Ik wou dat ik een ruggenprik had gekregen – beide keren dat ik beviel

Vandaag bezocht ik een vriendin van me die een baby van een week had. Ze zag er zo kalm en kalm uit. Ik vroeg haar hoe haar bevalling was verlopen en verwachtte dat ze me het gebruikelijke, gruwelijke, met bloed doordrenkte verhaal van geschreeuw en gescheur zou vertellen, maar ze keek me alleen maar sereen aan en zei: “Verbazingwekkend.”

“Sorry, zei je ‘verbazingwekkend’?”

Ze ging verder met uit te leggen hoe dromerig haar 12 uur durende bevalling was: hoe ze halverwege de bevalling een dutje deed, en hoe het een ongelooflijke ervaring was om een band met haar man te krijgen. Ook verliet ze het ziekenhuis zonder ook maar één hechting, wat me ook verbijsterde.

Ik was zo dankbaar dat ze een veilige en gezonde bevalling had gehad, maar ik vertrok ook met het gevoel dat ik een beetje, nou ja, jaloers was.

Hoewel ik twee zogenaamde “natuurlijke” en medicijnvrije bevallingen heb gehad, waren mijn ervaringen in de verloskamer in niets te vergelijken met wat mijn vriendin zich herinnerde. Ik had verdomd veel geluk, begrijp me niet verkeerd: geen Pitocin, geen forceps, geen vacuüm. Mijn beide dochters zijn gezond en met minimale complicaties ter wereld gekomen en ik liep in redelijk goede gezondheid het ziekenhuis uit. Ik wil niet ondankbaar lijken. Maar ik zou de gebeurtenis niet beschrijven als “geweldig” of “dromerig”. Het was een van de meest pijnlijke, traumatiserende dingen die mijn lichaam ooit heeft meegemaakt. Het gevoel van het uitdrijven van een ander mens zo groot als een watermeloen is iets wat ik me nog duidelijk en gemakkelijk kan herinneren. Ze zeggen dat je lichaam dat vergeet, maar het mijne zeker niet.

Ik ben een atleet en ik hou van een fysieke uitdaging, wat me vreemd genoeg trots maakt op mijn drugsvrije bevallingen. Maar ik vind ook dat een vaginale bevalling zonder ruggenprik niet zo geïdealiseerd moet worden – de term “natuurlijke bevalling” zelf is oneerlijk en leidt tot verdeeldheid. En ik wil dat zwangere vrouwen weten dat een “natuurlijke” bevalling niet zo mooi is als men denkt.

Ik had het naïeve idee dat een bevalling op de een of andere manier mooi zou zijn? Of iets minder dierlijk dan het was. Ik had Ina May Gaskin’s Guide To Childbirth gelezen en hoewel ik wist dat het pijn zou doen, dacht ik ook dat het een gelukzalige, spirituele ervaring zou zijn. Gaskin zegt zelfs dat het “orgastisch” kan zijn en laat foto’s zien van een vrouw die tijdens de bevalling een glimlach op haar gezicht heeft. Ha!

Mijn eerste bevalling duurde 30 uur en ik kon het grootste deel daarvan thuis aan. Toen ik de verlosafdeling belde om te laten weten dat ik weeën had, zei de verpleegster dat ik pas mocht komen als de weeën drie minuten uit elkaar zaten. Ik had gehoopt op geen ingrepen of medicijnen, maar ik stond open voor alles wat nodig was om de baby veilig naar buiten te krijgen.

Toen ik bij 7 cm ontsluiting in het ziekenhuis aankwam, had ik zoveel pijn dat ik van gedachten was veranderd: ik wilde een ruggenprik. Helaas voor mij had het ziekenhuis het erg druk. Toen ik 10 cm ontsluiting had, kwam er eindelijk een anesthesist en zij begon alles klaar te zetten, maar toen moest ze plotseling weg na een spoedoproep van de spoedeisende hulp. Ik keek mijn man in paniek aan en hijgde: “Ze komt toch wel terug?”

“Ja, maak je geen zorgen, ze komt wel terug,” stelde hij me gerust. Maar ze kwam nooit terug.

(Achteraf vertelde hij me dat onze verpleegster hem blijkbaar in stilte deze woorden toesprak: “Nee, dat doet ze niet.”

Ik had geen andere keus dan te bevallen zonder medicijnen. Na dertig uur weeën, twintig minuten hevig persen en een episiotomie werd mijn dochter geboren.

Direct na de bevalling, terwijl ik in bed naast mijn pasgeboren dochter en slapende man lag, stuurde ik al mijn zwangere vriendinnen een sms:

“Dat deed vreselijk pijn.

Het is niet zozeer dat ik de pijnbestrijding wilde – hoewel dat wel fijn zou zijn geweest – maar meer dat ik wenste dat ik een klein stapje terug had kunnen doen en had kunnen genieten van het bijzondere moment dat ik moeder werd. Ik opende zelfs amper mijn ogen tijdens de bevalling omdat de ervaring zo intens was. Ik kon me op niets anders concentreren dan ademen door de weeën die mijn lichaam door elkaar schudden. Achteraf vind ik het verbazingwekkend dat ik een mensenleven heb voortgebracht, maar ik heb mijn verbazing niet echt kunnen ervaren of registreren toen het gebeurde.

De tweede keer, tweeënhalf jaar later, kwam ik na zes uur bevalling thuis aan in het ziekenhuis, met 9 cm ontsluiting. De weeën waren zo agressief dat ik overwoog om een ruggenprik te nemen, maar tegen de tijd dat ze me de verloskamer inrolden, zat ik al op 10 cm. Ik dacht dat ik het al een keer had gedaan, ik kon het nog een keer doen. Na twee uur kronkelen en gillen beleefde ik weer een waanzinnig pijnlijke bevalling, en nog meer hechtingen. (Tegen iedereen die me had verteld dat het de tweede keer minder pijn zou doen, dat waren allemaal leugens!) De gynaecoloog schreeuwde dat ik het rustiger aan moest doen en dat ik moest stoppen met persen (om scheuren te voorkomen), maar ik kon de snelle komst van mijn dochter niet tegenhouden.

Nu ik twee kinderen heb, weet ik dat de sociale media ons geen dienst bewijst als het gaat om beelden van hoe de bevalling echt in zijn werk gaat. Je ziet foto’s van vrouwen die hun baby ter wereld brengen in plassen water, helemaal krijgerachtig en sterk. Of poseren met vol haar en make-up, ogenschijnlijk minuten na de bevalling, stralend naar het gloednieuwe kleine bundeltje in hun armen.

Ik heb de iPad niet gepakt om mijn favoriete tv-programma te kijken, of even de tijd gehad om een afspeellijst voor de geboorte op te zetten. Ik heb mijn vrienden tijdens de bevalling geen sms’jes gestuurd of mijn familie uitgenodigd om te komen kletsen – daarvoor was ik te paniekerig en veel te snel. We hebben ook geen foto’s genomen tijdens de bevalling (ik had mijn man waarschijnlijk vermoord als hij het had geprobeerd), maar hij heeft wel een paar uitstekende foto’s gemaakt van na de geboorte, waarop ik eruitzie alsof ik door een vrachtwagen ben overreden.

Toen ze mijn oudste dochter op mijn borst legden, was ik in shock. Dus als iemand me vertelt dat ze een magische, etherische bevalling hadden waarbij ze de baby zagen kruipen in een handspiegel, de baby er zelf uit trokken en tranen van vreugde en opluchting huilden bij dit transformerende moment, voel ik me een beetje verdrietig. Ik heb dat niet meegemaakt. Een geboorte hoort vol grote, gedenkwaardige, eenmalige emoties te zijn, en ik heb het gevoel dat ik die gemist heb.

Misschien had de ruggenprik geen verschil gemaakt in hoe alles gegaan is. Misschien zou het mijn bevalling helemaal niet hebben vertraagd. Misschien had het alles wel helemaal op zijn kop gezet, ik zal het nooit weten.

Maar ik vraag het me nog steeds af.