Uitgebracht op 21 juni 1965, markeerde het debuutalbum van de Byrds, Mr. Tambourine Man, het begin van de folk-rock revolutie. In slechts een paar maanden tijd waren de Byrds een begrip geworden, met een #1 single en een hitalbum dat de rinkelende gitaren en de backbeat van de British Invasion combineerde met de harmonieën en de lyrische diepgang van folk om een geheel nieuw geluid te creëren.
Misschien had iemand anders naar de heldere gitaarlijnen van The Beatles’ “Ticket To Ride” en naar Bob Dylans originele “Mr. Tambourine Man” kunnen luisteren en op het idee kunnen komen om de twee op de een of andere manier te combineren, maar geen van beide opnamen bestond toen Roger McGuinn van de Byrds het nieuwe geluid van zijn groep bedacht. Pas getekend bij Columbia Records, hadden de Byrds toegang tot een vroege demo versie van “Mr. Tambourine Man” nog voor hun labelgenoot Bob Dylan de kans had gehad om het op te nemen voor zijn eigen aanstaande album. Op 20 januari 1965 gingen ze de studio in om op te nemen wat het titelnummer van hun debuutalbum zou worden en, tussen haakjes, het enige Bob Dylan-nummer dat ooit #1 werd in de Amerikaanse popcharts. Bewust streefden ze naar een zangstijl die het midden hield tussen die van Dylan en Lennon. McGuinn zong de leadstem en Gene Clark en David Crosby zorgden voor de complexe harmonie die, samen met McGuinns jengelende elektrische 12-snarige Rickenbacker gitaar, de basis zou vormen van het handelsmerk van de Byrds.
Dit geluid, dat in de decennia daarna talloze groepen van Big Star tot de Bangles zou beïnvloeden, had een onmiddellijke en diepgaande invloed op de tijdgenoten van de Byrds, en zelfs op de artiesten die er de eerste inspiratie voor waren. “Wow, man, daar kun je zelfs op dansen!” was de reactie van Bob Dylan toen hij hoorde wat de Byrds met “Mr. Tambourine Man” hadden gedaan. Slechts enkele dagen voordat het enorm invloedrijke album met dezelfde naam op 21 juni 1965 aan het publiek werd vrijgegeven, zou Dylan zelf in een New Yorkse opnamestudio zijn met een elektrische gitaar in zijn handen, de laatste hand leggend aan “Like A Rolling Stone” en de weg bereidend voor zijn controversiële “Dylan goes electric” optreden op het Newport Folk Festival slechts een maand later.