Hoeggenotenoorlogen
1562 – 1598
De hugenoten waren de protestanten van Frankrijk. De Franse koningen, die zich verenigden met de protestantse vorsten van Duitsland tegen de Habsburgse keizers, vervolgden niettemin vaak de Franse protestanten. Een poging tot verzoening werd ondernomen toen het Edict van Amboise het bestaan van twee verschillende vormen van christendom goedkeurde.
De afslachting van Hugenoten bij Vassy in 1562 was het begin van de godsdienstoorlogen tussen de katholieken onder leiding van de hertog van Guise en de Hugenoten onder leiding van prins de Conde en de koning van Navarra.
De oorlog werd korte tijd onderbroken, maar laaide weer op na het beruchte
‘Bloedbad van Sint-Bartholomeus’ in 1572, toen bijna alle leidende hugenoten in Parijs werden gedood, en duizenden in heel Frankrijk.
Nadat zowel de koning van Frankrijk als de hertog van Guise waren vermoord, werd Hendrik van Navarra, een protestant, de rechtmatige erfgenaam van de troon. Om de natie te pacificeren bekeerde Hendrik zich tot het katholieke geloof met de woorden: “Parijs is een mis meer dan waard”. In 1598 vaardigde de nieuwe koning het Edict van Nantes uit, dat de Hugenoten hun religieuze en politieke vrijheid verleende.
Bijna honderd jaar later verklaarde Lodewijk XIV het Edict van Nantes te herroepen, en pas tijdens de Franse Revolutie (1789) werd de godsdienstvrijheid hersteld.