Een van de meer praktische adviezen die kunnen worden aangeboden aan internationale reizigers is wijsheid over de badkamer. Dus laat me zeggen, als iemand die onlangs terug uit China, dat je moet bereid zijn om (1) draag uw eigen wc-papier en (2) de praktijk uw squat.
Ik bedoel niet die goofy stoel-zonder zit je ziet in de sportschool. Nee, gespierde bilspieren zullen je hier niet redden. Ik bedoel de diepe squat, waarbij je je kont zo ver mogelijk naar beneden laat zakken terwijl je op je hielen blijft staan en in balans bent. Deze houding – in tegenstelling tot diep hurken op je tenen, zoals de meeste Amerikanen van nature proberen – is zo stabiel dat mensen in China hem minutenlang en misschien zelfs urenlang kunnen volhouden …
… terwijl ze eten.
… tijdens het roken.
… while waiting for customers.
… while examining art.
And, for our purposes, while using the bathroom. Toilets are common in Chinese households now, but public restrooms are still dominated by squat pans, which many Chinese find more hygienic due to the lack of thigh-and-toilet-seat contact. The flat-heeled squat position here is crucial, not only for stability on wet porcelain but also—without getting too anatomical—for proper angling and position. Especially for the ladies.
(Pro tip: het dragen van een lichte hak helpt.)
Natuurlijk zijn hurktoiletten niet uniek voor Azië, evenmin als de diepe hurkhouding. Maar deze houding is zo alomtegenwoordig in Azië en zo onzichtbaar in het Westen dat hij de bijnaam “Aziatische hurkhouding” heeft gekregen. Het internet staat bol van de suggesties dat de meeste Amerikanen niet goed kunnen squatten, een idee waarmee ik mijn blanke Amerikaanse vriend met veel plezier heb beschimpt.
Meer verhalen
Maar is dit waar? Waren mijn beschimpingen op feiten gebaseerd? In hoeverre is dit aangeboren of aangeleerd? Ik vond dat ik eerst de fysiologie van de diepe squat moest begrijpen.
Gelukkig is er ten minste één ander persoon op internet die net zo geobsedeerd is door squats als ik, en hij weet iets van fysiologie. Dat is Bryan Ausinheiler, een fysiotherapeut in Californië die een reeks blogberichten over de diepe squat heeft geschreven. “De squat is een geweldig model voor een multi-segmentaal bewegingspatroon,” ratelde Ausinheiler aan het begin van ons telefoongesprek af. Uh, wat betekent dat? “De squat is een drievoudige-flexie beweging. Je buigt bij de heupen, knieën en enkels, dus je moet alles onder je vouwen.” Er is veel aan de hand.
Maar de belangrijkste factor lijkt flexibiliteit van de enkel te zijn. In de woorden van onze redacteur Ross Andersen: “Hurken geeft me het gevoel dat ik mijn achilles kan scheuren.” Uit een onderzoek uit 2009 in Japan bleek dat mannen die niet diep konden hurken, bijzonder inflexibele enkels hadden. Dit is ook een deel van de reden, zei Ausinheiler, waarom kinderen geen probleem hebben met squatten. “Ik heb de flexibiliteit van de enkel van mijn dochter gemeten toen ze één dag oud was,” zei Ausinheiler. “Ze heeft 70 graden dorsiflexie van haar enkel! In het Westen is dat normaal, ongeveer 30.” Mensen worden dus als krakers geboren; sommigen van ons verliezen het wanneer we stoppen met proberen.
Niet iedereen die diep kan hurken, hurkt, zoals Ausinheiler het uitdrukte, “goed”, met de voeten dicht bij elkaar en de tenen naar voren gericht. Ik ben opgegroeid in de Verenigde Staten met weinig gelegenheden om te hurken, en ik val in deze categorie. (Een feit waarvan ik me in China pijnlijk bewust was, omdat ik mijn voeten breder moest plaatsen dan de gegroefde zijkanten van het hurktoilet die je behoedden om uit te glijden op de natte vloer). De houding is weliswaar te doen, maar voor mij ook niet bepaald comfortabel. Toen een redacteur me uitdaagde om dit hele artikel gehurkt te schrijven, realiseerde ik me al snel dat ik ofwel een extreem kort artikel zou schrijven, ofwel een blessure op mijn werkplek zou oplopen.
Lichaamsvorm lijkt ook een rol te spelen. Korte ledematen, grote hoofden en lange torso’s maken het makkelijker om te balanceren. (Ik heb drie broers, dus natuurlijk test ik elk jaar of ze allemaal een diepe hurk kunnen maken”, vertelt Ausinheiler. “Wat ik ontdekte is dat van ons vieren mijn squat het beste is, moet ik zeggen, maar ik ben me ook het meest bewust van techniek. Ik heb nog een broer die nog kortere benen heeft dan ik. Zijn squat is niet zo goed als de mijne, maar het is heel makkelijk voor hem. En dan de broer met de langste benen heeft de slechtste squat. Hij heeft het er een beetje moeilijk mee.”
Geloof het of niet, maar niemand blijkt echt onderzoek te hebben gedaan naar het aangeboren vermogen om diep te hurken bij verschillende etnische groepen. “Je zou kinderen moeten nemen vanaf het moment dat ze in China worden geboren en ze nooit squats laten doen om een controlegroep te vormen, en dat zal nooit gebeuren,” zegt Matt Hudson, een fysioloog aan de Universiteit van Delaware die zo vriendelijk was mijn vragen te beantwoorden. En uiteindelijk maakt het misschien niet uit. Oefening en training maken het grootste verschil. (Ik stelde mijn vriend voor om zijn squats te verbeteren, maar hij weigerde om voor mij onbegrijpelijke redenen.)
En Ausinheiler zegt dat hij meer mensen geïnteresseerd heeft zien raken in het doen van een diepe squat – dankzij Crossfit. Gewichtheffers hurken in een diepe positie, waarbij ze door hun hielen omhoog duwen. En gewichthefschoenen, zegt Hudson, hebben meestal een lichte hak om te helpen. Crossfit heeft van veel mensen gewichtheffers gemaakt, en ze op hun beurt bewust gemaakt van hun stijve enkels.
Er is nog een groep voorstanders van squatten, namelijk degenen die geloven dat de darmproblemen van Amerika te wijten zijn aan de toiletbril (het argument heeft te maken met de anorectale hoek). Kraken is natuurlijk de manier waarop onze voorouders millennia lang hebben gepoept. Toch is dit vermogen, dat zo natuurlijk is voor holbewoners en baby’s, verloren gegaan voor veel westerse toiletzitters – en het is niet zo gemakkelijk om het terug te krijgen.