non-respons Het aandeel van de mensen onder degenen die zijn uitgenodigd om deel te nemen aan een niet-verplicht interviewonderzoek of een andere studie, die ervoor kiezen om niet deel te nemen of om andere redenen niet bereikbaar zijn. Non-respons omvat alle oorzaken van niet-deelname: weigeringen; mensen die tijdelijk weg zijn, bijvoorbeeld op vakantie; en niet-contacten om andere redenen, die verkapte weigeraars kunnen zijn. Degenen die niet voor de enquête in aanmerking blijken te komen, worden als niet-subsidiabel aangemerkt en helemaal buiten beschouwing gelaten. Tot de niet-subsidiabelen behoren bijvoorbeeld personen die zijn overleden of naar een gebied buiten het enquêtegebied zijn verhuisd, bedrijven die zijn gesloten en gesloopte adressen. Non-respons is een goede indicator van de vertekening van de respons: in het algemeen geldt dat hoe hoger het percentage non-respondenten bij een enquête is, hoe groter de vertekening is bij degenen die ervoor gekozen hebben deel te nemen. De vuistregels voor aanvaardbare responsniveaus variëren, maar over het algemeen wordt 60 procent als het absolute minimum beschouwd, terwijl 75 procent als zeer goed wordt beschouwd en alles daarboven als uitstekend. Een non-respons van meer dan 40% wordt gewoonlijk als hoog genoeg beschouwd om de resultaten van een enquête of onderzoek te ondermijnen, aangezien niet-deelnemers ongeveer evenveel zijn als deelnemers.
Non-responsanalyse vergelijkt de kenmerken van respondenten en non-respondenten; gewoonlijk blijft dit beperkt tot informatie uit het steekproefkader, zoals geslacht en geografisch gebied. Wanneer in het steekproefkader aanvullende informatie beschikbaar is, kan de omvang van de vertekening van de respons nauwkeuriger worden bepaald. In industriële samenlevingen zijn er periodieke dalingen van de responspercentages, zoals blijkt uit alle regelmatige grote nationale enquêtes waarbij de responspercentages zeer nauwlettend in het oog worden gehouden. Op dalende responspercentages wordt gereageerd met hernieuwde inspanningen om deelname aan te moedigen en mensen gerust te stellen in verband met twijfels over vertrouwelijkheid en gebruik van de gegevens. Zij wijzen er echter op dat de enquêtemethode overbenut zou kunnen raken en dat de mensen steeds beter op de hoogte zijn van sociaal onderzoek en de toepassingen ervan. Zie ook SAMENVATTING; SAMENVATTINGSFOUT.