Immunocompromised is een brede term die aangeeft dat iemands immuunsysteem niet zo sterk en evenwichtig is als het zou moeten zijn.
Omdat het immuunsysteem van mensen met immunocompromis defect of ineffectief is, zijn ze niet in staat om invasie en kolonisatie door vreemde indringers tegen te houden, waaronder het SARS-CoV-2-virus, dat COVID-19 veroorzaakt.
Een ondermaats functionerende immuunrespons maakt mensen vatbaar voor infectie, maar de ernstige symptomen bij sommige mensen worden in feite veroorzaakt door een enorme immuunrespons die over het hele lichaam woedt.
De redenen hiervoor zijn divers, en kunnen complex en met elkaar verweven zijn.
Wat veroorzaakt een gecompromitteerd immuunsysteem?
Primaire immunodeficiënties ontstaan wanneer iemand wordt geboren met een aandoening die het immuunsysteem direct aantast. Deze aandoeningen zijn zeldzaam en worden meestal vroeg in het leven vastgesteld. Ze omvatten gewone variabele immunodeficiëntie, ernstige gecombineerde immunodeficiëntie en X-gebonden agammaglobulinemie.
Secundaire immunodeficiënties komen vaker voor en ontstaan als gevolg van externe factoren. Blootstelling aan giftige stoffen in het milieu, waaronder sommige bestrijdingsmiddelen, zware metalen, petrochemische stoffen en luchtverontreinigende stoffen zoals sigarettenrook, kan de effectiviteit van het immuunsysteem verminderen, met name aan de oppervlakte van de longen.
Slechte voeding en drugs- en alcoholmisbruik kunnen de immuniteit ook aantasten, net als medicijnen, leeftijd en zelfs zwangerschap.
Ziekte en verwondingen
Sommige ziekten en verwondingen kunnen ertoe leiden dat iemand immuundeficiënt is. Deze worden ook wel secundaire immunodeficiënties genoemd. Hiertoe behoren het verworven immunodeficiëntiesyndroom (AIDS) als gevolg van een infectie met het humane immunodeficiëntievirus (HIV), ernstige brandwonden en het niet hebben van een functionele milt. Dit orgaan is van cruciaal belang voor de filtratie van het bloed en de coördinatie van de immuunrespons.
Ook kanker van het beenmerg en de witte bloedcellen, zoals leukemie en lymfoom, kan immunodeficiëntie veroorzaken.
Het beenmerg en de witte bloedcellen bestrijden gewoonlijk infecties. De behandeling van deze kankers bestaat er gewoonlijk in alle witte bloedcellen uit te roeien met chemotherapie. Hierdoor wordt het immuunsysteem nog verder aangetast.
Vroegtijdige informatie over COVID-19 bij een klein aantal kankerpatiënten in China suggereert dat zij een hoger risico lopen het coronavirus op te lopen en ernstige ziekte te ontwikkelen.
Medicijnen
Naast chemotherapie kunnen ook andere medicijnen een immuungecompromitteerde toestand teweegbrengen. Deze medicijnen worden immunosuppressiva genoemd.
Mensen die een orgaantransplantatie krijgen, zijn een groep die immuunsuppressiva moeten slikken. Hierdoor wordt hun immuunsysteem gedempt, zodat het niet kan reageren en het transplantaat van de donor niet kan afstoten.
Mensen met auto-immuunziekten, waarbij het immuunsysteem de lichaamseigen cellen en weefsels aanvalt, gebruiken deze medicijnen ook. Tussen 2% en 7% van de bevolking heeft een auto-immuunziekte, zoals multiple sclerose, diabetes type I, lupus, reumatoïde artritis en het syndroom van Sjögren, om er maar een paar te noemen.
Het is nog te vroeg om te weten wat het effect van immunosuppressiva op COVID-19 is, maar er komen anekdotische bewijzen uit getroffen regio’s.
In Noord-Italië, bijvoorbeeld, werden twee niertransplantatie-ontvangers behandeld voor COVID-19. Ziekenhuisartsen schakelden snel hun gebruikelijke brede immunosuppressieve medicijnen over op medicijnen die meer specifiek de delen van het immuunsysteem onderdrukken die bij deze infectie in de war lijken te raken.
Steroïden zijn de meest gebruikte immunosuppressiva – 1-2% van de bevolking in de ontwikkelde landen gebruikt ze, en het percentage ligt veel hoger in ontwikkelingslanden waar de toegang tot geavanceerdere geneesmiddelen beperkt is.
Er worden momenteel klinische proeven gedaan om na te gaan of steroïden mensen daadwerkelijk kunnen beschermen tegen de ernstige immuunreactie die in COVID-19 met ernstige ziekte gepaard ging.
Maar totdat de resultaten duidelijk zijn, wordt het gebruik van steroïden niet aanbevolen voor de behandeling van COVID-19.
Leeftijd
Leeftijd is een belangrijk element om rekening mee te houden als we denken aan ons immuunsysteem en het vermogen ervan om optimaal te werken.
Een pasgeborene heeft nog geen volgroeid immuunsysteem om zijn of haar lichaam tegen indringers te beschermen. In dit verband zal moedermelk een kostbare bron van antilichamen zijn om virussen te helpen bestrijden.
Aan de andere kant worden oudere mensen ook als immuungecompromitteerd beschouwd, omdat hun immuunsysteem veroudert en verzwakt is en niet fit genoeg is om een gevecht aan te gaan en te winnen. Als gevolg daarvan zijn ouderen vatbaarder voor het oplopen van een symptomatische coronavirusinfectie.
COVID-19 kan ernstig worden wanneer oudere mensen onderliggende gezondheidsproblemen hebben die de organen verzwakken die door de coronavirusinfectie worden belast, zoals het hart en de longen.
Zwangerschap
Zwangerschap verzwakt het immuunsysteem van vrouwen.
Door onze evolutie hebben we tijdens de zwangerschap een noodzakelijke staat van immuunsuppressie ontwikkeld. Dit komt doordat zich in het lichaam van de zwangere moeder een organisme bevindt met delen die vreemd lijken voor de moeder, gecodeerd door het DNA van de andere biologische ouder.
De natuurlijke onderdrukking van het immuunsysteem tijdens de zwangerschap weerhoudt het immuunsysteem van de moeder ervan een reactie tegen de baby op te zetten.
De eerste informatie die we hebben over de ernst van COVID-19 tijdens de zwangerschap is bemoedigend, hoewel het nog te vroeg is om het hele verhaal te kennen.
Wat zegt het onderzoek tot nu toe?
Er zijn een paar vroege rapporten uit zwaar getroffen gebieden over hoe COVID-19 verschilt in prevalentie en ernst bij mensen met immuno-incompetentie.
De wereld is voorbereid om zich zorgen te maken over deze mensen die COVID-19 oplopen, omdat ze meer vatbaar zijn voor ernstige ziekte wanneer ze besmet zijn met de reeks virussen die gewoonlijk ademhalingsziekten veroorzaken, waaronder gewone verkoudheid.
Hoewel, omdat de ernstige ziekte in COVID-19 eigenlijk een resultaat is van buitensporige immuunreacties, lijken immuungecompromitteerde mensen zich niet te presenteren met meer ernstige ziekte dan de algemene bevolking.
Het is echter de moeite waard om elk geval te onderzoeken en ons begrip te herzien naarmate het bewijsmateriaal aan het licht komt.
Tot nu toe heeft in een belangrijk ziekenhuis in Bergamo, in de rode zone van de Italiaanse COVID-19-uitbraak, geen van de immuungecompromitteerde patiënten die positief testten op het coronavirus een ernstige ziekte ontwikkeld.
Terwijl liep een 47-jarige vrouw uit Wuhan, die steroïden nam om haar auto-immuunziekte lupus te onderdrukken, het coronavirus op en werd niet ziek. Maar haar verzwakte immuunsysteem kon het virus niet efficiënt opruimen en ze verspreidde het naar haar vader en zus voordat ze positief testte.
Hoewel dit hoop geeft dat immuungecompromitteerde mensen niet in zo’n erge situatie verkeren als we hadden voorspeld, kunnen ze onder de radar blijven, het virus oppikken en verspreiden terwijl ze asymptomatisch blijven.
Immunogecompromitteerden lopen ook het risico het van het coronavirus te verliezen door indirecte concurrentie voor behandeling en de medicijnen die hen in staat stellen een relatief normaal leven te leiden.