Bananenpootjes zijn de beste pootjes. Ontken het maar niet. Er is een reden waarom ze verkopen ze op hun eigen in vijf pond zakken, en waarom een kom van Runts zal snel worden verstoken van geel binnen enkele minuten na de presentatie ervan. Oke, misschien bieden we niet veel kommen van Runts aan huis gasten, maar het punt is dat of het nu fruit-vormige harde snoep, Laffy Taffy of Jell-O Pudding, banaan smaak is duidelijk herkenbaar en aangenaam en … goed, het smaakt niet naar bananen.
Dat kan zijn omdat de bananen die je eet vandaag de dag zijn niet je overgrootmoeder’s bananen. (Zeg dat zes keer snel.) Als u in de eerste helft van de 20e eeuw bananen kocht, was de kans groot dat u de dikkere, smakelijkere neef van onze moderne banaan kocht, de Gros Michel – een cultivar die in zijn tijd een topbanaan was en het overgrote deel van de bananenexport uitmaakte.
Toen kwam de Panamaziekte, een schimmel die al sinds de jaren 1800 de bananentelers in de ban heeft. In de jaren 1960 werd de Gros Michel zo goed als van de aardbodem weggevaagd. Terwijl de schimmel de oogsten decimeerde, werd ontdekt dat een minder populaire, minder smakelijke variëteit – de Cavendish – resistent was tegen de ziekteverwekker. Gewassen werden snel vervangen door dit nieuwe fruit en we eten het vandaag de dag nog steeds. Oef. Probleem opgelost, toch? Nou, niet zo snel. Maar eerst, terug naar het snoep.
via GIPHY
Wanneer je de kunstmatige bananensmaak ontleedt, komt het neer op één verbinding: isoamyl acetaat. Volgens een verhaal van de BBC over dit onderwerp, zou je als je isoamylacetaat zou opsnuiven (zoals de coole kinderen deden achter de tribune) zeggen: “dat zijn bananen!” Maar dan wel in de letterlijke zin. Cavendish-bananen hebben een subtielere en complexere smaak dan Gros Michels, dus deze eenmalige smaakmaker kan niet echt de nuances van de banaan dekken die we allemaal kennen. Uit studies van de smaakstoffen in Gros Michel-bananen (die nog steeds door bananenfielen worden geteeld) blijkt echter dat de oude bananen veel meer van die isoamylacetaat-smaak bevatten dan hun tegenhangers van vandaag. Het is dus niet zo dat de nep-bananensmaak niet naar bananen smaakt, maar dat bananen niet meer zo smaakvol zijn als vroeger.
via GIPHY
Als je klaagt over het verlies van robuuste bananensmaken in onze fruitsalades, heb je misschien een dringender probleem aan je handen. Cavendishes kunnen binnenkort ook op hun retour zijn. Door de Gros Michel te vervangen door de Cavendish hebben die (misschien wat overijverige) landbouwtovenaars een steriel gewas gekweekt dat zich voortplant door transplantatie, niet door zaad. Vandaar dat bananen, een vrucht, geen zaden hebben zoals een goede vrucht zou moeten hebben.
via GIPHY
Een nieuwe stam van de Panamaziekte is in de afgelopen tien jaar opgedoken en treft nu al Cavendish-gewassen in Azië, Afrika en Australië. Omdat ze niet uit zaden groeien, zijn alle bananen in wezen klonen. Dat betekent dat er geen genetische diversiteit is die resistente gewassen kan opleveren. Dus als de schimmel één Cavendish-plant kan doden, kan hij ze allemaal doden. Hopelijk kunnen Cavendish-bananen door middel van engineering, teelt en onderzoek worden gered, want ze zijn niet alleen een wereldwijde industrie van 11 miljard dollar, ze zijn ook het favoriete fruit van onze planeet.
via GIPHY
Okay, they were…
- Related:You Can (And Probably Should) Eat Banana Peels
- What the World’s Most Expensive Banana Tastes Like
- Awesome Banana Art