AustraliëEdit
In Australië hebben de federale verkiezingen de laatste tijd meestal betrekking op een verkiezing voor het Huis van Afgevaardigden en een verkiezing voor de halve Senaat die op dezelfde dag plaatsvinden. In de meeste staten, met uitzondering van Queensland en Tasmanië, vinden de verkiezingen voor beide kamers van het parlement ook gelijktijdig plaats. Een voorbeeld van split-ticket voting in Australië is een kiezer die zijn eerste voorkeur geeft aan de Liberal Party op het stembiljet voor het Huis van Afgevaardigden en aan de One Nation partij in de Senaat.
Bij de verkiezingen van 2013 was de stem in de Senaat voor zowel de Liberal als de Labor partij aanzienlijk lager dan hun stem in het Lagerhuis, wat aantoont dat een groot aantal mensen op een grote partij in het Huis van Afgevaardigden stemde en op een kleine partij of micropartij in de Senaat. Er zijn vele redenen waarom een kiezer dit kan doen, onder meer het feit dat veel partijen alleen kandidaten voor de Senaat stellen (waardoor hun aanhangers niet op hen kunnen stemmen in het lagerhuis), het veel lagere quotum dat vereist is voor verkiezing in de Senaat vergeleken met het Huis van Afgevaardigden (14.
Van 1978 tot 2008, toen de Australische Democraten in de Senaat vertegenwoordigd waren, hebben de Democraten veel voordeel gehad van het stemmen met gesplitste loten, omdat hun stem in de Senaat altijd veel hoger was dan die in het Huis van Afgevaardigden. De partij voerde campagnes rond het thema “keeping the bastards honest”, een verwijzing naar het machtsevenwicht in de Senaat om te voorkomen dat de Senaat een rubberen stempel zou worden voor de regering of een obstructiemiddel voor de oppositie.
Verenigd Koninkrijk
In het Verenigd Koninkrijk wordt het stelsel van extra leden gebruikt voor de gedecentraliseerde assemblees van Schotland en Wales, en voor de assemblee van Londen, en dit stelsel wordt geacht de kans op stemming met gesplitste loten te vergroten. Elke kiezer brengt twee stemmen uit: één stem op een kandidaat die in zijn kiesdistrict staat (al dan niet met een aangesloten partij), en één stem op een partijlijst die in een ruimere regio staat. Bij de stemming in het kiesdistrict wordt één vertegenwoordiger gekozen volgens het traditionele “wie het eerst komt, het eerst maalt”-systeem. De regionale stemming wordt gebruikt om meerdere vertegenwoordigers van partijlijsten te kiezen voor regionale zetels, rekening houdend met het aantal zetels dat door die partij werd behaald bij de stemming in de kieskringen, volgens een systeem van evenredige vertegenwoordiging: het aantal zetels dat een partij krijgt zal ruwweg haar percentage van de stemmen weerspiegelen. Tussen de verkiezingen van 1997 en 2003 in Londen, Schotland en Wales splitste tussen 17 en 28 procent van de kiezers hun kiesdistrict.
Verenigde StatenEdit
In de Verenigde Staten worden vaak op dezelfde dag meerdere verkiezingen voor veel verschillende ambten gehouden. Dit kan het geval zijn bij voorverkiezingen, maar ook bij de plaatsing van kandidaten voor federale, staats- en lokale ambten op hetzelfde stembiljet. Een van de vele mogelijke voorbeelden van split-ticket voting in de Verenigde Staten is een kiezer die de kandidaat van de Democratische Partij voor de Senaat, de kandidaat van de Republikeinse Partij voor het Huis van Afgevaardigden, de kandidaat van de Groene Partij voor County Supervisor, en de kandidaat van de Libertarische Partij voor Coroner wil kiezen.
Een voorbeeld zijn de verkiezingen van 2004 in Montana, waar de Democratische gouverneurskandidaat Brian Schweitzer met 50,4% tegen 46,0% tot gouverneur werd gekozen, terwijl de zittende Republikeinse president George W. Bush de Democraat John Kerry met 59% tegen 39% versloeg. Dit wijst erop dat een groot deel van het electoraat voor een split-ticket stemde, waarbij een Republikeinse presidentskandidaat en een gouverneurskandidaat van de Democratische partij werden gekozen. Een ander voorbeeld is de gouverneursverkiezing van 2016 in West Virginia, waarbij de Democraat (nu Republikein) Jim Justice met 8 punten won, terwijl de Republikeinse presidentskandidaat Donald Trump in de staat won met 68% van de stemmen.
Democratische kandidaten die gouverneur willen worden in rode staten, zoals de Blue Dogs, hebben echter vaak iets conservatievere opvattingen in vergelijking met die van een typische geregistreerde Democraat, terwijl Republikeinen die zich kandidaat stellen voor gouverneur in blauwe staten, met name de Rockefeller-factie, vaak meer liberale opvattingen hebben in vergelijking met die van een gemiddelde Republikeinse aanhanger elders.
Zo heeft Massachusetts, ondanks het feit dat het een van de meest solide Democratische staten is bij nationale verkiezingen, Republikeinse gouverneurs gekozen in 1990, 1994, 1998, 2002, 2014, en 2018. In 2018 werd de Republikeinse gouverneur Charlie Baker herkozen in een aardverschuiving, waarbij hij ongeveer tweederde van de stemmen won en elke provincie veroverde. Ondertussen, op precies hetzelfde moment, won de Democratische senator Elizabeth Warren herverkiezing met meer dan 20 punten, en alle 9 afgevaardigden van Massachusetts (allemaal Democraten) wonnen hun herverkiezingen.