New evidence that the self is a mental construct

What does it say about the reality of the outside world if we can be fooled even about the state and composition of parts of our own bodies? En wat zegt het over de realiteit van ons zelfbesef als we onze zintuigen niet kunnen vertrouwen, zelfs niet als ze onze schijnbare lichaamstoestanden rapporteren?

Een nieuw bewijs dat de wereld, inclusief wijzelf, een constructie is, een mentale representatie van een verder niet ervaren wereld “daarbuiten”, duikt op in berichten over een nieuw onderzoek waarin proefpersonen worden voorgespiegeld dat ze een fantoomledemaat hebben.

Wat dit bedrog bijzonder opmerkelijk maakt, is dat de proefpersonen in het onderzoek niet geamputeerd waren. Proefpersonen met een volledig lichaamsgewicht werden er in geluisd hun echte ledematen te negeren en te communiceren met hun niet-bestaande ledematen. Dat is nogal dubbel negatief!

In “Scientists Create Phantom Limbs in Non-Amputees,” gerapporteerd op 11 april door Science Daily, verborgen onderzoekers eerst de echte rechterarm van elke proefpersoon achter een scherm. Testers stimuleerden vervolgens de verborgen hand met een veren borstel, terwijl ze dezelfde actie herhaalden in de zichtbare “lege ruimte” waar een fantoom hand zou zijn geweest. Na slechts een korte tijd “vervingen” de proefpersonen de niet-bestaande handen voor hun verborgen echte handen, en ervoeren zij een gevoel van fantoom-ledematen. Wanneer de proefpersonen hun ogen sloten en gevraagd werden hun linkerhand naar hun rechterarm te wijzen, terwijl de illusie van kracht was, wezen ze consequent naar de lege lucht waar een fantoom rechterarm zou zijn geweest.

Het is één ding voor een geamputeerde om fantoompijn te ervaren. De eenvoudigste verklaring is dat zenuwen in de stomp signalen blijven uitzenden die voorheen van het afgehakte lid afkomstig waren. Maar hoe kan dit resultaat worden verklaard?

Een logische verklaring is dat we niet de eigenlijke sensaties ervaren die van de zenuwen in onze ledematen komen. In plaats daarvan gebruiken we die sensaties om een mentaal beeld te vormen van de toestand van ons lichaam. En wanneer de binnenkomende sensaties visuele trucs zijn, construeren onze hersenen valse beelden.

Sommigen beweren al lang dat we volledig in ons hoofd leven, dat we absoluut geen directe verbinding met de buitenwereld hebben. Niet alleen leven we met constructies, ander onderzoek toont aan dat de voorstellingen die we creëren in het nabije verleden liggen. Hoe zouden we anders bijvoorbeeld kunnen ervaren dat iemand tegelijkertijd praat en zijn lippen beweegt, terwijl licht ongeveer 881.000 keer sneller reist dan geluid?

De gedachte dat wat wij als werkelijkheid ervaren, zelfs de werkelijkheid van ons eigen lichaam, niet veel meer is dan een vertraagde mentale kaart, is een grote uitdaging voor die wetenschappers en filosofen die beweren dat ons bewustzijn “ingebed” is, een deel van de materiële, buitenwereld.

Als we immers valse gewaarwordingen kunnen ervaren in valse lichaamsdelen, hoe gebonden zijn we dan aan iets wat we echt “werkelijkheid” kunnen noemen?