Britain is een verwarrende plaats voor ons Britten, dus moet het nog verwarrender zijn voor buitenlanders. We hebben nationale voetbalteams van Engeland, Schotland, Wales en Noord-Ierland. Toch vertegenwoordigt ons Olympisch en Davis Cup-team Groot-Brittannië. In Noord-Ierland geboren rugbyspelers spelen voor een geheel Iers team. Met het team dat zowel onder de Ierse vlag als onder de Ulster vlag uitkomt. En de cricketraad van Engeland is eigenlijk de cricketraad van Engeland en Wales. Waar de spelers uit Wales onder de Engelse vlag spelen.
Maar van de nationale symbolen die deze sporters op hun borst dragen, kan worden gezegd dat ze een nationale identiteit smeden. En in feite werden ze gekozen om te proberen de identiteit te definiëren. Zij smelten design, geschiedenis en cultuur samen tot een beeld van een natie.
Hun verhalen zijn het materiaal van legende en mythe. En zoals met alles uit vervlogen tijden is er veel verwarring over waar ze officieel begonnen zijn. Maar wie laat feiten ooit in de weg staan van een goed verhaal. Dus vergeef ons ons onderzoek als het op sommige plaatsen niet helemaal klopt.
Laten we onze reis naar deze Britse nationale symbolen beginnen met Wales.
Wales was in 1282 door Engeland geannexeerd en werd dus deel van het Verenigd Koninkrijk toen de Schotse en Engelse tronen één werden. Maar de geschiedenis van Wales is uniek en hun nationale symbolen maken dat zeker waar. Het traditionele nationale dier is de rode draak, een symbool dat de Welshe vlag rijkelijk siert.
Maar waarom een mythisch wezen als nationaal dier? Het verhaal gaat dat Vortigern, een Keltische koning, een plek nodig had om een nieuw kasteel te bouwen. Hij vond een ideale plek in Snowdonia. Maar op een dag verscheen er een jongetje dat hem waarschuwde dat hij het niet moest bouwen waar hij dat wilde. De jongen beweerde dat er een ondergronds meer was met daaronder twee slapende draken. Deze jongen werd verondersteld een jonge tovenaar te zijn, Merlijn genaamd. Vortigern negeerde de jongen en terwijl zijn mannen groeven, kwamen ze twee vechtende draken tegen. Geboeid keken ze toe hoe de rode draak de witte draak versloeg. Men zegt dat deze draak nu Vortigerns volk voorstelt en daarna de Welsh.
Hoewel het nu een symbool van Wales is dat over de hele wereld bekend is, raakte het tijdens de Middeleeuwen uit de mode. Dit kan deels verklaren waarom het nooit op de Unie Vlag is gezet. Toch wappert hij nu op alle regeringsgebouwen in Wales.
Het andere unieke symbool dat de Welsh aanduidt is de prei. Een lange, witte en groene ui. Een eigenaardige keuze zou je denken, maar de folklore over het waarom is fascinerend. Laten we de geschiedenis eens uit de doeken doen. Men gelooft dat de prei in de oudheid vereerd werd omdat hij genezende krachten had. Het afwenden van verkoudheid. Het verzachtte de pijn bij de bevalling. En nog belangrijker voor die tijd, bescherming tegen wonden in de strijd. Gelukkig is het een van de hoofdingrediënten van Cawl, een traditionele Welshe stoofpot, dus de Welsh kregen genoeg medicinale prei. Als een meisje er een onder haar kussen legde, kon ze bovendien het gezicht van hun toekomstige echtgenoot zien.
Maar hoe is het een nationaal symbool geworden? Men gelooft dat St David, de beschermheilige van Wales, tijdens de strijd tegen de binnenvallende Saksen zijn leger opdroeg een prei van onder de voeten te plukken en er een in hun hoed te stoppen. Dit was om zich te onderscheiden van hun vijanden. Of dit waar is, wordt betwist. Maar het is bekend dat de gevreesde en bekwame Welshe boogschutters het groen en wit droegen tijdens de 14e-eeuwse Slag bij Crecy. Een knipoog naar de kleur van prei.
En daarom dragen de Welsh nog steeds met trots een prei op St David’s Day, zoals de traditie is. Zelfs Henry V beweerde een prei te hebben gedragen in Shakespeare’s toneelstuk met dezelfde titel. Op het slagveld riep hij uit: “Ik draag een prei op St David’s Day, want ik ben Welsh, weet je, goede landgenoot”. Om precies dezelfde reden wordt ook met prei gezwaaid als het nationale rugbyteam het veld opkomt, om te laten zien dat “ik Welsh ben”. Een controversiëler aspect van het rugbyteam van Wales is echter dat zij de struisvogelveren van de Prins van Wales gebruiken op het RFU-insigne. Niet een prei of zelfs maar een narcis, maar dat is een heel ander verhaal.
Dat brengt ons keurig bij de narcis. Het wordt gezien als een meer modern nationaal symbool van Welshe trots. Maar dit kan gewoon een misverstand zijn geweest. De Welshe naam voor de narcis is ‘Cenhinen Bedr’, in het Engels vertaald als ‘Peter’s Leek’. En daarom is hij misschien in de war geraakt en populairder geworden als pretendent voor de kroon van het nationale Welshe symbool.