Toen Chrissy Teigen eerder deze maand toegaf dat ze negen jaar geleden haar okselvet had laten wegzuigen, voelde ik…empathie. Ik bedoel, niet zo veel – ze is een beroemdheid die in hetzelfde interview toegaf dat ze ’s avonds nooit haar gezicht wast, en met haar prachtige huid wil ik haar daarom een beetje de keel dichtknijpen. (Maar een beetje. Ik hou nog steeds van je, Chrissy.) Maar ik begreep waar ze vandaan kwam, en waarom ze een liposuctie van haar oksels wilde laten doen. Omdat ik in januari hetzelfde heb gedaan, en de verandering in mijn zelfvertrouwen sindsdien is verbazingwekkend.
Het is vreemd hoe vrouwen zich op een bepaald lichaamsdeel concentreren – een deel dat meestal niemand anders opvalt – maar het wordt iets waar je elke keer dat je in de spiegel kijkt op focust. Ik ben iemand die uiteindelijk best oké is met haar lichaamsbeeld – ik weet dat ik in vorm ben en ik zorg graag voor mezelf – maar zolang als ik me kan herinneren, heb ik die obsessieve gedachte van: “Ik heb echt dikke oksels.” Ik weet dat het belachelijk klinkt, maar ik dacht er constant aan. Zo erg zelfs dat ik er naar begon te kijken bij andere mensen als ik op straat liep, als ik in dokterspraktijken zat, of als ik in de rij stond bij Starbucks. Hadden zij ook zo’n bult? Was ik normaal?
Ik realiseerde me dat ik dat in zekere zin niet was. Ik had een vet plekje in mijn oksel dat anderen niet hadden. En dat kwam niet door mijn borsten. Als ik mijn onzekerheid aan goede vrienden of familie toevertrouwde, zeiden ze: “Je hebt grote DD borsten – het is gewoon borstweefsel.” Maar ik wist dat het niet zo was. Ik heb laaghangende borsten, en ze beginnen een stevige vijf centimeter onder waar dit vet woont. Ja, vrouwen met grotere borsten hebben de neiging meer vet in hun armen op te slaan, maar dit was geen borstweefsel.
Het klinkt misschien niet zo erg, dat extra okselvet, maar het dicteerde me bijvoorbeeld welke kleren ik droeg, mijn algehele zelfvertrouwen en mijn vermogen om me sexy te voelen. Ik droeg nooit tanktops omdat die mijn vet zouden uitknijpen. Ik had moeite om een badpak of een mooi stuk lingerie te vinden waarbij ik me niet meteen wilde bedekken. Ik werd zelfs hecht met mijn kleermaker omdat ik daar zo vaak was en hem mijn kleren liet aanpassen zodat bandjes en mouwen zo ver mogelijk van mijn oksel verwijderd waren.
Hoe vreselijk ik me er ook bijna dagelijks door voelde, in mijn achterhoofd dacht ik altijd dat het gewoon een deel van mijn lichaam was waar ik mee moest leren leven. Het maakte niet uit hoeveel ik sportte – ik ging regelmatig 3 tot 4 dagen per week naar de sportschool – of hoe zuiver mijn dieet was. Ik kon het vet niet wegwerken. Dus ik dacht dat ik vast zat.
Ik begon naar andere mensen te kijken als ik over straat liep, als ik bij de dokter zat of als ik in de rij stond bij Starbucks. Hadden zij ook zo’n bult? Was ik normaal?
Tenminste, zo voelde ik me totdat ik Dr. Ryan Neinstein begon te zien, oprichter van Neinstein Plastic Surgery en plastisch chirurg bij NYC Surgical Associates. Ik ging naar hem toe voor botox vlak na mijn 30e verjaardag, en na een paar afspraken begon ik over mijn bult. Toen ik hem vertelde dat ik dacht dat het mijn eigen persoonlijke angst was, veegde hij het idee snel van tafel en vertelde me dat het eigenlijk geen abnormale zorg is en dat hij voortdurend vrouwen met ditzelfde probleem behandelt. Ik was overdonderd en wilde meteen weten wat ik kon doen om het te verhelpen.
Hij stelde een minimaal invasieve okselliposuctie voor. In eerste instantie was ik nogal zenuwachtig over het idee – ik ben nooit geïnteresseerd geweest in plastische chirurgie, omdat ik de risico’s altijd te eng vond – maar deze procedure was veel minder extreem dan alle liposuctiebehandelingen waar ik ooit van had gehoord. In plaats van verdoving krijg je een kalmerend middel voordat je naar de operatiekamer gaat, en als je eenmaal in de OK bent, spuiten ze een verdovende vloeistof direct onder het vet om het zachter te maken. Daarna gebruiken ze ultrasone energie om het vezelige weefsel en het vet te smelten, en daarna grijpen ze naar microapparaten om het vet voorzichtig te verwijderen. Tenminste, dat is hoe Dr. Neinstein het wetenschappelijk heeft uitgelegd. Voor mij was het gewoon dat hij me verdoofde, er een buisje in stak en het akelige van mijn bestaan uit mijn lichaam zoog. Het beste deel: Dr. Neinstein zei dat ik in 30 minuten klaar zou zijn, dat er geen hechtingen zouden zijn en dat ik alleen twee dagen een drukverband zou moeten dragen om de zwelling te verminderen.
Het enige waar ik langer dan twee seconden over nadacht, waren de kosten. Omdat het een volledig cosmetische ingreep is, wordt hij niet vergoed door de verzekering. De kosten bedragen zo’n 4000 dollar, niet bepaald een makkie. Maar toen ik de kosten vergeleek met de gemiddelde kosten van een liposuctie (ongeveer het dubbele, zei de dokter), besloot ik ervoor te gaan. Het was het waard om 4000 dollar te betalen voor een probleem dat me al mijn hele leven achtervolgt.
De procedure zelf was helemaal niet eng of pijnlijk. De hele tijd dat ze het vet uit mijn oksel aan het zuigen waren, had ik een gesprek met de verpleegster over haar recente scheiding. Voor ik het wist, was ik klaar. En het vet – zo groot als een frisdrankblikje aan elke kant – was eindelijk weg.
Het herstelproces was ook supergemakkelijk. Ik heb de ingreep op een vrijdag laten doen, zodat ik in het weekend lekker kon chillen, en maandag kon ik weer aan het werk. (Ik ben zelfs op zondag met mijn ouders naar de opera geweest.) Na een week kon ik weer sporten. Ik had een beetje blauwe plekken, maar niets drastisch – ik had de jongen met wie ik uitging niet verteld over de liposuctie; ik zei alleen dat ik mijn oksel had gekneusd tijdens het sporten. En het litteken van de incisie? Het is ongeveer zo groot als een insectenbeet.
Het is nu zo’n vijf maanden geleden dat ik liposuctie heb laten doen, en ik ben nog steeds blij dat ik het heb gedaan. Er rust een enorm stigma op jonge vrouwen die cosmetische chirurgie ondergaan, maar dit was iets aan mijn lichaam waar ik me voortdurend zorgen over maakte. Ik zag een kans om het te veranderen, op een manier die minimaal invasief en relatief betaalbaar was, dus die kans heb ik gegrepen. En het heeft de manier waarop ik me voel echt veranderd. Ik draag nu veel vaker een tanktop en ik heb een badpak met haltertopje gekocht – iets wat ik vroeger nooit zou hebben gedaan – en ik kan niet wachten om dat deze zomer te dragen. Ik kijk niet meer steeds naar andere vrouwen en vraag me niet meer af of ze mijn vet zien. Ik loop nu gewoon over straat. Het klinkt zo eenvoudig, maar vergeleken met mijn leven daarvoor? Ik zou het duizend keer beter vinden.
*Naam is veranderd om privacyredenen.
Volg Samantha op Instagram en Redbook op Facebook.