Men kan nooit zeker weten hoe serieus ze het menen, maar er bestaat een groep mensen die zich de “Flat-Earth Society” noemt (herinner je je het nieuwsbericht over de oude heer die was uitgenodigd op Cape Kennedy om een Apollo maanlancering bij te wonen, maar die ervan overtuigd was dat het allemaal bedrog was). Er is een andere groep, even luidruchtig, die gelooft dat de aarde hol is. Enkele jaren geleden liet een groep “gelovigen” een medewerker van het Geophysical Institute weten dat er een opening was naar het middelpunt van de aarde in de Alaska Range, en dat dit een in- en uitgangspunt was voor vliegende schotels.
De hedendaagse voorstanders van de holle aarde theorie kunnen niet-gelovigen verwijzen naar het boek The Hollow Earth (Bell Publishing Company, 1979) van Raymond Bernard. Bernard, te oordelen naar de initialen die hij achter zijn naam vermeldt, heeft zo ongeveer elke geavanceerde academische graad, maar is blijkbaar enigszins een kluizenaar. Een woordvoerder van de uitgever zegt in een voorwoord bij het boek: “Ik ga geen correspondentie aan over dit boek – of de auteur. Of u de inhoud van dit boek accepteert of verwerpt is uw voorrecht. Het kan niemand iets schelen.”
De kern van de holle-aardentheorie is dat de aarde een omhulsel is met muren van zo’n 800 mijl dik. In de poolstreken zijn er gaten met een diameter van 1400 mijl, met randen die vloeiend van de buitenkant van de schil naar binnen buigen. Een zee- of oppervlaktereiziger zou over een rand van het gat kunnen gaan, zoals een mier over de rand van een koffiemok van buiten naar binnen kruipt, en zich er niet van bewust zijn dat hij eigenlijk het binnenste van de aarde binnentreedt. Bernard legt uit dat de gaten nooit vanuit de lucht gezien zijn, omdat piloten door hun kompas voor de gek worden gehouden door te denken dat ze de pool oversteken, terwijl ze eigenlijk de “magnetische rand” van het gat volgen. Vliegtuigen vliegen dus nooit echt over de geografische polen, die natuurlijk de centra van de gaten zelf aangeven. Als onweerlegbaar bewijs voor zijn bewering haalt hij de uitspraak van admiraal Byrd aan: “Ik zou dat land achter de pool wel eens willen zien. Dat gebied achter de Pool is het Grote Onbekende.”
De holle aarde theorie schijnt eigenlijk te zijn ontstaan in het begin van de jaren 1800 door John Symmes, een ernstige Amerikaan die het grootste deel van zijn latere leven wijdde aan het overtuigen van de wereld dat de aarde werd gevormd door een serie concentrische schalen.
Symmes geloofde dat er kilometers wonderbaarlijk onontgonnen domein onder onze voeten lag, met weelderige vegetatie en vis en wild voor het oprapen. Blijkbaar waren er mensen die hem serieus namen. Zoals vermeld in het oktober 1882 nummer van Harper’s New Monthly Magazine, was een zekere Mr. Howgate onlangs in het nieuws geweest, met het voorstel om een expeditie te ondernemen om “Symmes’ Hole” te ontdekken. Zijn plan was om een aantal mannen zich te laten acclimatiseren op steeds hogere breedtegraden, door elk jaar verder naar het noorden te trekken. Zij zouden de dieren observeren die vermoedelijk elk jaar in de aarde overwinterden en in het voorjaar tevoorschijn kwamen om jongen te baren. Uiteindelijk zou de kolonie de dieren in de herfst volgen om uit te vinden waar zij dat wonderbaarlijke land in het centrum van de aarde binnenkwamen.
Treurig voor dit romantische concept is dat, als de gelovigen van vandaag gelijk hebben, het enige wat ze daar nu nog zouden vinden, vliegende schotels zijn.