Billy Hayes, schrijver van het autobiografische boek “Midnight Express,” waarop de film geregisseerd door Alan Parker en geschreven door Oliver Stone is gebaseerd, is het niet eens met een aantal beweringen in Stone’s nieuwe boek, “Chasing the Light.”
Oliver Stone, erkend meester van de revisionistische geschiedenis, heeft in zijn nieuwe boek een aantal zelfingenomen opmerkingen gemaakt over mij en de filmversie van “Midnight Express”. Nu hij aan zijn boektournee begint en zijn gedachten verspreidt, voel ik me genoodzaakt de zaken recht te zetten.
Oliver beweert dat hij geen bezwaren van mij heeft gehoord over zijn script, alsof iemand mij zelfs maar gevraagd heeft nadat ik de rechten had weggetekend. Hij beweert dat hij stomverbaasd was toen hij hoorde dat ik drie hasjsmokkelreizen naar Turkije had gemaakt voordat ik op mijn vierde reis werd gearresteerd, aangezien ik geen melding had gemaakt van de eerste drie in mijn bestseller uit 1976 of in de daaropvolgende drie jaar toen de film werd gemaakt. Dit was allemaal op het hoogtepunt van de Oorlog tegen Drugs. Mijn advocaat vertelde me dat ik mezelf zou blootstellen aan arrestatie in de VS door eerdere smokkelreizen toe te geven. We waren ook bang dat de Turkse regering om mijn uitlevering zou vragen, dus het was ons duidelijk dat ik mezelf moest beschermen.
Oliver, wiens films vaak worden bekritiseerd omdat ze van de waarheid afwijken, beweert dat als hij het volledige verhaal had geweten, hij de baan niet zou hebben aangenomen – de baan waarmee hij zijn eerste Academy Award won en waarmee zijn carrière een enorme vlucht nam. Ja, natuurlijk. Hij zegt dat zijn gevoel voor waarheid was gekrenkt. Waar was zijn gevoel voor waarheid toen hij wat ik werkelijk tegen de Turkse rechtbank zei tijdens het vonnis, namelijk dat ik het niet met ze eens kon zijn, maar dat ik ze alleen maar kon vergeven, verving door zijn rabiate afkrakerij tegen Turkije, waarbij mijn personage ze “een natie van varkens” noemde en zwoer “al hun zonen en dochters te verneuken”? Deze scène, samen met Olivers volledig verzonnen scène waarin ik een Turkse bewaker dood, wat ik NIET heb gedaan, leidde ertoe dat de Turkse regering een Interpol-bevel tegen mij uitvaardigde dat de volgende 20 jaar van kracht bleef. Niet toen ik ontsnapte of toen mijn boek uitkwam, maar toen ze Olivers tirade hoorden die uit de mond van mijn personage in de film kwam. Niet dat het hem iets uitmaakte, blijkbaar.
Populair op Variety
In feite is mijn ontsnapping, zoals die in de film wordt geportretteerd, ook complete fictie. Ik heb geen bewaker vermoord en ben huppelend uit de gevangenis ontsnapt. Ik ontsnapte uit de gevangenis van Imrali Island per roeiboot in een storm, reisde half Turkije door en zwom over de Maritza rivier naar de vrijheid in Griekenland.
Oliver beweert dat ik niet eerlijk tegen hem was over mijn seksualiteit en klaagt over de kritiek die hij kreeg uit de LGBT-gemeenschap omdat hij de gevangenisseks in de film had gezuiverd. Aangezien ik over mijn gevangenisrelatie schreef in “Midnight Express”, waarvan ik aanneem dat hij die gelezen heeft, is zijn verklaring nogal verbijsterend. Als hij het gewoon vergeten is, kan ik me dat voorstellen, ik ben nu zelf 73. Of moet hij de veranderingen die hij aanbrengt in de verhalen die hij vertelt blijven rechtvaardigen in zijn poging om, in zijn woorden, “de geest van de waarheid te weerspiegelen”? Welke waarheid?
Oliver beweert dat mijn uitspraak over het “vergeven van de Turken” pas veel later werd onthuld, nadat de film was uitgebracht, terwijl die ook in mijn boek staat. Ik denk dat hij het weer vergeten is. En toch is zijn sneer naar mijn uitspraak die “verdacht veel op Christus lijkt” in zekere zin waar, want ik heb in de gevangenis geleerd dat mijn bestaansreden eenvoudigweg liefde is, en in dat donkerste uur van mijn veroordeling tot levenslang was hun vergeving schenken het enige wat ik kon doen om me staande te houden.
In “Riding the Midnight Express with Billy Hayes”, de one-man-show die ik de afgelopen zeven jaar over de hele wereld heb opgevoerd, mag ik alles zijn wat ik ben en alles teruggeven wat ik te bieden heb; in de Q&A die na elke voorstelling volgt, is de reactie van het publiek informatief en verheugend. Oliver’s naam komt vaak ter sprake en ik heb altijd respect voor zijn werk gehad en het positieve effect erkend dat de film op mijn leven heeft gehad. Ik vind het triest dat hij de behoefte voelt om zichzelf ten koste van mij te verheerlijken.
En zijn nogal snedige vraag over hoe ik met mezelf leef? Heel goed, dank u; al 40 jaar gelukkig getrouwd met dezelfde vrouw, nog steeds dagelijks yoga, en in vrede met de wereld. Ik wens Oliver hetzelfde toe…