Doelstellingen: Op cellulair niveau is weefselgebonden pepsine fundamenteel voor het pathofysiologische mechanisme van refluxziekte, en hoewel de drempels voor laryngofaryngeale schade bij laryngofaryngeale reflux en voor oesofageale schade bij gastro-oesofageale refluxziekte verschillen, zijn beide vormen van schade te wijten aan pepsine, dat zuur nodig heeft voor zijn activering. Bovendien blijft menselijke pepsine stabiel bij pH 7,4 en kan het gereactiveerd worden door waterstofionen van om het even welke bron. De meeste kraanwaters en flessenwaters (gewoonlijk pH 6,7 tot 7,4) zullen de stabiliteit van pepsine dan ook niet beïnvloeden. Het doel van deze in vitro-studies was te onderzoeken of artesisch bronwater met natuurlijk bicarbonaat (pH 8,8) menselijke pepsine onomkeerbaar kan denatureren (inactiveren), en om de potentiële zuurbuffercapaciteit ervan vast te stellen.
Methoden: Laboratoriumstudies werden uitgevoerd om te bepalen of menselijke pepsine werd geïnactiveerd door pH 8,8 alkalisch water. Bovendien werd de buffercapaciteit van het alkalische water gemeten en vergeleken met die van de twee populairste in de handel verkrijgbare flessenwaters.
Resultaten: Het pH 8,8 alkalische water inactiveerde onomkeerbaar menselijke pepsine (in vitro), en zijn zoutzuur-bufferend vermogen overtrof ver dat van de conventionele water met hoge pH.
Conclusies: In tegenstelling tot conventioneel drinkwater, denatureert pH 8.8 alkalisch water onmiddellijk pepsine, waardoor het permanent inactief wordt. Bovendien heeft het een goed zuur-bufferend vermogen. De consumptie van alkalisch water kan dus therapeutische voordelen hebben voor patiënten met refluxziekte.