Ik heb een maand lang een personal trainer en voedingsdeskundige gehad en dat heeft alles veranderd

Sommige vrouwen mediteren dagelijks, zweten een uur in de sportschool en gaan om 22.00 uur naar bed. Dan ben ik er nog, de vriendin met een kater die Super Woman ervan probeert te overtuigen om cardio over te slaan en te gaan brunchen. Oké, misschien doe ik mezelf tekort. Ik doe een uur barre of kijk twee keer per week naar een dvd van Jillian Michaels – in goede weken – en ik heb een gezond BMI. Maar aan de andere kant heb ik geen noemenswaardige kracht, en mijn dieet van ’s ochtends koffie en Thais afhaaleten aan mijn bureau leidt vaak tot een energiecrisis tegen de middag. Als schrijfster besteed ik mijn tijd aan het jongleren met deadlines, het promoten van mijn debuutroman en het werken aan een tweede. Dit brengt veel stress met zich mee en nachtenlang staren naar een scherm. Aan het eind van de dag ben ik uitgeput.

Bekijk meer

Nadat ik tegen de dertig loop, zijn er tekenen dat mijn levensstijl niet vol te houden is. Mijn slaapschema is een puinhoop en vermoeidheid brengt me in eindeloze cycli van uitstelgedrag en bezorgdheid. Misschien is dit de reden waarom ik snel ja zeg als SELF me een trainer, twee voedingsdeskundigen, een slaappsycholoog, een carrièrecoach en toegang tot elke willekeurige fitnessles in New York City aanbiedt. Ik weet het, het is een hele mooie deal. Maar ik wil in dit seizoen van sapkuren en goede voornemens ontdekken hoe gezond ik zou kunnen zijn als ik er helemaal voor zou gaan. Het leger van top wellness professionals onder de sneltoets is slechts een bonus.

Mijn nieuwe fantasie #Fitspo leven zal bestaan uit vijf trainingen per week: twee cardio, twee kracht, en een yoga les. Plus een Fitbit om ervoor te zorgen dat ik 10.000 stappen per dag loop, een dieet dat speciaal op mij is afgestemd en een life-coaching sessie met een carrière goeroe. Ik ben er klaar voor.

De allereerste week ontmoet ik een persoonlijke trainer en voedingsdeskundige voor een koude, harde realiteitscheck.

Ik begin de maand met een ontmoeting met fitnessredacteur Emily Abbate, die ook een gecertificeerde trainer is. Abbate beoordeelt mijn sporadische regime en stelt voor dat ik experimenteer met een aantal nieuwe trainingen. “Je weet nooit waar het mee klikt,” zegt ze, en ze stuurt me naar mijn allereerste les hoge intensiteit intervaltraining (HIIT) in The Fhitting Room in NYC. De workout voldoet aan alle criteria voor mijn persoonlijke versie van de hel: Burpees zitten in de warming-up. De warming-up. Op de een of andere manier kom ik 50 minuten roeien, planken en kettlebells door, en vlucht dan naar de vrouwenkleedkamer om in beschaamde tranen uit te barsten. Ik heb altijd boot camp trainingen vermeden, vooral die met mannen, om precies deze reden. Ik haat het om hard te falen in het bijzijn van gespierde, prachtige mensen. Het helpt ook niet dat ik de volgende ochtend nauwelijks de metrotrap op kan lopen.

Later die week bereid ik me voor op mijn ontmoeting met Heidi Skolnik, C.D.N., een voedingsdeskundige die Olympiërs, NBA-spelers, professionele ballerina’s en andere mensen heeft begeleid die nog nooit hebben gegoogeld op “Is quinoa een noot?”. Mijn dieet is niet het gezondste: De meeste dagen sla ik het ontbijt over en eet ik rond 4 uur ’s middags een broodje of pad thai, wat ik ben gaan beschouwen als “linner” (als in lunch en avondeten). Mijn koelkast bevat amandelboter, kaas en kokoswater: op zich niet slecht, maar niet echt de ingrediënten van een maaltijd. Als hij mijn eetdagboek bekijkt, verklaart Skolnik mijn dieet als “inconsistent, zonder gevoel voor timing van voedingsstoffen of energiedistributie, en ongelijk in termen van inhoud en balans.” (Vertel me hoe je je echt voelt!)

Skolnik’s beoordeling haalt wel een deel van de angel uit mijn HIIT-klas ramp, dat wel. Mijn lage energie is deels te wijten aan mijn eetgewoonten, zegt ze. Sommige van haar tips zijn intuïtief (een brok Pecorino Romano en een reep Luna is geen avondeten) en andere verrassend. Ik heb bijvoorbeeld te weinig vezels. Ik heb ook functionele dyspepsie, een chronische spijsverteringsstoornis die een opgeblazen gevoel, misselijkheid en voortijdig volheidsgevoel veroorzaakt. (Sexy, toch?) Ze schrijft minstens 20 gram vezels per dag voor uit voeding zoals fruit en groenten. En ze stelt voor dat ik dingen vermijd die mijn maag kunnen irriteren, zoals alcohol, uien, knoflook, tomaten en – het ergste! – koffie.

Ik weet wat er met mijn dieet moet gebeuren; nu verder met mijn carrière. Soms word ik verlamd door besluiteloosheid, bang om de verkeerde keuzes te maken. Moet ik meer gaan freelancen, of moet ik me concentreren op mijn volgende roman? Ik bel met Susan Karda, directeur van leiderschapsontwikkeling bij Lululemon. Karda’s missie is om werknemers te helpen persoonlijk en professioneel geluk te vinden. Ze gaat Yoda tegen me zeggen: “Angst leeft in de toekomst,” zegt ze, terwijl mindfulness leven in het moment is. Karda stelt voor dat ik me voorstel dat ik op een bankje zit en me mijn gedachten voorstel als voorbij waaiende bladeren. In plaats van mezelf te dwingen ze te negeren, zou ik ze moeten erkennen en dan loslaten – elke ochtend vier minuten lang. Het klinkt gemakkelijk, maar de eerste dag vecht ik de hele tijd tegen de drang om aan een jeuk in mijn gezicht te krabben. In de toekomst heb ik elke dag om 7.30 uur een waarschuwing op mijn iPhone gezet (ik geef toe dat ik af en toe op de sluimerknop heb gedrukt) om op de bank te gaan zitten en te mediteren. Ik laat die angstige gedachten over deadlines en het aantal pagina’s binnen en visualiseer dan hoe ze wegdrijven. In het begin is het moeilijk om me te concentreren, maar al snel is het merkwaardig effectief en voel ik me overdag rustiger.

Daarna is het tijd voor een afspraak met een slaapexpert om uit te zoeken waarom ik steeds gekke nachtmerries heb. Ze zegt dat ik geen drank moet drinken (!) en schrijft me een nieuwe bedtijdroutine voor.

n opdracht van Skolnik ruil ik met tegenzin mijn geliefde latte ’s ochtends in voor groene ijsthee. De koffie-ontwenning maakt me chagrijnig. Ik voel me wazig, ongeconcentreerd en verstopt, en ik vergeet te mediteren. Ondanks het minderen met cafeïne, gaat mijn slaap achteruit in plaats van vooruit. Ik heb levendige, bloederige nachtmerries die me wakker schudden in het koude zweet. Ik krijg donkere kringen onder mijn ogen. Op een ochtend vertelt mijn vriend me dat ik hem om 2 uur ’s nachts wakker heb gemaakt met jammerende geluiden “als een hond.”

Ik raadpleeg Shelby Harris, Psy.D., directeur van het Behavioral Sleep Medicine Program van het Sleep-Wake Disorders Center van het Montefiore Medical Center in New York City. Zij vertelt me dat alcohol drinken binnen de drie uur voor het slapengaan de slaapkwaliteit vermindert en dat mijn huidige drankonthouding me misschien in een “REM-rebound” heeft gebracht, wat betekent dat ik mijn actieve slaap aan het inhalen ben en daardoor meer intense dromen heb. Zodra ik dat heb ingehaald, zegt ze, zullen ze waarschijnlijk verdwijnen. (Tot die tijd zal ik spiegels vermijden en camouflagestift gebruiken.)

Ik neem ook een nieuwe bedtijdroutine aan: Tanden poetsen, gezicht wassen en een pyjama aantrekken voor een ‘afkoeluurtje’, waarin ik mijn telefoon op Niet storen zet en probeer niet naar SVU te kijken. In plaats daarvan lees ik een boek of kook ik hardgekookte eieren om de koelkast te vullen. Serieus. Dit is mijn leven nu!

Ik heb steeds junk food cravings. Een gezonde kookboek auteur helpt me boodschappen te doen en leert me een aantal nieuwe, lekkere recepten. Toch is het moeilijk.

Toch, Gwyneth ben ik niet. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet verlang naar een stuk pizza en een ijskoude Corona Extra met limoen. Als ik op zondagmiddag na het trainen langs een ijssalon loop, steel ik bijna het aardbeienwafelhoorntje van een kind.

Om mijn trek te stillen, probeer ik een nieuw maaltijdrepertoire samen te stellen met Jackie Newgent, R.D.N., een gezondheidsbewuste kookboekenschrijfster. We ontmoeten elkaar bij een plaatselijke Whole Foods, zodat zij me kan helpen met het maken van voedzamere versies van mijn afhaalmaaltijden. Al snel maak ik biologische maaltijden van de grond af aan: een kom soba noodles met in de pan gebakken varkensvlees en tamari vinaigrette, kipdijen met kerrie, glutenvrije pasta met zelfgemaakte pesto. Ik maak zelfs mijn eigengemaakte ketchup (zo vers dat ik de flessen onmiddellijk vaarwel zeg).

Ja, deze dingen zijn heerlijk. Maar het duurt ook minstens een uur om ze klaar te maken, en als je na een training uitgehongerd bent, voelt dat als een eeuwigheid. Het is moeilijk om al deze leefstijlrichtlijnen te jongleren terwijl ik ook mijn leven probeer te leiden. Soms loop ik ’s avonds snel een rondje om mijn appartement om aan de 10.000 stappen te komen.

Drie weken na de training slaat de verleiding toe. Ik geef eraan toe… en de volgende dag voel ik me zo schuldig als de pest.

Ik kom in week drie net uit de spinningles en voel me fantastisch, maar zodra ik een drankje afwijs, hebben mijn vrienden het op me gemunt: “La-a-ame.” Ze houden me aan het lijntje totdat ik eindelijk toegeef en gefrituurde garnalenschijfjes en een glas Sauvignon Blanc bestel. Het eerste glas is hemels. Na het tweede ben ik dronken. De volgende ochtend word ik pafferig wakker, uitgedroogd en kwaad op mezelf, een bekend scenario. Dit is meestal het moment waarop ik mijn nieuwe gezondheidsregime opgeef. Ik pak mijn telefoon om mijn HIIT-workout van vanmiddag af te zeggen, maar deze keer houdt iets me tegen.

Of het nu de glimp is van een lichte armdefinitie die ik in de spiegel zie, of het blijvende resultaat van wekenlange ochtendmeditatie, ik weet het niet, maar mijn onlangs verbeterde ik is in staat om een avondje hedonisme te relativeren. Ik laat niet één misstap al het werk dat ik aan mezelf heb gedaan verpesten. De persoon in de spiegel mag dan een kater hebben, maar ze is nog steeds veerkrachtig, evenwichtig en veel moeilijker te overweldigen dan een paar weken geleden.

Aan het einde van de maand voel ik me een beetje een superheld. Ik slaap goed, ben minder gestrest, geniet van mijn trainingen en zie er zichtbaar fitter uit.

Ik ga naar mijn eerste Fhitting Room-les sinds de eerste ramp. Ik ben voorbereid op pure ellende, maar het is eigenlijk veel leuker en beter te doen dan ik me herinner. Dankzij Skolnik, ik ben goed gevoed. Ik heb geleerd om een uur voor de training een snee volkorenbrood met notenboter te eten. Ik ben ook minder zelfbewust geworden, waardoor het makkelijker is om me op mezelf te concentreren in plaats van mijn prestaties met die van anderen te vergelijken. Misschien komt het door de endorfine, maar ik snap helemaal waarom fitte mensen zo geobsedeerd zijn door deze plek.

Aan het einde van de maand kijk ik uit naar mijn zweetsessies en kan ik me zonder moeite door de regelmatige push-ups in barre heen slaan. Ik maak een paar keer per week maaltijden zoals mango-kip met bloemkoolrijst. Mijn verbeterde slaapkwaliteit heeft me meer energie gegeven. Ik word niet meer zo overweldigd door schrijfstress, en ik heb 50 nieuwe pagina’s van mijn tweede roman. Mijn lichaam begint tekenen van vorm te vertonen, met name mijn dijen, armen en kont.

Ik ben niet zo naïef dat ik denk dat ik deze vlekkeloze levensstijl de hele tijd kan volhouden zonder mijn persoonlijke trainer en voedingsdeskundige droomteam. Maar sommige dingen die ik kan volhouden – mijn meditatieoefening ’s ochtends, het grootste deel van de workout routine – maken dat ik me sterker, gelukkiger en meer gecentreerd voel. Door mijn lichaam en geest goed te behandelen, heb ik de kracht leren inzien van waartoe ik in staat ben, en dat is echt alle #Fitspo die ik nodig heb om door te gaan en mijn doelen te verpletteren. Dat, en af en toe een stuk pizza.

Je vindt het misschien ook leuk: Deze fitte mama sport met haar peuter om in vorm te blijven