Ice-T, Van ‘Cop Killer’ naar ‘Law & Order’

LANGUAGE ADVISORY: Dit uittreksel bevat taal die sommigen aanstootgevend kunnen vinden.

Omdat ik eerst naam maakte als rapper die South Central L.A. claimde, gaan mensen er vaak vanuit dat ik een West Coast-cat ben. Maar mijn familie komt eigenlijk uit het oosten. Ik ben geboren in Newark, New Jersey, en opgegroeid in Summit, een chique stad in het noorden van Jersey. Er was een klein gedeelte van Summit waar de meeste zwarte families woonden. Mijn ouders en ik woonden in een duplexwoning in Williams Street. En in de straat direct achter ons – achtertuin aan achtertuin – woonde mijn tante, de zus van mijn vader.
De eerste jaren was het een echt midden-Amerikaans leven.
Ik kan me niet herinneren dat ik uitstapjes heb gemaakt of iets spannends heb meegemaakt. Wat ik me wel herinner, is dat als mijn vader me ergens mee naartoe nam, hij White Castle hamburgers haalde en me op de achterbank gooide, en verwachtte dat ik mijn White Castles opat en stil was. Mijn vader en ik brachten samen veel tijd door zonder iets te zeggen. Ik ging naar de YMCA, waar ik leerde zwemmen en turnen. Het was nogal wat om lid te zijn van de Y, want dat betekende dat je vader geld had om aan jou uit te geven. Ik weet nog dat ik van Pollywog naar Dolphin ging, en daarna naar Shark en Lifesaver, en ik ben best trots op het feit dat ik een goede zwemmer heb geleerd.
Er was geen geweld of trauma. Het was rustig, eenvoudig en voorstedelijk. Een bijna perfecte jeugd – behalve, voor mij, dat ik om de paar jaar een ouder verloor…
Mijn vaders familie kwam uit Virginia en Philadelphia. Hij was geen broer die veel praatte. Hij was een arbeider, een stille, blauwe-kraag kerel. Jaren – decennia – lang werkte hij in dezelfde baan. Hij was een ervaren monteur bij de Rapistan Conveyer Company in Mountainside, waar hij transportbanden repareerde. Ondanks het feit dat Summit overwegend blank is, kan ik niet zeggen dat er openlijke vooroordelen waren in de stad, althans niet binnen de volwassen wereld zoals ik die waarnam. Al mijn vaders vrienden, al de jongens met wie hij werkte, waren blanke arbeiders. Lunch-bucket dudes. Zwart en blank, ze konden het allemaal goed met elkaar vinden. Mijn vader was een broer met een donkere huidskleur, maar mijn moeder was een dame met een heel lichte huidskleur. Naar wat ik begreep was ze Creools; we denken dat haar volk oorspronkelijk uit New Orleans kwam. Ze zag er bijna uit als een blanke vrouw, wat betekende dat ze kon doorgaan – zoals de mensen toen zeiden. Haar haar was gitzwart. Ze was slank en erg aantrekkelijk. Ik herinner me dat mensen tegen haar zeiden dat ze op Lena Horne of Dorothy Dandridge leek. Het feit dat mijn moeder kon doorgaan intrigeerde me, zelfs als klein kind. Ik begreep dat het een verdomd groot probleem was. In mijn gezin was het vaak een onderwerp van stille discussies tussen mijn ouders. Als je kunt passeren, hoor je hoe blanken vrijuit met elkaar praten als er geen zwarten in de buurt zijn. Je krijgt zo een soort undercover kijkje in de manier waarop blanken echt denken. Mijn moeder begreep racisme dus heel goed, van beide kanten van het hek, en er was nooit enige tolerantie voor in huis.
Zo wazig als veel van mijn jeugd voor mij is, heb ik wel een heel duidelijke herinnering aan de dag waarop ik voor het eerst hoorde dat ik zwart was. Daarvoor, denk ik, wist ik nooit echt dat ik zwart was. Iedereen komt er op een bepaald moment in zijn leven achter dat er iets is dat “ras” heet, en voor mij gebeurde dat toen ik ongeveer zeven jaar oud was.
In die tijd ging ik naar de Brayton Elementary School in Summit, en ik had een blanke vriend die Alex heette. Hij was een van mijn beste vrienden op school. Op een dag liepen Alex en ik na schooltijd naar zijn huis en we kwamen een andere jongen uit onze klas tegen, Kenneth – hij was een van de weinige andere zwarte kinderen die met mij naar Brayton ging. Toen we Kenneth tegenkwamen, zei Alex tegen hem: “Kenneth, je mag niet langskomen.” Kenneth zag er behoorlijk teleurgesteld uit, maar hij liep gewoon door, met zijn hoofd naar beneden, schoppend tegen de stoeprand, zoals kleine kinderen doen. Toen kwamen we nog een paar kinderen uit onze klas tegen en Alex vond het geen probleem om ze bij hem thuis uit te nodigen om te spelen. We liepen in stilte over het trottoir en toen schoot me de vraag te binnen: “Ik dacht dat je Kenneth had gezegd dat je geen vrienden meer mocht uitnodigen?” Vroeg ik. “Kenneth?” Alex lachte. “O, Kenneth – hij is een duisterling.”
Hij zei die onzin zo nuchter. Ik begreep het niet. De rest van de middag was ik aan het trippen. Verdorie, dacht ik, Alex denkt vast dat ik blank ben. Ik denk dat ik ook voorbijga.
Nou, ik had een andere blanke vriend, Mark, en de regels bij hem thuis waren een beetje anders dan bij Alex. Alle kinderen mochten bij Mark thuis in de tuin komen spelen, maar als het buiten donker werd, zodra de schemering het moeilijk maakte om te zien, mochten de blanke kinderen binnenkomen en blijven spelen, maar de zwarte kinderen werden naar huis gestuurd. Niemand stelde vragen. Niemand zei iets. Het werd gewoon geaccepteerd zoals de dingen waren. En ik werd nog steeds als “blank genoeg” beschouwd – of misschien waren ze gewoon in de war over wat ik precies was – dat ik mocht blijven spelen met de blanke kinderen terwijl het handjevol zwarte kinderen er gewoon vandoor ging.
Het was zo verwarrend als wat. Toen ik thuiskwam, vertelde ik het aan mijn moeder. Ze keek me aan met een halve glimlach.
“Schatje, mensen zijn stom.”
Dat was haar zin. Het is een van de dingen die ze vaak tegen me zei. Mensen zijn stom. Ze zei het niet precies, maar ik begreep dat ze bedoelde: Je kunt niet noodzakelijkerwijs de onwetende manier waarop mensen denken veranderen – maar je kunt verdomd zeker de manier beheersen waarop het jou persoonlijk beïnvloedt. Ik denk dat mijn moeder me op haar eigen manier voorbereidde door het te bagatelliseren, door me te vertellen dat dit onzin was – racisme – waar ik de rest van mijn leven op de een of andere manier mee te maken zou krijgen. Tot op de dag van vandaag, zeg ik constant dezelfde woorden onder mijn adem: Yo, maak je niet druk. Mensen zijn dom.