De werpers van de Tampa Bay Rays zijn buiten honkbalkringen misschien niet zo bekend, maar ze hebben het smerigste spul dat er is.
Je kunt maar beter vroeg op ze scoren.
Eigenlijk mag je blij zijn als je überhaupt op ze kunt scoren.
De Tampa Bay Rays zijn bewapend met een bende vlammenwerpers van midden tot hoog in de 90’s. En het maakt niet uit of het de eerste inning of de negende is, de Rays blazen de hele wedstrijd rook.
Ze worden aangevoerd door drie Cy Young-kaliber starters: grizzled veteraan Charlie Morton, 2018 Cy Young-winnaar Blake Snell, en 6-foot-8 revolverheld Tyler Glasnow.
En dat is nog niet alles.
De Rays hebben ook ontluikende ster Brendan McKay – die fastballs van de heuvel gooit en homeruns slaat op de plaat.
Dan is er de bullpen. Oh, er is de pen.
Er is linkshander Jose Alvarado, die met 98-mph sinkers en wipeout sliders gooit. Daar is Diego Castillo, die snelle ballen gooit van 100 mijl per uur. Daar is Nick Anderson die 97 mph gooit alsof het niets is. Er is Chaz Roe, die een slider gooit die meer beweegt als een frisbee dan een honkbal.
Geen twijfel mogelijk, de Rays bouwden honkbal’s smerigste werpstaf van boven tot onder het rooster – starters en relievers. De staf stond vorig jaar op de tweede plaats in de MLB met een ERA van 3,65, en leidde hen naar het zevende beste record van het honkbal, op 96-66.
De Rays bouwden een dominante werperstaf door oordeelkundige draft picks, zuinige vrije agenten en één cruciale, scheve handel. En ze deden het allemaal zonder veel geld. De Rays zijn een van de armste Major League Baseball-federaties. Tampa’s gebrek aan inkomsten betekent dat ze hun team anders moeten samenstellen dan rijke clubs als de Yankees, Cubs of Red Sox. Tampa moet zuinig zijn. Ze moeten hun selectie verhogen. Ze hebben niet de ruimte om bodemloze miljoenen uit te delen aan vrije spelers.
De Tampa Bay Rays hebben de strategie van de Oakland A’s overgenomen, ook wel bekend als de Moneyball-aanpak. De A’s zijn berucht om het vinden van manieren om te winnen met een uitzonderlijk lage loonlijst, met behulp van sabermetrics om spelers te evalueren en de beste spelers te bepalen die ze zich kunnen veroorloven.
Tampa deed precies hetzelfde. De Rays eindigden vorig jaar in de top van het klassement, maar ze stonden onderaan in de competitie qua salarisadministratie. Wat hun record van 96-66 nog indrukwekkender maakt, is het feit dat ze slechts 53,5 miljoen dollar uitgaven – de 30e plaats in de MLB.
De Rays hebben zich niet laten weerhouden door hun financiële beperkingen om mee te doen in de competitie. Hun slimme selectie, verstandige uitgaven aan free-agents en gewiekste transacties hebben hun pitchingstaf versterkt.
Het begon met de 52e plaats van Snell in 2011. Snell combineert een smeulende 96-98 mph fastball met een curveball die meer beweegt dan een vrachtwagenchauffeur. Deze twee worpen hielpen Snell om slagmensen te domineren op weg naar het winnen van de Cy Young van 2018, toen hij 221 slagmensen met drie slag uitschakelde in 180,2 innings, terwijl hij een 1,89 ERA noteerde.
Toen tekende Tampa twee elektrische internationale vrije spelers – Alvarado uit Venezuela in 2012, en Castillo uit de Dominicaanse Republiek in 2014. Beide slagmannen zijn op de radar te zien als Ferrari’s op de snelweg, met een gemiddelde snelheid van 98 mph op hun fastballs. Alvarado gooit een zware twee-seam fastball die keldert als hij de plaat bereikt. Castillo daagt slagmensen uit om zijn fastball te raken die routinematig 100 mph raakt.
Derde, de Rays drafted do-it-all lefty Mckay vierde overall in 2017. Zoals gezegd, Mckay gooit niet alleen, maar zwaait ook met de knuppel. Hij beschikt over een vier-pitch mix, waaronder een mid-90s fastball, een looping curveball, een rechte change up, en een cutter. Mckay maakte vorig seizoen zijn debuut in de big-league en kende gemengde resultaten. Hij noteerde een ERA van 5.14, maar schakelde 56 slagmensen met drie slag uit in 49 innings. Wat slaan betreft kreeg Mckay slechts 10 slagbeurten, maar hij sloeg wel zijn eerste homerun uit zijn carrière. De cijfers zien er niet geweldig uit, maar Mckay heeft nog maar de oppervlakte van zijn potentieel bereikt, en zodra hij meer big-league ervaring opdoet, zou hij een rotsvast lid van de rotatie van de Rays moeten worden.
Volgende, Tampa bedroog de Pittsburgh Pirates op de handelsdeadline van 2018. De Rays stuurden verouderende ace Chris Archer naar de Pirates in ruil voor drie prospects: pitchers Glasnow en Shane Baz, samen met outfielder Austin Meadows. Het oude adagium dat hindsight 20/20 is, kon niet meer waar zijn in dit geval.
De Pirates probeerden een splash te maken door Archer te verwerven – die op dat moment werd beschouwd als een van de top-tier starters van het honkbal. Maar Archer is sinds zijn komst naar Pittsburgh als een pinata in elkaar geslagen, met 6-12 en een ERA van 4.75. Archer wordt 32 in september, en zijn fastballsnelheid daalde van 95,5 mph in 2017 tot een lage 94,1 vorig seizoen.
Aan de andere kant, de Rays maakten het goed als bandieten. Meadows maakte vorig seizoen zijn eerste All-Star-optreden, terwijl hij 33 homeruns sloeg met een slaggemiddelde van .291. Glasnow – die pas 26 is – lijkt een aas in wording. Hij is lang en slungelachtig met zijn 1.90 m, draait zich op als een elastiekje en gooit een fastball van boven de 90 naar de plaat. Hij gooit ook een verwoestende 12-6 curveball die zijn heater aanvult, en die twee worpen moeten Glasnow helpen om een belangrijk onderdeel van de Rays rotatie te worden voor een lange tijd. Ten slotte ontvingen de Rays Baz, die de minor leagues tot nu toe domineerde, met 165 slagmensen uit in 157,1 innings, met een 3,60 ERA.
Tampa legde de laatste hand aan hun rotatie door Morton te tekenen na het seizoen 2018. Morton brengt veteraanleiderschap en playoff-ervaring naar een zeer jong team. Hij brak in 2008 door in de competitie en werd bekend als een sinkerball-werper – een man die hitters manipuleert om zwak contact te maken, in tegenstelling tot een werper die slagmensen wegblaast met pure snelheid. Voor een groot deel van zijn carrière gooide Morton een twee-seam fastball in de low-90s, in een poging om slagmensen uit te krijgen met pitches aan de onderkant van de strike zone.
Maar dat veranderde in 2017 toen Morton tekende bij de Astros. Houston overtuigde Morton om zijn filosofie te veranderen van een sinkerball pitcher naar een power pitcher. In plaats van zware twee-seamers op de knieën te gooien, adviseerde Houston Morton om vier-seam fastballs bovenaan de slagzone te gooien, in de hoop slagmensen uit te slaan in plaats van zwak contact te induceren.
Het werkte, briljant.
In 2015 werd Morton’s gemiddelde fastball geklokt op 92,5 mph, en zijn ERA lelijk: 4.81. Maar in 2018 slingerde Morton zijn fastball door de strike zone met 96,1 mph, en zijn resultaten waren enorm verschillend: 15-3 record, 3,13 ERA, en 201 strikeouts in 167 innings. Houston veranderde Morton van een marginale major-leaguer in een van de meest imposante werpers met een fastball van midden tot hoge 90’s.
Morton’s contract in Houston liep af na het seizoen 2018, en de Rays herkenden zijn ongelooflijke ommekeer, dus ze pakten hem met een tweejarige, $ 30 miljoen deal. Morton voerde vorig jaar Tampa’s rotatie aan en zette zijn succes voort, met 16-6 met een lage 3,05 ERA, terwijl hij 240 slagmensen uitschakelde in 194,2 innings.
Het lijdt geen twijfel dat de Rays een van de beste werpstaven in het spel hebben samengesteld, en ik geloof dat hun dominante werpers hen een kans zullen geven om de Yankees te onttronen als het topteam van de AL East.
De Rays en Yanks stonden vorig jaar slechts zeven wedstrijden los van elkaar in de stand, maar ze hadden een loonlijst van bijna $152 miljoen.
Meer stof tot nadenken: de Rays gaven $30 miljoen uit om van Morton hun ace te maken. De Yankees gaven 324 miljoen dollar uit om van Gerrit Cole hun ace te maken. Cole zou dit seizoen 36 miljoen dollar gaan verdienen – meer dan de Rays aan Morton’s hele contract hebben uitgegeven.
Als je bedenkt dat Tampa weinig middelen heeft, is het prijzenswaardig en ongelooflijk dat ze met relatief weinig geld een van de beste pitchingstafs van het spel hebben opgebouwd.
Slaap dit seizoen niet op de Rays. De Yankees zullen zwaar favoriet zijn, aangevoerd door Cole en tal van slagmannen waaronder Giancarlo Stanton, Aaron Judge, en Gleyber Torres.
Dit is echt een David vs Goliath-achtige strijd.
De Rays zijn de definitieve underdogs, en ze zullen zeker worden vergeten door de nationale media.
Maar zie de Tampa Bay Rays niet over het hoofd. En negeer de gemeenste – en slimst opgebouwde – pitchingstaf van het honkbal niet.