Kalligrafie is een beeldende kunst die verwant is aan het schrift. Het is het ontwerpen en uitvoeren van belettering met een instrument met brede punt, penseel, of andere schrijfinstrumenten. Een hedendaagse kalligrafische praktijk kan worden gedefinieerd als, “de kunst om tekens vorm te geven op een expressieve, harmonieuze en vaardige manier”.
De moderne kalligrafie varieert van functionele inscripties en ontwerpen tot kunstwerken waarbij de letters al dan niet leesbaar zijn. Klassieke kalligrafie verschilt van typografie en niet-klassieke handlettering, hoewel een kalligraaf beide kan beoefenen.
Kalligrafie blijft bloeien in de vorm van huwelijks- en evenementuitnodigingen, lettertypeontwerp en typografie, origineel handgeschreven logo-ontwerp, religieuze kunst, aankondigingen, grafisch ontwerp en kalligrafische kunst in opdracht, gehouwen steeninscripties, en gedenkdocumenten. Het wordt ook gebruikt voor rekwisieten en bewegende beelden voor film en televisie, getuigenissen, geboorte- en overlijdensakten, kaarten, en andere geschreven werken.
Gereedschap
De belangrijkste gereedschappen voor een kalligraaf zijn de pen en het penseel. Kalligrafiepennen schrijven met vlakke, ronde of spitse penpunten. Voor sommige decoratieve doeleinden kunnen pennen met meerdere punten – stalen penselen – worden gebruikt. Er zijn echter ook werken gemaakt met viltstiften en balpennen, hoewel deze werken geen schuine lijnen gebruiken. Voor sommige kalligrafiestijlen, zoals het Gotische schrift, is een pen met stompe punt nodig.
Schrijfinkt is meestal op waterbasis en is veel minder stroperig dan de inkt op oliebasis die bij het drukken wordt gebruikt. Papier van hoge kwaliteit, dat een goede absorptie heeft, maakt schonere lijnen mogelijk, hoewel perkament of perkament vaak wordt gebruikt, omdat met een mes onvolkomenheden kunnen worden uitgewist en een lichtbak niet nodig is om lijnen door te laten. Normally, light boxes and templates are used to achieve straight lines without pencil markings detracting from the work. Ruled paper, either for a light box or direct use, is most often ruled every quarter or half an inch, although inch spaces are occasionally used. This is the case with litter uncials (hence the name), and college-ruled paper often acts as a guideline well.
Common calligraphy pens and brushes are:
- Quill
- Dip pen
- Ink brush
- Qalam
- Fountain pen
World traditions
Western calligraphy is recognizable by the use of the Latin script. The Latin alphabet appeared about 600 BC, in Rome, and by the first century developed into Roman imperial capitals carved on stones, Rustic capitals painted on walls, and Roman cursive for daily use. In de tweede en derde eeuw ontwikkelde zich de unciale schrijfwijze. Toen het schrift zich naar de kloosters verplaatste, werd het unciale schrift geschikter bevonden voor het kopiëren van de Bijbel en andere religieuze teksten. Het waren de kloosters die de kalligrafische tradities in stand hielden gedurende de vierde en vijfde eeuw, toen het Romeinse Rijk ten onder ging en Europa de Donkere Middeleeuwen binnentrad.
Op het hoogtepunt van het Rijk reikte de macht ervan tot in Groot-Brittannië; toen het Rijk ten onder ging, bleef de literaire invloed ervan bestaan. Het Semi-unciaal bracht het Ierse Semi-unciaal voort, het kleine Angelsaksisch. Elke regio ontwikkelde zijn eigen standaarden in navolging van het belangrijkste klooster van de regio (d.w.z. Merovingisch schrift, Laon-schrift, Luxeuil-schrift, Visigotisch schrift, Beneventaans schrift), die meestal cursief en nauwelijks leesbaar zijn.
Stijl
Sacrale westerse kalligrafie heeft enkele bijzondere kenmerken, zoals de illuminatie van de eerste letter van elk boek of hoofdstuk in de middeleeuwen. Een decoratieve “tapijtpagina” kan de literatuur voorafgaan, gevuld met sierlijke, geometrische voorstellingen van vetgedrukte dieren. De Lindisfarne Gospels (715-720 n.Chr.) zijn een vroeg voorbeeld
Zoals bij de Chinese of Islamitische kalligrafie, werd bij het Westerse kalligrafische schrift gebruik gemaakt van strikte regels en vormen. Het kwaliteitsschrift had een ritme en regelmaat in de letters, met een “geometrische” volgorde van de lijnen op de pagina. Elk teken had, en heeft vaak nog steeds, een precieze slagvolgorde.
In tegenstelling tot een lettertype verhoogt onregelmatigheid in de grootte, stijl en kleuren van de tekens de esthetische waarde, hoewel de inhoud onleesbaar kan zijn. Veel van de thema’s en variaties van de hedendaagse westerse kalligrafie zijn terug te vinden op de bladzijden van de Johannesbijbel. Een bijzonder modern voorbeeld is de geïllustreerde uitgave van de Bijbel door Timothy Botts, met 360 kalligrafische afbeeldingen en een kalligrafisch lettertype