The Inimitable Rapport of Gillian Welch and David Rawlings

×

David Rawlings and Gillian Welch

In a cluttered music-media landscape, thousands of bands are jockeying for eyes and ears wherever they can get them: Twitter, Instagram, Spotify, Facebook, email blasts from a public relations professional. It helps if you have a hook, a convenient “this sounds like this thing you already like.”

I’ve written about a lot of music that falls under the big tent of country, bluegrass, folk, Americana, and so on, and I receive a high volume of press releases attending to those tastes. Een veel voorkomend “als-je-als-X” vergelijkingspunt in deze ouvertures is Gillian Welch en Dave Rawlings. Meer in het bijzonder is de as Welch-Rawlings een soort steno geworden voor duo’s van meiden en mannen die akoestische gitaren bespelen en samen liedjes schrijven.

Het is logisch dat jonge bands hun wagens zouden willen koppelen aan twee van de bekendste namen in hun vakgebied, en misschien wel aan twee van de meest bekwame levende songwriters van de Verenigde Staten. Maar wat deze vergelijking negeert is de unieke relatie tussen Rawlings, Welch en hun muziek.

Hoewel ze afzonderlijke oeuvres hebben, leveren zowel Rawlings als Welch essentiële bijdragen aan elkaars songs. De songs van Rawlings zouden niet hetzelfde zijn zonder de scherpe harmonieën van Welch, en zijn eigen zang en gitaarspel geven Welchs materiaal nog meer spookachtige kracht. Ze zijn twee helften van hetzelfde kloppende hart. Toen ze voor het eerst samen gingen spelen, werden Rawlings en Welch geïnspireerd door de strak geharmoniseerde akoestische duo’s uit de jaren dertig. Ze hadden het gevoel dat de muziek daarna snel verder was gegaan en dat ze nog genoeg ruimte hadden om te verkennen.

“We dachten dat het een coole springplank was. Zeker, je denkt aan mensen die het geweldig deden als duo, zoals Simon en Garfunkel, maar dat was vooral één instrument,” zegt Rawlings. “

Hoewel Welchs naam en foto op de hoes van platen als Revival, Hell Among the Yearlings, en Time (The Revelator) stonden, werkten zij en Rawlings nog steeds als een team aan nummers, gelijkwaardige partners in creativiteit.

“We hadden het gevoel dat het onze muziek was, maar dan met Gil als leadzanger,” zegt hij. (Welch was niet beschikbaar om haar zegje over deze zaak te doen.)

Rawlings zegt dat hij in het begin van zijn carrière meer gefocust was op het zijn van een goede gitarist dan van een songwriter. Maar hij verzamelde een respectabele hoeveelheid liedjes die hij goed vond, en bracht in 2009 Friend of a Friend uit als Dave Rawlings Machine. Welch is nog steeds onmisbaar op de platen van Rawlings: ze schreef mee aan het sprankelende “Ruby” van Friend of a Friend, speelde drums op een groot deel van Nashville Obsolete uit 2015 en zingt harmonieën in zijn hele catalogus.

Maar de grenzen tussen een liedje van Welch en een liedje van Rawlings zijn altijd meer dan een beetje vaag geweest. Rawlings zegt dat, ook al hebben ze beiden een sterke band met bepaalde nummers die ze samen hebben geschreven, ze er meestal wel uitkwamen wie de leiding moest nemen; ongetwijfeld is er een beetje intiem mysterie in het beslissen welke nummers waar terechtkomen.

“Er is in de loop der jaren een beetje met de hand gespeeld,” geeft Rawlings toe. Hij wijst naar nummers als “I Want to Sing That Rock and Roll” en “The Way It Will Be” als goede voorbeelden. Hoewel het allebei Welchs songs zijn, is Rawlings degene die de melodie leidt op de eerste, en de twee verdelen gelijkelijk de vocalen op de tweede. Op Poor David’s Almanack, dat in augustus uitkwam, rekken ze hun duetten nog verder op.

“Het was erg leuk om iets als ‘Cumberland Gap’ te hebben, waar we de vocalen hebben afgewisseld, waar we allebei een beetje zingen. Dat is een heel nieuw soort gevoel,” zegt Rawlings.

Een deel van de evolutie van Welchs en Rawlings “solo” vehikels is een afspiegeling van hun eigen natuurlijke groei als songwriters en muzikanten. Rawlings zegt dat als ze een liedje schreven waarvan ze niet zeker wisten of ze het zelf zouden opnemen, ze het aan een andere artiest zouden geven. “Dry Town” ging naar de Nitty Gritty Dirt Band, “Wichita” naar Tim en Mollie O’Brien, en Emmylou Harris deed Welchs “Orphan Girl” voor Wrecking Ball uit 1995, zeven maanden voordat Welch het nummer onder haar eigen naam uitbracht. Maar Rawlings zegt dat hij en Welch een punt in hun creatieve relatie hebben bereikt waarop, als ze een nummer schrijven dat ze leuk vinden, ze een manier kunnen vinden voor een van hen om het te houden.

“Het meest opwindende voor mij is als Gillian en ik iets krijgen dat het beste van ons beiden in zich heeft. Mensen voelen dat. Sommige nummers die we samen hebben geschreven hebben zulke interessante wendingen en paden genomen om te komen waar ze komen.”

Met een nieuwe Welch-plaat in de maak – Rawlings zegt dat ze hopen die dit jaar uit te brengen – zal het duo hun kronkelige, onlosmakelijk met elkaar verbonden paden blijven volgen naar prachtige nieuwe plaatsen.