien, die alles en alleen toereikend was, als basis van vereniging en christelijke samenwerking. Hij toonde echter aan dat de mensen niet tevreden waren met de leer ervan, maar zich buiten de Bijbel hadden begeven om voor zichzelf religieuze theorieën, meningen en speculaties te ontwerpen, die de werkelijke oorzaken waren van de ongelukkige controverses en twisten, die de religieuze wereld zo lang hadden ontredderd”. In zijn conclusie merkte hij op: “Waar de Schriften spreken, spreken wij; en waar de Schriften zwijgen, zwijgen wij.” Er werd gezegd dat er een diepe stilte over de menigte viel, toen het gewicht van die gedachte in hun gedachten verzonk.
Thomas had betoogd: “Welke particuliere mening men ook mocht hebben over zaken die niet duidelijk geopenbaard zijn, men moet er het zwijgen toe doen, en men mag geen poging doen die aan anderen op te leggen.” Deze uitspraak betekent in feite dat elk geloof, mening, waarde of kerkelijke praktijk of traditie, die niet in de Schrift wordt onderschreven, niet aan een ander kan worden opgedrongen. Wij moeten bedenken dat veel van de kerkelijke tradities hier in Epping, bijvoorbeeld hoe wij de eredienst houden, het ambt vervullen, het Avondmaal vieren, de plaats van de tafel innemen, in kerkbanken zitten en in een kerkgebouw bijeenkomen, slechts een pragmatisch middel zijn om een doel te bereiken.
Waar komen we vandaan? deel #4
Een eenvoudige geloofsbelijdenis
Definiërende uitspraak “Geen andere geloofsbelijdenis dan Christus”
Van Matteüs 16:15 “Maar hoe zit het met u?” vroeg hij. “Wie zegt u dat ik ben?”
16 Simon Petrus antwoordde: “U bent de Messias, de Zoon van de levende God.”
kwam de hoeksteenvraag voor het kerklidmaatschap: ‘Gelooft u dat Jezus de Christus is, de Zoon van de levende God, en hebt u Hem aanvaard als uw Heer en Redder?’ Ja antwoorden op die vraag is alles wat vereist is voor lidmaatschap. Het is ook de vraag die het vaakst wordt gesteld bij de doop van een gelovige. Deze eenvoudige vraag vermeed het gebruik van vaak splitsende geloofsbelijdenissen, die regelmatig waren verworden tot leerstellige verklaringen die mensen moesten onderschrijven, om bij een bepaalde gemeente te kunnen horen.
Barton W. Stone Beweging
In de heuvels van Kentucky verliet een Presbyteriaanse predikant genaamd Barton W. Stone 1772-1844 met zijn gehele gemeente het Cumberland Presbytery. Daarmee vormde deze groep wat de Cane Ridge Christian Church werd. In het boek Attitudes and Consequences schrijft Homer Hailey: “Deze mensen noemden zichzelf `christenen’, verwierpen menselijke geloofsbelijdenissen en partijnamen, en beriepen zich alleen op de Bijbel voor hun leidraad in geloof en gedrag.”
Alexander en Thomas Campbell Beweging
Over deze tijd, braken Thomas Campbell (1763 -1854) en zijn zoon Alexander Campbell (1788 – 4 maart 1866), beide Presbyteriaanse predikanten uit Pennsylvania, met hun confessionele achtergrond en begonnen met het organiseren van Christelijke Kerken in die hele staat. Tegen 1832 verenigde de Campbell groep, die toen veel groter was dan die van Stone, zich met Stone’s Kentucky kerken om de grootste en snelst groeiende religieuze organisatie van die tijd te vormen. Nogmaals, laat het worden opgemerkt dat hun vereniging was gebaseerd op hun identieke geloof in de noodzaak en mogelijkheid van het herstel van de Nieuw Testamentische Kerk.
Down through the ages many churches have employed…
· Creeds (short pithy documents describing their group’s beliefs)
· Confessions (longer descriptions of those beliefs, usually in book or booklet let form)
· Catechisms (series of questions designed to teach new members their beliefs)
By contrast, Churches of Christ have been traditionally opposed creeds, confessions and catechisms. In their place, we have “mottos” which articulate principles as opposed to specifying doctrines such as
· “Where the Bible speaks we speak, where the Bible is silent, we’re silent”
· “We’re not the only Christians, but Christians only”
· “No Creed but Christ, No Book but the Bible, and No Law but Love”
Waar komen we vandaan? Deel # 5
De doop van gelovigen
Volgens het patroon van het Nieuwe Testament, waarin we zien – het evangelie gepredikt en beantwoord door geloof met bekering en onveranderlijk werden gelovigen gedoopt, vaak zonder uitstel. Een voorbeeld van vele is te vinden in Handelingen 2
37 Toen het volk dit hoorde, werd het hun aan het hart geslagen en zeiden tot Petrus en de andere apostelen: “Broeders, wat zullen wij doen?” 38 Petrus antwoordde: “Bekeert u en laat u dopen, ieder van u, in de naam van Jezus Christus, tot vergeving van uw zonden. En gij zult de gave van den Heiligen Geest ontvangen. 39 De belofte geldt voor u en uw kinderen en voor allen die veraf zijn – voor allen die de Here, onze God, zal roepen.”
40 Met vele andere woorden waarschuwde hij hen; en hij smeekte hun: “Redt u van dit verdorven geslacht.” 41 Zij die zijn boodschap aannamen, lieten zich dopen, en op die dag werden er ongeveer drieduizend aan hun aantal toegevoegd.
Alleen mensen die zelf belijdenis van hun geloof kunnen doen, worden gedoopt. Men spreekt daarom wel van de “gelovigendoop”. De wijze van dopen is door onderdompeling. Hier in Epping Church of Christ zijn alle oudsten en voorgangers verplicht zich te laten dopen door onderdompeling, maar omdat wij dit niet noodzakelijk achten voor redding, komt de kwestie van lidmaatschap neer op – Bent u een christen en wilt u met ons samenwerken in de zending en bediening van Christus in en door onze gemeente? Uit Mattheüs 16:15f “Maar hoe zit het met u?” vroeg hij. “Wie zegt u dat ik ben? “16 Simon Petrus antwoordde: “U bent de Messias, de Zoon van de levende God.”
kwam de hoeksteenvraag voor het kerklidmaatschap: ‘Gelooft u dat Jezus de Christus is, de Zoon van de levende God, en hebt u Hem aanvaard als uw Heer en Redder?’ Ja antwoorden op die vraag is alles wat nodig is voor lidmaatschap.
De doop hoeft niet in een kerk plaats te vinden. In Handelingen 8 lezen we 36 Toen zij op weg gingen, kwamen zij bij water en de kamerling zei: “Kijk, hier is water. Wat kan mij in de weg staan om gedoopt te worden?” 38 En hij gaf bevel om de wagen tot stilstand te brengen. En Filippus en de kamerling daalden beiden in het water en Filippus doopte hem. In het Nieuwe Testament werd niemand in een kerkgebouw gedoopt. Het is echter een geweldige bemoediging voor de gemeente om getuige te zijn van iemands toewijding aan Christus in de doop. Zoals een mentor eens tegen me zei: “Niets pompt meer leven in een gemeente dan een doop”.
We hebben een voorraad van een uitstekend boekje van Ps John White over de kwestie van de doop van gelovigen en het kantoor zou u graag een exemplaar geven om te overwegen om u te laten dopen als gelovige. Al onze voorgangers en oudsten willen er graag met u over praten. Ik zou u sterk willen aanmoedigen om te overwegen u te laten dopen als een gelovige als u een volgeling van Christus bent.
Where do we come from? # 6
Wekelijks Avondmaal
Opnieuw proberen de Kerken van Christus het principe en de gebruiken van de nieuwtestamentische kerk in hun eigen omgeving na te bootsen. Handelingen beschrijft de accenten van deze nieuwe groep gelovigen en opnieuw lezen we uit Handelingen 2 42 Zij wijdden zich aan het onderwijs van de apostelen en aan de gemeenschap, aan het breken van het brood en aan het gebed. 43 Iedereen was met ontzag vervuld over de vele wonderen en tekenen die de apostelen verrichtten. 44 Al de gelovigen waren samen en hadden alles gemeenschappelijk. 45 Zij verkochten bezittingen en goederen om te geven aan ieder die nood had. 46 Elke dag bleven zij samenkomen in de voorhoven van de tempel. Zij braken het brood in hun huizen en aten samen met blijde en oprechte harten, 47 terwijl zij God loofden en de gunst genoten van het hele volk. En de Here voegde dagelijks aan hun aantal toe degenen die gered werden.
We zien dus dat de vroege kerk zich volledig toelegde op onderwijs, gemeenschap, het breken van het brood, gebed, samenkomen voor gezamenlijke aanbidding, samenkomen in huizen en samen God loven.
We lezen in Korintiërs dat zij het Avondmaal in hun huizen vierden, wat waarschijnlijk een onderdeel was van een grotere gezamenlijke maaltijd. Zij waren vreugdevol, blij en oprecht in hun gemeenschap en aanbidding.
In hun streven om de nieuwtestamentische praktijk te volgen, vieren Christelijke Kerken en Kerken van Christus de communie of ‘Het Avondmaal’ elke zondag op de ‘eerste dag van de week’ (De Joodse week eindigde op zaterdag).
Het Avondmaal in onze kerk wordt geleid door hen die geacht worden de juiste geestelijke rijpheid en bekwaamheid te hebben, en om de bediening van de leden van het lichaam van Christus te bevestigen, wordt het zelden door de voorganger geleid. In de ECC is er geen onderscheid in geslacht over wie dit belangrijke deel van de dienst mag leiden. Sommigen beschouwen het als een centraal onderdeel van onze eredienst.
Er zullen gelegenheden zijn waar het Avondmaal niet zal worden aangeboden. Deze gelegenheden zijn gewoonlijk bedoeld om niet-christenen naar de kerk te brengen, zodat zij het evangelie kunnen horen. Vandaar dat de ouderwetse uitdrukking die gebruikt werd om zulke samenkomsten te beschrijven “Evangeliedienst” was.
We gebruiken alcoholvrij druivensap om niemand met alcoholproblemen te laten struikelen. Ons platte, ongebrande brood lijkt sterk op dat uit de tijd van het Nieuwe Testament.
We bieden rijstcrackers voor mensen met een glutenallergie en zwarte bessensiroop voor iedereen met een druivenallergie. Alles geserveerd in individuele bekers om redenen van hygiëne.
Waar komen we vandaan? # 7
Biblical Name
In an endeavour to break down denominational barriers to inter-church fellowship and the veneration of saints in church titles, our founders looked to the scriptures to see how Paul addressed his letters and how he refers to churches. We find such phrases like
· To the church of God in Corinth 1 Cor 1:2
· to the churches of Judea that are in Christ. Gal 1:22
· the church that meets at their house. Romans 16:5
· churches in Judea, which are in Christ Jesus 1 Thes 2:14
and collectively referring to all the churches Paul writes
· All the churches of Christ send greetings. Romans 16:6
So we see the words Church, Christ and a location as common. We are “Epping Church of Christ”. Let wel, wij zijn niet “The Epping Church of Christ”, omdat wij geloven dat Christus vele kerken in Epping heeft, waarvan wij er slechts één zijn, en waarvan de leden inderdaad onze broeders en zusters zijn. Wij zijn slechts gelovigen, niet de enige gelovigen.
Een aantal kerken stapt de laatste tijd af van deze traditie en gebruikt namen die hun missie beschrijven zoals:- Restore, Discovery, Thrive, One to One, Lifegate, New Day. Anderen noemen zichzelf “Community Church” vaak in hun naam verbonden met de voorstad of het gebied waar ze gevestigd zijn, bijvoorbeeld “Coast Community Church” in Bensville Central Coast.
Van onze nationale website ‘Leden van de opkomende 19e Eeuwse Beweging wilden alleen bekend staan als ‘Christenen’ of ‘Discipelen van Christus’. Slogans als ‘Alleen christenen – maar niet de enige christenen’ en ‘Bijbelse namen voor Bijbelse mensen’ legden deze nadruk. Gemeenten gebruiken namen als Kerk (of Kerken ) van Christus, Christelijke Kerk of Christelijke Kerk (Discipelen van Christus).’
Waar komen we vandaan #8
Congregationele Autonomie
Gemeenten zijn onafhankelijk, plaatselijk bestuurd en zelfbepalend. Elke gemeente opereert als een eigen entiteit, maar is in gemeenschap met gelijkgestemde kerken. Kerken bepalen hun eigen richting en roepen predikanten van hun keuze aan. Kerken van Christus zijn geen denominatie. Elke gemeente ziet zichzelf als deel van een grotere Beweging en hun relatie tot elkaar is er een van gemeenschap. Ons Freshhope Kantoor op Rhodes probeert de Beweging te dienen door dingen te doen die de lokale kerk niet kan. Zoals bejaardenzorg, het coördineren van overzeese zending, het coördineren van hulp bij natuurrampen, sociaal welzijn en het toerusten van mensen voor bediening. Ze houden ook een jaarlijkse retraite voor leiders en voorgangers, zorgen voor de geloofsbrieven van voorgangers en controleren de bevoegdheid om huwelijken te sluiten binnen de Beweging. Zij hebben geen directe controle over welke gemeente dan ook, met uitzondering van die kerken die zodanig zijn uitgedund dat zij niet langer levensvatbaar zijn. De akten van onze eigendommen en de meeste kerken zijn in handen van de Churches of Christ Property Trust. Dit helpt misbruik van gemeenschappelijke bezittingen te voorkomen – zoals de voorganger die het landhuis verkoopt en op wereldreis gaat!
Er is een Nationale Kerken Leiderschap Bijeenkomst van de belangrijkste leiders uit elke staat. Deze probeert leiding te geven aan zaken die onze beweging op nationaal niveau aangaan. Wereldwijd is er een zeer beperkte organisatie. De Wereldconventie van Kerken van Christus komt om de paar jaar op verschillende plaatsen in de wereld bijeen en tracht gemeenschap, begrip en samenwerking binnen de hele wereldfamilie op te bouwen.
Waar komen we vandaan? #9
Leiderschap
Vaststelling “Ieder lid, een ambtsdrager”
Het ‘Priesterschap van alle gelovigen’ is een kenmerk van alle christelijke kerken en kerken van Christus. Wij spreken van ‘wederzijds ambt’. Deelname van leken aan alle aspecten van het leven van de kerk is een opmerkelijk kenmerk. Leken leiden bijna altijd de sacramenten. In Epping worden vrouwen en mannen gezien als gelijkwaardig in functionaliteit, waarbij begaafdheid, karakter en roeping de bepalende factor zijn, niet het geslacht. Vrouwen zijn welkom om te dienen als pastor, ouderling en diaken. Maar andere gemeenten zien aparte rollen voor mannen en vrouwen. Ook dit weerspiegelt het recht van elke gemeente om zelf te bepalen hoe zij de Schrift leest, begrijpt en toepast in hun context.
Aangezien leken elke bediening kunnen uitvoeren, was het idee van een betaalde voorganger geen integraal onderdeel van de oorspronkelijke ethos van de Kerken van Christus. De ervaring leerde echter dat iemand die een specifieke theologische opleiding had gevolgd, een enorme aanwinst zou zijn voor het voortdurende onderwijsleven van de kerk. In de begintijd werd deze persoon regelmatig “de prediker” genoemd. Dit definieerde en impliceerde zowel een beperking van hun rol. Op dezelfde manier worden onze Pastors tegenwoordig aangesteld door onze gemeente omdat wij geloven dat zij de roeping, de gave en het karakter hebben om specifieke rollen te vervullen die nodig zijn in de kerk en die buiten het bereik liggen van het gemiddelde gemeentelid, gezien de beperkingen van expertise of tijd die nodig is voor mensen met normale werk- en gezinsschema’s.
In Epping spreken we over elkaar dienen door het Vinden, Vullen en Functioneren in onze door God gegeven gaven.
Waar komen wij vandaan #10
Verscheidenheid
Definiërende uitspraak ‘In hoofdzaken eenheid, in niet- hoofdzaken vrijheid, en in alle dingen liefde (naastenliefde)’
Dit is misschien wel de bekendste slogan in onze Familie. Christelijke Kerken en Kerken van Christus hebben altijd diversiteit toegelaten en veel van die diversiteit is verrijkend geweest. Verscheidenheid laat ook de mogelijkheid van intolerantie en verdeeldheid toe en dat is helaas een deel van de geschiedenis van onze Beweging geweest. Deze christelijke familie staat voor de uitdaging voor zichzelf de eenheid-in-diversiteit te vinden die zij voor de gehele kerk van Jezus Christus nastreeft.
Eenheid komt tot uitdrukking in toewijding aan voor de hand liggende hoofdpijlers van het geloof waarover wij het allen gemakkelijk eens kunnen worden. Toch is er in het christelijke denken een gezonde ruimte voor verscheidenheid van standpunten over niet-essentiële kwesties. Er kunnen zelfs oprechte meningsverschillen zijn over de interpretatie van de Schrift. Verschillen van mening over een reeks meer minder belangrijke zaken. Als we dit erkennen – de oproep luidt: “In essentiële zaken eenheid, in niet-essentiële zaken vrijheid” – dan wordt het recht van mensen – onder God, onder de Schrift, en met een duidelijk bewustzijn – om tot verschillende conclusies te komen over niet-essentiële zaken, zowel toegestaan als gerespecteerd. In plaats van razende ruzies te hebben over kleine verschillen, zegt ons motto “en in alles de liefde (naastenliefde)”. Toestaan en aanvaarden dat er meningsverschillen zullen zijn, maar op die momenten altijd de wet van de liefde laten zegevieren. Het oude woord dat hier gebruikt werd was “naastenliefde”, wat voor mij een betekenis heeft van vriendelijkheid, genadigheid, vrijgevigheid en speelruimte. Alleen al deze lofprijzing in de praktijk waargemaakt “In hoofdzaken eenheid, in bijzaken vrijheid, en in alle dingen liefde (naastenliefde)” kan meer doen om christenen overal te verenigen dan bijna elke andere maatregel.
Karakteristieken van onze kerken – van onze nationale website lezen we….
De familie van kerken die bekend staan als Christian Churches, Christian Church (Disciples of Christ) en Churches of Christ is voortgekomen uit een beweging uit het begin van de 19e eeuw met wortels in zowel het Verenigd Koninkrijk als de Verenigde Staten van Amerika. Vandaag de dag zijn er in meer dan 178 landen gemeenten die verwant zijn aan deze christelijke wereldgemeenschap.
Wat zijn de ‘kenmerken’ of ‘distinctieven’ van deze wereldwijde familie?
Heden ten dage is er in elk Christelijk Wereldcommunaal grote verscheidenheid in geloof en praktijk. Er zijn ook veel kenmerken van elke familie die door de gehele kerk van Jezus Christus worden gedeeld. Wat volgt is een poging om een algemeen maar eenvoudig beeld te schetsen van wie de Kerken van Christus en de Christelijke Kerken zijn en daarom moet het als een geheel worden gelezen. Het moet ook gelezen worden in de context dat er geen poging wordt gedaan om deze familie te scheiden van de universele kerk van Christus, maar eerder om haar plaats binnen de hele kerk te beschrijven.
Wat zijn dan de kenmerken van christelijke kerken en kerken van Christus?
Het is mogelijk om tien belangrijke kenmerken te kiezen:
1. Een zorg voor Christelijke Eenheid
2. Een toewijding aan Evangelisatie en Zending
3. Een nadruk op de centrale plaats van het Nieuwe Testament
4. Een eenvoudige Geloofsbelijdenis
5. De doop van gelovigen
6. Wekelijks Avondmaal
7. Een Bijbelse naam
8. Gemeentelijke autonomie
9. Lekenleiderschap
10. Diversiteit/Vrijheid/Liberaliteit
1. Een zorg voor Christelijke Eenheid
In de ‘Declaration and Address’ van 1808 schreef Thomas Campbell dat de ‘Kerk van Christus op aarde wezenlijk, opzettelijk en grondwettelijk één is’. Een andere pionier, Barton Stone, sprak van de eenheid van de christenen als de ‘poolster’. De ‘christelijke’ beweging was een beweging voor eenheid binnen de gefragmenteerde en vaak vijandige en concurrerende kerkelijke omgeving van die tijd, maar werd uiteindelijk een aparte beweging. Vandaag de dag zijn er verschillende opvattingen over hoe christelijke eenheid kan worden begrepen en bereikt, variërend van betrokkenheid bij de oecumenische beweging, waarbij sommigen betrokken zijn bij dialoog en onderhandeling met andere kerkfamilies, via een geloof dat er al een onderliggende, door God gegeven eenheid is ondanks schijnbare verdeeldheid, tot degenen die menen dat zij hebben ontdekt hoe de kerk zou moeten zijn en dat de eenheid zal komen doordat anderen dit erkennen en zich bij hen aansluiten.
2. Een toewijding aan Evangelisatie en Zending
Gemeenschap was nooit een doel op zich. De wenselijkheid ervan kwam voort uit het inzicht ‘dat de wereld alleen kon worden gewonnen als de kerk één werd’. Vandaag de dag wordt die betrokkenheid getoond door zowel de noodzaak van persoonlijke toewijding aan Jezus Christus te benadrukken als door een zorg voor vrede en gerechtigheid voor alle mensen. Velen zullen deze twee accenten met elkaar in evenwicht brengen, maar vaak zal de nadruk veel meer op de een dan op de ander liggen.
3. Een nieuwtestamentische nadruk
Christelijke Kerken en Kerken van Christus zijn ‘Mensen van het Boek’. Zij geloofden dat eenheid bereikt kon worden door de Nieuwtestamentische Kerk te ‘herstellen’ – door de opeenstapeling van tradities die verdeeldheid hadden gebracht, weg te strepen. Het gezag lag bij de Schriften – niet bij de kerk. Velen vinden het nog steeds prettig om aangeduid te worden als de ‘Herstelbeweging’; anderen geloven dat er moeilijkheden zijn om te accepteren dat het Nieuwe Testament een duidelijk verenigd model voor de kerk biedt en geloven dat de kerk ook open moet staan voor Gods huidige woord gemeten aan de bijbelse openbaring. Alle leden van de Kerken van Christus en de Christelijke Kerken zouden zichzelf als bijbels omschrijven, maar de interpretatie varieert sterk.
4. Een eenvoudige geloofsbelijdenis
Uit Matteüs 16:16 komt de hoeksteenvraag voor kerklidmaatschap: ‘Gelooft u dat Jezus de Christus is en aanvaardt u Hem als uw Heer en Redder?’ Ja antwoorden op die vraag is alles wat nodig is voor lidmaatschap, hoewel veel gemeenten nu lidmaatschapscategorieën hebben. Door deze eenvoudige vraag werd het gebruik van – vaak tot verdeeldheid leidende – geloofsbelijdenissen vermeden. Velen zullen vandaag geen gebruik maken van geloofsbelijdenissen; anderen zullen ze gebruiken als een middel om het geloof uit te drukken – maar niet als een test van het geloof.
5. Gelovigendoop
Alleen mensen die de leeftijd hebben bereikt waarop zij zelf belijdenis van hun geloof kunnen doen, worden gedoopt. De wijze van dopen is altijd onderdompeling. Vele gemeenten aanvaarden thans – door overbrenging – het lidmaatschap van hen die door andere tradities lid van de kerk zijn geworden; andere gemeenten zijn onwrikbaar van mening dat de doop van gelovigen essentieel is. Doopkapellen – voor onderdompeling – zijn kenmerken van de erediensten.
6. Wekelijks Avondmaal
Opnieuw gelovend dat zij het nieuwtestamentische model volgen, vieren Christelijke Kerken en Kerken van Christus elke zondag het Avondmaal of ‘The Lord’s Supper’ (het Avondmaal).
7. Bijbelse naam
Leden van de opkomende 19e eeuwse Beweging wilden alleen bekend staan als ‘Christenen’ of ‘Discipelen van Christus’. Slogans als ‘Alleen christenen – maar niet de enige christenen’ en ‘Bijbelse namen voor Bijbelse mensen’ gaven deze nadruk weer. Gemeenten gebruiken namen als Kerk (of Kerken of kerk) van Christus, Christelijke Kerk of Christelijke Kerk (Discipelen van Christus). Er zijn ook congregaties binnen verenigende kerken in vele gebieden en landen.
8. Gemeentelijke autonomie
Leden van Kerken van Christus en Christelijke Kerken leven onder het gezag van Christus, maar dit gezag wordt gezien als uitgewerkt in de plaatselijke gemeente. Voor velen is deze gemeentelijke autonomie absoluut; vele anderen bewaken hun autonomie angstvallig maar hebben gevestigde manieren van samenwerken; velen zijn georganiseerd in regio’s en/of nationaal maar nog steeds met een zeer grote mate van gemeentelijke autonomie. In het algemeen is de organisatie zeer beperkt. Sommige landen die nationaal georganiseerd zijn, werken samen via de “Disciples Ecumenical Consultative Council”. De Wereldconventie van Kerken van Christus is een wereldwijde broederschap die streeft naar het opbouwen van gemeenschap en begrip binnen de gehele familie.
9. Lekenleiderschap
Het ‘priesterschap van alle gelovigen’ is een kenmerk van alle christelijke kerken en kerken van Christus. Wij spreken van ‘wederzijds ambt’. Deelname van leken aan alle aspecten van het leven van de kerk is een opmerkelijk kenmerk. Leken leiden de sacramenten. Vrouwen en mannen worden in vele geledingen als gelijkwaardig gezien, maar anderen zien aparte rollen voor mannen en vrouwen. Er is een bedienend en opgeleid ambt met een erkenning die varieert van een ‘betaald lid’ tot een verwachting van bijzonder leiderschap.
10. Diversiteit
‘In wezen eenheid, in niet-wezen vrijheid, en in alle dingen liefde’ is de bekendste slogan in onze familie. Christelijke Kerken en Kerken van Christus hebben altijd verscheidenheid toegelaten en veel van die verscheidenheid is verrijkend geweest. Verscheidenheid biedt ook de mogelijkheid van onverdraagzaamheid en verdeeldheid en dat is helaas een deel van onze ervaring geweest. Deze christelijke familie staat voor de uitdaging om voor zichzelf de eenheid-in-diversiteit te vinden die zij voor de gehele kerk van Jezus Christus nastreeft.