Diegenen die in militaire dienst gaan, betreden een nieuw sociaal domein waarin zij worden gesocialiseerd als militairen. Resocialisatie wordt gedefinieerd als een “proces waarin een individu, dat als ontoereikend wordt beschouwd volgens de normen van een dominante instelling(en), wordt onderworpen aan een dynamisch programma van gedragsinterventie gericht op het bijbrengen en/of verjongen van die waarden, houdingen en vaardigheden die het mogelijk maken om te functioneren volgens de normen van die dominante instelling(en).”
Het bootcamp dient als voorbeeld om te begrijpen hoe militairen worden geresocialiseerd binnen het totale instituut van het leger. Volgens Fox en Pease (2012) is het doel van militaire training, zoals boot camp, het “bevorderen van de bereidwillige en systematische onderwerping van iemands eigen individuele verlangens en belangen aan die van zijn eenheid en, uiteindelijk, van zijn land.” Om dit te bereiken bestaan alle aspecten van het leven van de militairen binnen dezelfde militaire instelling en worden gecontroleerd door dezelfde “institutionele autoriteiten” (drilinstructeurs) en worden gedaan om de doelen van de totale instelling te bereiken. De “burgerlijke identiteit van het individu, met zijn ingebouwde beperkingen, wordt uitgeroeid, of op zijn minst ondermijnd en terzijde geschoven ten gunste van de krijgeridentiteit en zijn centrale gerichtheid op het doden”. Militaire training bereidt individuen voor op de strijd door het bevorderen van traditionele ideeën over mannelijkheid, zoals het trainen van individuen om de natuurlijke reacties van hun lichaam om te vluchten voor angst, pijn te hebben of emoties te tonen, te negeren. Hoewel resocialisatie door militaire training een gevoel van doel kan creëren bij militairen, kan het ook mentaal en emotioneel leed veroorzaken wanneer leden niet in staat zijn om aan de gestelde normen en verwachtingen te voldoen.
Militairen vinden deels een doel en betekenis door resocialisatie, omdat de instelling toegang biedt tot symbolische en materiële middelen, die militairen helpen om een betekenisvolle identiteit op te bouwen. Fox en Pease stellen: “Zoals elke sociale identiteit is ook de militaire identiteit altijd een prestatie, iets dat afhangt van conformiteit aan de verwachtingen van anderen en hun erkenning. De centrale plaats die prestatietests innemen in het leger, en de noodzaak om zich te ‘meten’, versterken deze afhankelijkheid. Hoewel resocialisatie door middel van militaire training een gevoel van doelgerichtheid bij militairen kan creëren, kan het ook mentale en emotionele problemen veroorzaken wanneer leden niet in staat zijn aan de gestelde normen en verwachtingen te voldoen.”
In de eerste paar dagen van de basistraining is het belangrijkste aspect het opgeven van hun identiteit. Rekruten werpen hun kleren en haar af, die de fysieke vertegenwoordiging zijn van hun oude identiteit. Het proces gaat heel snel en geeft de rekruten geen tijd om na te denken over het verlies van hun identiteit, zodat ze geen kans hebben om spijt te krijgen van hun beslissingen.
Drillsergeanten geven de jonge mannen en vrouwen vervolgens een geromantiseerd beeld van wat het is om soldaat te zijn en hoe mannelijk dat is. Als de training begint, is die fysiek zwaar en wordt elke week zwaarder. De rekruten worden voortdurend beledigd en neergesabeld om hun trots te breken en hun vermogen om weerstand te bieden aan de verandering die ze ondergaan te vernietigen. De drilsergeanten houden de rekruten voor dat als ze de basistraining afmaken, ze zich onderscheiden van alle anderen die falen. Bijna alle rekruten slagen echter en halen hun diploma van de basistraining.
De training is ook opgezet met rollen. Er zijn drie jongere drilsergeanten die dichter bij de rekruten in leeftijd staan en een senior drilsergeant, die een vaderfiguur wordt voor de nieuwe rekruten. De compagniescommandant speelt een goddelijke rol, waar de rekruten tegenop kijken. De mensen in de rollen worden rolmodellen en autoriteitsfiguren, maar helpen ook om een gevoel van loyaliteit aan de hele organisatie te creëren.
Recruten worden gedwongen om in een formatie te marcheren waarin iedereen op hetzelfde moment dezelfde kant op beweegt, wat een gevoel van eenheid veroorzaakt. Hierdoor voelen de rekruten zich minder individu en meer onderdeel van een groep. Ze zingen in cadans om het moreel op te krikken en om de groep zich belangrijk te laten voelen. Drill sergeanten geven de groep ook kleine doses triomfen om de soldaten trots te houden en het gevoel te geven dat ze iets bereikt hebben.
De troep ondergaat ook groepsstraffen, die de eenheid verenigt. Over het algemeen zal een gelijke haat voor iets iedereen samenbrengen. In dit geval zorgt de groepsstraf ervoor dat alle rekruten de drilsergeanten en de straf haten, maar dat ze eenheid vinden binnen hun eenheid. Ze zullen anderen aanmoedigen om zichzelf te pushen en gedeelde ontberingen te creëren.