Schrijf je in voor de nieuwsbrieven van The American magazine (hieronder) om regelmatig meer nieuws, artikelen en updates over Amerika in het Verenigd Koninkrijk te ontvangen.
Het Anglo-Amerikaanse Verdrag van 1818
200 jaar na de ondertekening van het Verdrag van 1818 blikt Anthony Arlidge terug op het begin van de betrekkingen tussen de VS en het VK die zouden uitbloeien tot de Special Relationship
Gepubliceerd op 15 oktober 2018
De 5e president van de Verenigde Staten, James Monroe. Portret gedateerd 1819, door Samuel F.B. Morse. Afbeelding: White House Historical Association De Conventie werd ondertekend in Londen op 20 oktober 1818. Het was een afwas met problemen die waren overgebleven van het Verdrag van Parijs in 1783, waarin Groot-Brittannië de regering van de Verenigde Staten erkende, en het Verdrag van Gent in 1814, dat een einde maakte aan de vijandelijkheden van de oorlog van 1812. De prins-regent was inmiddels George IV geworden; Groot-Brittannië was uitgeput en verarmd door de oorlog in Europa. In 1815 was Napoleon definitief verslagen. De regering van Madison, die Groot-Brittannië in 1812 de oorlog had verklaard, was er niet in geslaagd enig gebied van betekenis in Brits Noord-Amerika te veroveren en de Britten hadden gefaald in een poging delen van Louisiana in te nemen. James Monroe won de presidentsverkiezingen van 1816 met een verpletterende meerderheid. Men had wel zin in een compromis.
De noordgrens van de Verenigde Staten die bij het Verdrag van Parijs was vastgesteld, was onregelmatig. Op een bepaald punt liep hij scherp naar het zuiden tot aan de 45e breedtegraad en verder naar het westen volgde hij de noordelijke oeverlijn van de Grote Meren; hij volgde waterscheidingen. De ligging werd gecompliceerd door de aankoop van Louisiana in 1803, toen de Verenigde Staten grote delen van het middenwesten van Frankrijk kochten, waarvan een klein deel zich uitstrekte over grondgebied dat op één lijn lag met Brits Noord-Amerika. In het Verdrag van 1818 werd de grens voor alle doeleinden vastgesteld op de 49e breedtegraad, ongeacht de bijzondere kenmerken van de grond. Dit had het voordeel van de eenvoud en zou betrekkelijk gemakkelijk te controleren zijn. Toen dit gebeurde, waren er zeer geringe afwijkingen. Verandering van de grens betekende dat beide naties grondgebied moesten afstaan, Groot-Brittannië meer dan de Verenigde Staten. De grens werd getrokken tot aan de Rockies; daarachter strekte het uitgestrekte gebied dat bekend stond als Oregon zich uit tot in Canada voorbij het huidige Vancouver. Het werd bewoond door stammen van de First Nation en geëxploiteerd door pelsjagers. Dit gebied werd onder gezamenlijke controle geplaatst, waarbij beide partijen het recht hadden om zich er te vestigen. De grens voorbij de Rockies werd later geregeld.
De Verenigde Staten kregen van New Foundland ook visrechten in de territoriale wateren voor de kust van Brits Noord-Amerika.
Na de Onafhankelijkheidsoorlog en de Oorlog van 1812 werden veel zwarte rekruten voor het Britse leger achtergelaten op Brits grondgebied of als matrozen op Britse marineschepen. Hun vroegere eigenaars in de Verenigde Staten beschouwden hen als hun eigendom en eisten nu hun teruggave of compensatie voor hun verlies. Op dit punt werd geen overeenstemming bereikt, maar er werd bepaald dat een derde staat zou bemiddelen bij een regeling. Dit was een periode van groeiende steun in Groot-Brittannië voor de afschaffing van de slavernij. In 1819 werd in een verdrag met Portugal de slavenhandel verboden en kort daarna werd hetzelfde gedaan met Spanje. Canada verklaarde de voormalige slaven vrij. Er schijnt geen bemiddeling te hebben plaatsgevonden.
Monroe was erop gebrand zijn grote meerderheid te gebruiken om verzoening tussen de verschillende belangen in de Verenigde Staten te bevorderen en reisde het land rond om een tijdperk van vrede in te luiden. De weg lag open voor industriële expansie aan beide zijden van de Atlantische Oceaan.
Anthony Arlidge is al meer dan vijfendertig jaar raadsman van de koningin, en heeft in veel geruchtmakende zaken opgetreden. Hij heeft amicus briefs geschreven voor het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten en de Santa Monica Court of Appeals.
Een levenslange interesse in rechtsgeschiedenis leidde ertoe dat hij in 2014 co-auteur werd van Magna Carta Uncovered, in de aanloop naar de 800e verjaardag van het document in 2015. Meer recentelijk schreef hij het boek The Lawyers Who Made America, een boek dat het verhaal van het ontstaan van de Verenigde Staten van Amerika schetst aan de hand van de mensenlevens van degenen die daarin een belangrijke rol hebben gespeeld: onder andere van Engelse juristen die de vorm van de oorspronkelijke koloniën vaststelden; van de Founding Fathers, die de onafhankelijkheid uitriepen en een grondwet creëerden; van Abraham Lincoln, Woodrow Wilson, rechters van het Hooggerechtshof en tot slot Barack Obama.
>> MEER FUNCTIES