Ontdek waarom sommige mensen ze hebben, waarom sommige mensen ze eng vinden en hoe je er vanaf komt.
In de annalen van personal branding is een van de slimste zetten ooit die van NBA-ster Anthony Davis die met de slogan “Fear the Brow” op de proppen kwam. Door het handelsmerk te registreren (je herinnert je misschien dat hij dit letterlijk deed in 2012), monopoliseerde Davis niet alleen de monobrow als zijn ding, maar legde hij ook de vinger op een universele waarheid: mensen deinzen echt terug voor de blik van een enkele, ongebroken wenkbrauw.
Maar waarom? Aangezien onze wenkbrauwen zijn geëvolueerd – zo luidt de leidende theorie – als een barrière tegen zweet, bloed, regen, roos en andere klontjes craniale troep die in onze ogen vallen, is er een sterk argument dat de onesie-versie veel effectievere oogbescherming biedt dan de standaard twinset (je zou zelfs kunnen stellen dat Davis’ vorige status als nummer 12 op de NBA Superstar Rankings daar een bewijs van is). Maar wat is er echt aan de hand met de unibrow? Laten we dat eens uitzoeken.
Waarom hebben sommige mensen unibrows?
Het gen dat verantwoordelijk is voor unibrows is namelijk pas in maart 2016 geïdentificeerd. In een diepgaand onderzoek naar gezichtshaar bij meer dan 6.000 vrijwilligers uit heel Latijns-Amerika, werd aangetoond dat wat bepaalt of je synophrys (de medische term voor wenkbrauwen die elkaar ontmoeten) ontplooit, een gen is dat PAX3 heet. Dus, nu weet je het. Het goede nieuws is dat het onderzoek bevestigt dat er in het algemeen niets sinister aan de hand is met wenkbrauwen dan normale genetische variatie. Dat wil zeggen dat het een eigenschap is die op hetzelfde niveau staat als de grootte van je adamsappel of het feit of je kuiltjes hebt of niet. Dus…
Waarom vinden we ze griezelig?
De wenkbrauw is in feite niet universeel gevreesd. In het oude Perzië bijvoorbeeld, vergeleken dichters een geïdealiseerde “doorlopende wenkbrauw” met de boog van Cupido, en in het hedendaagse Tadzjikistan wordt het beschouwd als het toppunt van vrouwelijke geilheid. In de Engelstalige westerse traditie lijkt de afkeer van een borstelige wenkbrauw echter al minstens 600 jaar oud te zijn: In zijn gedicht ‘Troilus and Criseyde’, geschreven in de jaren 1380, schreef Geoffrey Chaucer over de schoonheid van de Trojaanse heldin Criseyde dat ze onberispelijk was, “save hir browes joyneden.” Olde English burn!
Maar hoe zit het met de mannelijke monobrow? Waar komt de huidige associatie met een misdadige of dreigende houding vandaan? Zoals zoveel van onze ongegronde vooroordelen, is het zeer waarschijnlijk een overblijfsel uit de late 19e eeuw. Het favoriete beeld van de Victorianen van criminele types, als harige evolutionaire teruggooiers, kwam voor een groot deel voort uit een crackpot pseudo-wetenschap die bekend staat als “criminele antropologie”, gepopulariseerd door Cesare Lombroso’s boek “De criminele mens” uit 1876. Daarin beweerde Lombroso dat misdadigers eigenlijk een primitieve ondersoort van mensen zijn, die kan worden geïdentificeerd aan de hand van een aantal veelbetekenende lichamelijke kenmerken, waaronder lantaarnkaken, “bobbelige” gezichten, puntige vingers, en wenkbrauwen.
Dit is natuurlijk allemaal complete onzin, maar in een tijdperk dat geobsedeerd was door zowel misdaad als het categoriseren van dingen, werd de theorie in de decennia rond de eeuwwisseling razend populair in Europa en de VS.
Omstreeks dezelfde tijd werd Gothic horror een populair genre, en dat heeft ook zijn steentje bijgedragen om de unibrow in ons bewustzijn te prenten als een struikgewas van puur kwaad. Hier is Jonathan Harker, de fictieve verteller van Bram Stokers roman ‘Dracula’ (gepubliceerd in 1897), die de beste eigenschap van de graaf beschrijft: “Zijn wenkbrauwen waren zeer massief, kwamen bijna over de neus samen, en met borstelig haar dat leek te krullen in zijn eigen overvloed.” En we weten allemaal dat niets zo “puur slecht” zegt als Dracula.
Wat is de beste manier om een unibrow te temmen?
Als je aan synophrys lijdt, geen NBA All-Star bent en/of niet in Tadzjikistan woont, zou je redelijkerwijs je aantal wenkbrauwen willen verdubbelen. Gelukkig zijn er een aantal manieren om de brug van je neus te ontgroenen, van ontharingscrème uit de apotheek tot zelfgemaakte suikerwax. Het is echter niet aan te raden deze plek te scheren: De stoppels groeien snel terug, dus scheren is de meest tijdelijke en onderhoudsvriendelijke tactiek.
Verreweg de gemakkelijkste methode (helaas zeg ik dit uit eigen ervaring) is om jezelf te wapenen met een pincet voor een goede oude wenk-en-pluk om de paar weken, of wanneer de verse wenkbrauwscheuten beginnen te verschijnen. Goeie tip: maak een washandje nat met heet water en houd het een minuut of twee tegen de brug van je neus voordat je gaat epileren. Dit opent je poriën en vermindert de pijn van het epileren een beetje.
Op zoek naar een meer permanente oplossing? De enige manier om dit te bereiken, helaas, is door ze weg te branden met een laserbehandeling. Het is over het algemeen effectief, maar kan duur zijn. Hoe duur precies? Genoeg om een wenkbrauw weg te branden (sorry, sorry. Het kost ongeveer $200-$500 voor de vier of vijf sessies, maar wie kan zo’n woordspeling weerstaan?)