Ik denk dat velen van u wel weten hoe dom mannen zijn. Het verschil tussen jongens en meisjes begint al op jonge leeftijd. Jongens hebben de neiging om een idee in hun hoofd te halen en er meteen in te duiken, zonder na te denken over de gevolgen, one track minds. Meisjes daarentegen aarzelen, ze overlopen de voors en tegens van elke actie, wat zullen de gevolgen zijn? Jongens zullen dit omschrijven als treuzelen. Meisjes bespreken een probleem vaak met hun vriendinnen en zijn bereid zich te laten leiden door advies, jongens weten dat ze altijd gelijk hebben en zullen gewoonlijk gegeven advies in de wind slaan.
Ik ben van plan enkele voorbeelden te geven uit mijn jonge jaren, een tijd waarin ik me misschien kan verontschuldigen voor mijn naïviteit, maar deze staan in mijn geheugen gegrift omdat ze destijds totaal schokkend waren. Ik heb de namen veranderd om de onschuldigen te beschermen. Helaas zijn mijn stommiteiten doorgegaan, hoewel vreemd genoeg recentere herinneringen vrij snel vervagen naarmate de jaren vorderen.
Op een zonnige dag, toen ik bij mijn toekomstige schoonfamilie logeerde, was er een discussie over wie een 5-jarige van school zou halen, geen probleem zei ik, ik haal haar wel van school. Ik vertrok op de afgesproken tijd naar Mary Erskine. Er stond een groep ouders bij een deur te wachten, dus ik sloot me bij de groep aan. De bel ging en de hel brak los toen duizenden St. Trinian’s meisjes de deur uit stormden. Ze waren allemaal hetzelfde gekleed en velen met blond haar dat onder hun baret uit stak. Hoe kon ik in godsnaam Mary herkennen? Paniek brak snel uit, ze zou haar moeder of zelfs haar zusters niet zien, ze zou haar eigen weg naar huis gaan en ik zou in het hondenhok zitten. Ik stond op het punt in tranen uit te barsten toen een stemmetje aan mijn zijde zei: “Hallo Roy, ik wist niet dat je me kwam ophalen.” Opluchting, godzijdank dat ze de vooruitziende blik had om een bekend gezicht te zoeken in de menigte van ouders.
Niet al te lang na dit voorval bood ik me aan als vrijwilliger om twee kinderen van zes en een van twee naar de dierentuin te brengen. Er klonken kreten van vreugde en mijn lot was bezegeld. We gingen op weg naar de dierentuin en werden zonder vragen toegelaten. Bij nader inzien zou er een bordje moeten hangen dat mannen geen toegang krijgen als ze meer dan één kind onder hun hoede hebben. Ik duwde de buggy terwijl de twee oudere meisjes over hekken klauterden om de leeuwen, tijgers, enz. beter te kunnen zien. Ik deed mijn best om ze in bedwang te houden en had zelfs wat hulp van aanwezige moeders om de twee veilig te houden. Soms moest de tweejarige worden vastgehouden zodat ze de dieren kon zien, deze momenten leken een groen licht te zijn voor de oudsten om vernielingen aan te richten.
Met mijn zenuwen gebroken besloot ik dat het tijd was voor een drankje en iets te eten. Daar was mijn kleine kudde het mee eens. We gingen naar de kantine. Hier draaiden mijn hersenen overuren, dus vroeg ik hen wat ze wilden. Ik zei dat ze moesten gaan zitten en liep naar de toonbank. De jonge dame die mij bediende was halverwege de bestelling toen ze vroeg of de drie jonge meisjes van mij waren. Mijn hart zakte, ik draaide me om en zag de twee 6-jarigen met gestrekte armen die probeerden een ongelukkige 2-jarige in een kinderstoel te zetten. Ik haastte me naar hun tafel en redde de kleine voordat ze op de grond viel. Eindelijk was ze geïnstalleerd en met een snel kloppend hart keerde ik terug om mijn aankopen af te ronden.
Ik had me niet eens kunnen voorstellen wat de effecten van frisdrank op jonge kinderen zijn. Bij het verlaten van de kantine kondigden de twee oudsten aan dat ze naar het toilet moesten. Geen probleem, op hun leeftijd konden ze het zelf wel aan. “Ik moet ook plassen” kwam een stem van de tweejarige. Oh god, had ze een luier? Kon ze het zelf of had ze hulp nodig, HELP. Ik keek om me heen voor inspiratie toen we de toiletten naderden, “maak je geen zorgen Roy, we lossen Fran wel op.” Eerst voelde ik opluchting, maar toen kwamen de herinneringen aan de kantine weer boven. Ik had geen keus. De tweejarige werd losgemaakt en met z’n drieën gingen we naar het damestoilet. Binnen een paar minuten werd er geroepen en geschreeuwd, HELP. Ik was op weg naar de deur van het damestoilet toen een omaatje opdook, “het is allemaal opgelost.” Een engel was me te hulp geschoten. Ze hebben de helft van de dieren nooit gezien, we gingen naar de auto en de relatieve veiligheid. Ik was een wrak en trilde nog steeds toen ik ze weer thuisbracht. annen kunnen ook vrouwen bij hun stommiteiten betrekken. Het was een mooie zomerdag en ik flapte eruit dat het leuk zou zijn om naar het strand te gaan. Helaas waren binnen gehoorsafstand de twee jongere zusjes van mijn toekomstige vrouw, acht & vier jaar oud, en haar broertje die twee was. Dat was het, we konden onmogelijk met z’n tweeën gaan, de kinderen waren zo opgewonden dat het onmogelijk zou zijn om ze thuis te laten.
Dus vertrokken we voor de rit van een half uur naar een afgelegen strand in Fife. Ik begon met mijn gebruikelijke activiteit, het bouwen van een groot zandkasteel, Sandra ging een boek lezen. De twee oudere kinderen vonden het leuk om krabben te zoeken onder stenen. Het duurde niet lang of het onheil stak zijn lelijke kop op. Het begon met de 8-jarige die haar voet sneed aan een stuk glas, er was overal bloed. Sandra kon de stroom nog net indammen toen ze gilde en naar zee wees. De vierjarige dreef met haar gezicht naar beneden een paar meter van het strand. Ik rende het water in en greep haar vast, gelukkig sputterde ze door mijn actie, ze leefde nog. We keken om naar de tweejarige, die vrolijk rechtop zat en op wat zeewier kauwde. Onze zenuwen waren gebroken, dus we stopten de kinderen in de auto. We onderhandelden over een ijsje als ze niet over de trauma’s van de middag zouden praten, en ze stemden toe. We stopten bij een winkel en kochten voor elk een ijsje, waarvan er veel op hun kleren en de zitting van de auto terechtkwamen. We waren nog maar een paar seconden thuis toen de oudste zei: “Mam, je raadt het nooit ………”.
Er is nog een les te leren, wanneer een kerel dom is, zijn de kansen om niet ontdekt te worden minimaal.
Nu ik de grote 70 nader, doe ik regelmatig iets stoms, meestal kleine dingen, maar niet minder schadelijk voor het mannelijke ego. Er is tenminste een goede verdediging, net zo goed als naïef zijn. Jongere mensen schijnen te verwachten dat oude mensen vergeetachtig zijn en vatbaar voor momenten van stommiteit. et kan zelfs een spelletje worden, hoe dom kun je zijn? Bijvoorbeeld door de voordeur van de supermarkt te verlaten, op een plaats voor twee auto’s te parkeren en die rare lijnen op de weg te overschrijden.
Anderen kunnen gevolgen hebben die verder gaan dan een gewone boete. Als je tegen een douanebeambte zegt dat je 10 kilo hasj in je tas hebt, terwijl hij die doorzoekt, leidt dat tot een fouillering van je hele lichaam en een urenlang intensief verhoor.
Ter afsluiting: ik heb medelijden met de jongere generaties. Er zijn zoveel regels en voorschriften, het leven is een hele lijst van “niet doen” geworden. Nu ik me voorbereid op de komst van mijn kleindochter van een jaar, heb ik mijn “niet doen” geoefend, want ze zal worden gebombardeerd met negatieve dingen.
Laten we een nationale feestdag invoeren, misschien 1 april, waarop we allemaal iets stoms mogen doen zonder te worden berispt door een of andere ambtenaar die nog steeds een korte broek zou moeten dragen.