WAT IS METHOD ACTING?

THE METHOD

Lee Strasberg beschreef Method Acting vaak als wat alle acteurs altijd al hebben gedaan wanneer ze goed acteerden. Wat Lee Strasberg bedoelde was niet dat The Method™ er altijd al was geweest, maar eerder dat The Method was ontstaan als een manier om een acteur de middelen te geven om het soort resultaten te bereiken die het publiek door de tijd heen hadden ontroerd en geboeid. Lee streefde naar een manier van trainen die consequent de aangrijpende resultaten van deze grote voorstellingen zou produceren – voorstellingen waarbij het leek alsof de acteur het leven dat de gegeven omstandigheden van het verhaal inhielden op authentieke wijze opnieuw beleefde.

HISTORIE VAN DE METHODE

De Methode zoals ontwikkeld door Lee Strasberg was een middel om de acteur te trainen om dit type werkelijk aangrijpende voorstelling te bereiken, doordrenkt met een levendig innerlijk leven, en op het toneel ervaren alsof het voor de eerste keer was.

De legendarische Amerikaanse acteur, Laurette Taylor, beschreef in 1914 het werk van de getalenteerde acteur zowel briljant als eenvoudig:

“Je ziet een raar klein kind zitten in het midden van een modderpoel. Ze trekt je aan en blijft je boeien. Je glimlacht zelfs uit medelijden. Waarom? Simpelweg omdat dat kind haar creatieve verbeelding beleeft. Ze schrijft moddertaarten de heerlijke kwaliteiten toe van de taarten die moeder in de keuken maakt.”

Cole en Chinoy, Actors on Acting, p. 596

En nog eerder probeerde de Romeinse pedagoog en retoricus Quintilianus (ca. 35 – ca. 100 n.Chr.), bij het beschrijven van de grote Griekse en Romeinse voorstellingen, het proces van de acteur te beschrijven:

“Het grote geheim…om de hartstochten (in anderen) te beroeren is om zelf beroerd te worden” “waarbij de beelden van de afwezige dingen zo aan de geest worden voorgesteld dat het lijkt alsof we ze met onze ogen zien, en dat ze voor ons aanwezig zijn.”

Archer, Masks or Faces, p. 106

Zowel Laurette Taylor als Quintilianus articuleerden intuïtief een van de kernprincipes van De Methode – het gebruik van de eigen levenservaringen als de kiem van de creatieve verbeelding; en als gevolg daarvan vormen deze ervaringen, genaaid tot het leven van het personage, de basis voor het (her)beleven op het toneel. Dit is wat acteurs al vele eeuwen instinctief doen, maar vóór het werk van Stanislavsky en daarna Strasberg, was dit werk alleen maar dat, intuïtief. In tegenstelling tot andere kunstvormen ontbrak het acteren aan een systematische benadering voor het ontwikkelen en trainen van de fundamentele onderdelen van de gereedschapskist van een acteur – zijn gevoeligheid en verbeelding. Er bestond geen methodologie die de vermogens trainde die nodig zijn om herhaaldelijk geïnspireerde voorstellingen te leveren. En dus gingen de grote leraren aan het werk.

Lees meer over de geschiedenis van het Lee Strasberg Theater & Filminstituut

INSPIRATIES VAN LEE STRASBERG

Als jong acteur, raakte Lee Strasberg gecharmeerd van de grote prestaties en nieuwsgierig naar de bron van hun inspiratie. Dit onderzoek inspireerde zowel Lee Strasberg als Stanislavsky tot een levenslange passie voor het trainen van acteurs en het ontrafelen van wat tot dan toe oppervlakkig was uitgelegd als “goddelijke inspiratie”.

Toen het Moskouse Kunsttheater, onder leiding van Konstantin Stanislavsky, in 1923 New York City aandeed voor een tournee, was Lee Strasberg verbaasd over het acteerwerk van het gezelschap. Hun optredens waren levend, hun gedrag echt en moeiteloos, de visie van het gezelschap diep menselijk. Het was alsof ze echte gedachten, verlangens, sensaties en emoties op het toneel beleefden. Voor de Amerikanen bereikte het een mate van creatieve realiteit zoals zij nog nooit hadden gezien; voor Lee Strasberg was het een openbaring. Twee acteurs van het Moskouse Kunsttheater, Richard Boleslavsky en Maria Ouspenskaya, openden het Amerikaanse Laboratorium Theater in New York City en brachten voor de eerste keer het baanbrekende werk van wat Stanislavsky “Het Systeem” noemde naar de Verenigde Staten. Het was in hun lessen dat Lee Strasberg de baanbrekende bijdrage van Stanislavsky begreep en zijn eigen onderzoek begon naar het oplossen van de centrale problemen van de acteur.

Toen Lee Strasberg, samen met Harold Clurman en Cheryl Crawford, in 1931 het Groepstheater oprichtte, probeerden zij de theaterorganisatie van het Moskouse Kunsttheater te herscheppen, maar dan één die was aangepast aan de culturele normen van de Verenigde Staten. Met het Groepstheater implementeerde Lee Strasberg het soort systematische training van de acteur dat hij had geleerd bij Boleslavsky en Ouspenskaya. Dit omvatte zintuiglijke oefeningen die de verbeelding en het gevoelsleven van een acteur ontwikkelden, ontspanningsoefeningen die de mentale en fysieke spanning van een acteur bevrijdden, scriptanalyse om de motivaties, acties en logica van het personage te begrijpen, en improvisatie om natuurlijk gedrag en de subtekstuele doelstellingen van personages te ontdekken. Al deze elementen waren belangrijke onderdelen van dit vroege werk. Lee’s regie inspireerde een hele cohort van grootheden die later zouden bijdragen aan het Amerikaanse theater, waaronder Elia Kazan, Sanford Meisner, Stella Adler, en Robert Lewis.

De kern van Lee Strasbergs werk en zijn training van het gezelschap was het gebruik van het “affectieve geheugen”, dat acteurs opriep zich een eenmalige gebeurtenis uit zijn of haar verleden voor de geest te halen en te herbeleven en die waarachtige gevoelens te gebruiken om naar believen een explosief moment in een scène te bereiken. De affectieve geheugenoefening, samen met andere die hij in de loop van zijn leven ontwikkelde, daagde acteurs uit om ervaringen uit zijn of haar eigen leven te gebruiken om het emotionele of fysieke gedrag van een personage te motiveren. Voor Strasberg was het nooit genoeg om emoties op het toneel na te bootsen – men moest ze herbeleven.

Na het succes van het Groepstheater bleef Lee Strasberg zijn werk aanscherpen, voortbouwend op de prestaties van Stanislavski, en gebruikmakend van zijn eigen ervaringen en inzichten als leraar en regisseur om oefeningen verder te ontwikkelen die de creatieve eisen die aan de acteur werden gesteld aan de orde stelden. Toen hij de rol van artistiek directeur van de Actors Studio op zich nam, kreeg zijn vermogen om talent te cultiveren en een nieuw type acteur-kunstenaar op te leiden veel aandacht. Lee’s werk met acteurs begon het Amerikaanse theater en de Amerikaanse film te transformeren, door beide te bevolken met een duidelijk niveau van authentieke performance. Naarmate meer en meer acteurs zich begonnen te verdiepen in zijn systematische benadering van acteursopleiding, kreeg zijn techniek een naam – De Methode – en werden de beoefenaars ervan “Method Actors” genoemd.

WAT IS METHOD ACTING?

In de kern is Method Acting dus een systematische benadering van het trainen van het levende materiaal dat het “instrument” van de acteur is, en tevens een middel om een rol voor te bereiden. Het gebruik van Lee Strasbergs oefeningen ontwikkelt zowel de inhoud van het talent van de acteur als een routekaart naar de individuele creatie van een personage. Het gebruik van de eigen levenservaringen in de creatieve verbeelding doordrenkt elke keuze met oprechte gedachten, verlangen, sensatie, actie en gevoel resulterend in psychologisch diepgaand gedrag. Het bouwt voort op het werk van Stanislavsky, en zoals Lee geloofde, bereikt het wat Stanislavsky wilde bereiken.

De Methode traint acteurs om hun fysieke, mentale en emotionele zelf te gebruiken bij de creatie van een personage en benadrukt de manier waarop persoonlijke ervaring de verbeelding van de acteur kan aanwakkeren. Het schuwt clichés en streeft naar individuele authenticiteit en een realiteit die diep geworteld is in de gegeven omstandigheden van het script.

Dus wat is Methodisch Acteren? Zoals Lee Strasberg zei: Methodisch Acteren is wat alle acteurs altijd hebben gedaan als ze goed acteerden. Maar de Methode – dat is hoe je daar komt.